Το "δημοψήφισμα" του ΣΥΡΙΖΑ

Οι πρωτοβουλίες που παίρνει μια κυβέρνηση με στόχο την ουσιαστική αλλαγή πλεύσης, σε ό,τι αφορά την κατάσταση μιας χώρας όπως η Ελλάδα, είναι συγκεκριμένες: 

• την επόμενη των εκλογών, καλεί ειδικούς από χώρες που έχουν καταφέρει να πετύχουν μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, όπως ο Ισημερινός, και δημιουργεί μια ομάδα για να εξετάσει το δημόσιο χρέος της χώρας. 
• Το ανακηρύσσει επαχθές και παράνομο, διότι τέτοιο είναι. Αρχίζει τη διαδικασία αναζήτησης ποινικών ευθυνών από όσους ενεπλάκησαν (υπάρχουν τέτοιες ευθύνες), ενώ ταυτόχρονα ξεκινά εκστρατεία για τις πολεμικές αποζημιώσεις, κάτι για το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε πλήρη κοινοβουλευτική στήριξη, ώστε να έχει και δεύτερο χαρτί απέναντι στον αντίπαλο. 
• Αναζητά συμμαχίες για το θέμα με χώρες στα ΗΕ και προσπαθεί με όλα τα μέσα να το φέρει εκεί προς συζήτηση.

Την ίδια στιγμή, μια κυβέρνηση που έχει έντιμους και σοβαρούς στόχους βεβαιώνεται για τη διαφάνεια της συνολικής διαδικασίας, ενημερώνει το λαό διαρκώς και τον κάνει ενεργό συμμέτοχο. Προετοιμάζεται επίσης για δεύτερο νόμισμα, διορίζοντας δεύτερη ομάδα για να σχεδιάσει και να προετοιμάσει μια ενδεχόμενη μετάβαση σε αυτό.

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; 

• Έστειλε στις "διαπραγματεύσεις" έναν καραγκιόζη για να απασχολούνται τα ΜΜΕ, ο οποίος πετά κενές περιεχομένου απειλές και κάνει διαρκείς κωλοτούμπες.
• Πέραν τούτου, ουδέν ως τις 20 Φλεβάρη, οπότε και καταλήγει σε μια βασική συμφωνία ξεκάθαρα αντιλαϊκού χαρακτήρα.
• Στο μεταξύ δεν κάνει τίποτε απολύτως για να εμποδίσει την εκροή κεφαλαίων, δεν αποκτά έλεγχο πάνω στις τράπεζες, δεν αλλάζει καν τον Διευθυντή της Κεντρικής Τράπεζας απ' την πρώτη στιγμή ώστε να έχει κάποιον που θα συνεργαστεί με την αλλαγή πλεύσης αντί να την υπονομεύει. 
• Για να χειροτερέψει τα πράγματα όσο γίνεται για το λαό, αδειάζει τα δημόσια ταμεία για να πληρώσει το ΔΝΤ, στραγγίζοντας τη ρευστότητα στη χώρα.

Έτσι, βασικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ΟΛΑ τα χαρτιά μιας (μη επαναστατικής, ρεφορμιστικής) προσέγγισης στην επίλυση των ζητημάτων της Ελλάδας ΣΤΟΝ "ΑΝΤΙΠΑΛΟ."

• Κατόπιν σπατάλησε περισσότερο χρόνο, κάνοντας ακόμα πιο αντιλαϊκές εκχωρήσεις, ώσπου να φτάσουμε στο "τέλος χρόνου" και το τελικό χτύπημα. 
• Αφού κράτησε το λαό ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ για το τι έκανε εδώ και πέντε μήνες και για ποιο σκοπό, γυρίζει ξαφνικά και του λέει "εεε...εσύ αποφασίζεις." 
• Αλλά ούτε αυτό της φτάνει. 

Δίνει στο λαό 10 μέρες για να αποφασίσει για ένα έγγραφο που ούτε καν έχουν διαβάσει οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας, πόσο μάλλον να το έχουν καταλάβει από οικονομική άποψη, και ταυτόχρονα τους θυμίζει ότι όχι απλά δεν έχει χρόνο, αλλά ότι θα χρειαστεί παράταση για τη δόση "αυτών που χρωστάμε" στο ΔΝΤ, που ο καλός ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει για να μπορεί να σκεφτεί "ελεύθερα" ο λαός (το μήνυμα που έστειλε το διάγγελμα ήταν το ακριβώς αντίθετο).

• Στο ίδιο διάγγελμα, ο Τσίπρας εκφράζει τη δυσαρέσκεια της κυβέρνησης με τις απαιτήσεις του Γιουρογκρουπ, προσθέτει όμως ταυτόχρονα ότι "Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και η Ευρώπη στην Ελλάδα." Και εφόσον αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα μετακινηθεί γεωγραφικά στην Αφρική, υποχρεώνει τους ακροατές του να το ερμηνεύσουν ως "θα παραμείνουμε στην ΕΕ" (δεν έχει κανένα άλλο νόημα η λέξη "Ευρώπη"). Αλλά ούτε αυτό δεν φτάνει, και αμέσως μετά στελέχη της κυβέρνησης προπαγανδίζουν το όχι και ταυτόχρονα προσθέτουν ότι "δεν τίθεται θέμα παραμονής στην ευρωζώνη."

Τι σημαίνει λοιπόν ένα "όχι" σε αυτό το δημοψήφισμα;

Σημαίνει:
α. Όχι, δεν μου αρέσει η πρόταση που δώσατε στο ΣΥΡΙΖΑ, να του δώσετε καλύτερη; Σημαίνει δλδ, ουσιαστικά, "ναι την ευρωζώνη, ναι στην ΕΕ, ναι στη λιτότητα, αλλά στη βάση της ελληνικής πρότασης"; 
Αυτή είναι η ερμηνεία που δίνει Ο ΙΔΙΟΣ ο ΣΥΡΙΖΑ.

β. Όχι, δε μου αρέσει η ΕΕ, φεύγω (η ερμηνεία της ΝΔ, εξίσου νόμιμη)

γ. Όχι, βαρέθηκα να πληρώνω το χρέος (και αυτό δικαιούται κάποιος να το σκεφτεί ως βάση για να ψηφίσει "όχι"

δ. Όχι, θέλω να φύγω απ' την ευρωζώνη αλλά όχι απ' την ΕΕ

ε) Όλα και τίποτα απ' τα παραπάνω.
 
Οπότε, τι εξασφάλισε ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Εξασφάλισε ότι ο λαός θα ψηφίσει κάτι που δεν καταλαβαίνει 

τι επιπτώσεις έχει και δεν μπορεί να τις ελέγξει. 

• Μπορεί εγώ να ψηφίσω όχι γιατί θέλω έξοδο απ' την ΕΕ και να μου βγει "κερδίζετε καλύτερη συμφωνία, βάσει πρότασης ΣΥΡΙΖΑ". 
• Μπορεί να ψηφίσω όχι γιατί θέλω "καλύτερη" (ο Θεός να την κάνει) συμφωνία και να μου βγει "βγαίνετε απ' την ΕΕ."

Πρόκειται για δημοψήφισμα Κίντερ έκπληξη.
Δηλαδή, πρόκειται για ένα δημοψήφισμα τέλειο για τη δημιουργία, με δεδομένες τις περιστάσεις που προέκυψαν από τους συνολικούς χειρισμούς της κυβέρνησης, κλίματος τρομοκρατίας, φημολογίας, σεναρίων καταστροφής, κοινωνικής αναταραχής, κλπ, χωρίς καμία εγγύηση του τι θα σημαίνει η επιβίωση της κοινωνίας στις επόμενες μέρες στην πράξη.

Φυσικά, η "δημιουργική ασάφεια" (=Βαρουφάκης) του όχι αφορά επίσης και το ναι, καθώς "ναι" μπορεί εξίσου να σημαίνει "ναι, ΕΕ κι ας τρώτε και πέτρες" ή "Βασικά όχι, αλλά είμαι πολύ τρομοκρατημένος για να το πω." 

Και αυτή η τρομοκρατία ουσιαστικά εξασφαλίζεται από τις ίδιες τις αμφισημίες που ενσυνείδητα καλλιεργεί το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος όπως τέθηκε.

Αλλά ούτε και αυτά είναι αρκετά, διότι σε όλη την περίοδο από τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εντελώς παρακάμψει το Κοινοβούλιο για όλα τα μείζονα θέματα ("άμεση δημοκρατία" αλά θεωρητικός του φασισμού Καρλ Σμιτ).

• Αρνήθηκε να φέρει στο κοινοβούλιο για συζήτηση την συμφωνία της 20 Φλεβάρη, 
• αρνήθηκε να διευκρνίσει στους στόχους της "Επιτροπής Αλήθειας" για το χρέος, 
• χρησιμοποίησε ΠνΠ για να προσπεράσει το κοινοβούλιο, 
• δεν ενημερώνει κανένα για το τι έχει κάνει για τις πολεμικές αποζημιώσεις. 
• Και τώρα φέρνει προ τετελεσμένων το κοινοβούλιο, χωρίς καν συζήτηση και τοποθέτηση κομμάτων επί των συνολικών χειρισμών της υπόθεσης του χρέους εκ μέρους της.

Πρόκειται δηλαδή για μια κυβέρνηση η οποία έχει ταυτόχρονα περιθωριοποιήσει εντελώς και την αστική κοινοβουλευτική διαδικασία και τα λαϊκά κινήματα· 

μια κυβέρνηση όπου 4-5 άνθρωποι παίζουν μυστηριώδη "παίγνια" πίσω από κλειστές πόρτες και απαιτούν από το λαό να εμπιστευτεί ότι η παράκαμψη και των δύο πυλώνων της δημοκρατίας, της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και των λαϊκών κινημάτων και θεσμών λαϊκής συμμετοχής, είναι "για το καλό του" επειδή πάει κόντρα στο "κατεστημένο" (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).

Το δημοψήφισμα είναι η τελευταία πράξη μιας συνολικής επίθεσης στην ίδια την δημοκρατική λογική: μηδέν διαφάνεια, μηδέν λαϊκή συμμετοχή, ΟΛΗ η ευθύνη για ποιος ξέρει τι στους ώμους του λαού, χωρίς να γνωρίζει ούτε γιατί την αναλαμβάνει, ούτε, πιο σημαντικά, για ποιανού συμφέρον την αναλαμβάνει.

Η μόνη στάση υπεράσπισης της αξιοπρέπειας αυτού του λαού και αντίθεσης στην ωμή και ξεδιάντροπη επιχείρηση χειραγώγησης που ξεκίνησε με το σώου Βαρουφάκη και συνεχίζεται με το χθεσινό διάγγελμα είναι κατά συνέπεια η ΑΠΟΧΗ. leninreloaded