Η εξόντωση ΚΑΙ της Ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας

Η Ιστορία της Ελληνικής βιομηχανίας αυτοκινήτου
και η εξόντωσή της από την κρατικιστικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης.

Η μακροσκελής αυτή αρθρογραφία βασίζεται στο μεράκι ανθρώπων που αγαπούν το αυτοκίνητο, αντιπαθώντας την αδικία από οπουδήποτε & αν αυτή προέρχεται. 

Τα όσα γράφονται είναι προϊόν έρευνας & καταγραφής από το διαδίκτυο, ο σύνδεσμος με το αρχικό άρθρο δε λειτουργεί (9/2014),  πάντα αναζητούνται & αναφέρονται οι αρχικοί αρθρογράφοι, ενώ αναγράφονται όλες οι πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την προσθήκη των επιπλέον πληροφοριών. 
Για την περίπτωση που κάτι μας ξέφυγε ή επιπλέον πληροφορίες, παρακαλούμε να επικοινωνήσετε με το γράφοντα εδώ.  Η έρευνα αυτή καταγράφει ιστορικά στοιχεία, ενημερώνεται στο μέτρο του δυνατού περιοδικά &  έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από το κάθε ενδιαφερόμενο, με τον οποίο είμαι πρόθυμος να ανταλλάξω απόψεις. (Άλκης Σαββόπουλος) 

Σημ. Φιλίστωρος: “ένα πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό για την, παντελώς άγνωστη σε πολλούς, Ιστορία της Ελληνικής βιομηχανίας αυτοκινήτου και την αργή εξόντωση της από την κρατικοδίαιτη λαίλαπα της Μεταπολίτευσης και την ΕΟΚ που κατάργησε τους προστατευτικούς για τα εγχώρια προϊόντα, δασμούς εισαγωγής. Θαυμάστε την αξιέπαινη και συγκινητική προσπάθεια που είχε γίνει στην Ελλάδα κατά το πρόσφατο παρελθόν με μηδενικά κεφάλαια και ανύπαρκτη τεχνογνωσία…”

THEOLOGOU

photo μέσω: garagestories

Σύμφωνα με τον Ν. Στρατογιαννάκη ο Θεολόγου ήταν ο πρώτος που κατασκεύασε ολοκληρωμένο αυτοκίνητο στη χώρα μας

Μέσω "Είδα φώς και μπήκα"

Ο Νίκος Θεολόγου, μηχανικός αυτοκινήτων στην Αμερική (που βρίσκεται εκεί σαν μετανάστης), επιστρέφει στην Ελλάδα και δημιουργεί την εταιρεία του. Μεταξύ 1918 και 1920, σχεδιάζει και κατασκευάζει ένα ελαφρύ όχημα, που χρησιμοποιεί κινητήρα μοτοσυκλέτας τύπου PIERCE 750cc.  Ταυτόχρονα αρχίζει την εισαγωγή σασί από FORD του 1920 και ξεκινά την κατασκευή φορτηγών και λεωφορείων. Στα μέσα της δεκαετίας του ’20 αντιμετωπίζει έντονο ανταγωνισμό από τους ΤΟΥΡΝΙΚΙΩΤΗ» στην Αθήνα και την «BOUHAGIER» στην Πάτρα, που επίσης κατασκευάζουν φορτηγά και λεωφορεία. Τη περίοδο εκείνη πήρε την απόφαση να κλείσει.

Eκτός από την Βιομηχανία / Βιοτεχνία, κατασκευής αμαξωμάτων και μετέπειτα κατασκευής ολοκληρωμένων οχημάτων – Λεωφορεία, Φορτηγά και αγροτικά μηχανήματα, υπάρχει ακόμα μια προπολεμική (του 1920) καταγραφή για ελληνική κατασκευή αυτοκίνητου και αυτό είναι το όχημα του «ΤΑΓΚΑΛΑΚΗ» (κατασκευαστής αμαξωμάτων από την δεκαετία του ’30) το 1937 που ήταν βασισμένο σε μηχανικά μέρη από D.K.W.

Πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι μνήμης για τους παλιούς και γνωριμίας για τους νεώτερους, θα πρέπει να θυμηθούμε και να καταλάβουμε ορισμένες καταστάσεις που επικρατούσαν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλο τον κόσμο τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Για γεωπολιτικούς λόγους, θα επικεντρωθούμε στον χώρο της Ευρώπης.  Η Ευρώπη μετά από έναν πόλεμο προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές της και να ξανασταθεί στα πόδια της, μια Ευρώπη όμως που άσχετα αν υπήρξαν νικητές και ηττημένοι, όλοι είχαν προβλήματα με:

• Κατεστραμμένη οικονομία.
• Κατεστραμμένη Βιομηχανία – Κτιριακό – μηχανολογικό εξοπλισμό.
• Ανυπαρξία πρωτογενών πρώτων υλών.
• Μικρές ποσότητες καύσιμης ύλης και με τεράστιο κόστος οι υπάρχουσες.
• Ελάχιστο εξειδικευμένο επιστημονικό – εργατικό προσωπικό. 

       

Εάν θα πρέπει να εστιάσουμε ακόμα περισσότερο στην    αυτοκινητοβιομηχανία, εκεί επικράτησε το χάος.  Κύριοι και σοβαροί κατασκευαστές υπήρχαν προπολεμικά στην Αγγλία, (που για τις ανάγκες του πολέμου, όσοι είχαν επιβιώσει από τους βομβαρδισμούς, παρήγαγαν ΜΟΝΟ πολεμικές μηχανές) στην Γαλλία (που μετά την γρήγορη κατάληψή της από τους   

Γερμανούς άλλαξε την παραγωγή της και εξυπηρετούσε μόνο       την Γερμανική πολεμική μηχανή), στην Ιταλία που υπέστη στα τέλη του πολέμου καταστροφές τόσο από τις συμμαχικές δυνάμεις, όσο και από τους Γερμανούς) και τέλος στην Γερμανία που κατ’ εμέ ήταν και ο κύριος κατασκευαστής.  Εκεί αντιμετωπίσθηκε σωρεία προβλημάτων μεταπολεμικά.  Πρώτον πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν αλλάξει το προϊόν παραγωγής (λόγω αναγκών πολέμου), δεύτερον μετά τους μαζικούς συμμαχικούς βομβαρδισμούς ελάχιστα εργοστάσια σώθηκαν κι αυτό γιατί έπρεπε να σωθούν για λόγους που φαίνονται στον τρίτο λόγο) και τρίτον ολόκληρα εργοστάσια ή ολόκληρος μηχανολογικός / σχεδιαστικός μαζί με τους τεχνίτες, εξοπλισμός, μετανάστευσαν σε άλλες χώρες.  Παράδειγμα: ολόκληρο το εργοστάσιο της OPEL, μετακόμισε στην Ρωσία και εκεί φτιάχτηκαν τα πρώτα Μόσκοβιτς. Αρχίζει λοιπόν η σχεδίαση και η κατασκευή των πρώτων Ευρωπαϊκών αυτοκινήτων.  Οι επιδιώξεις:

1. Απλή σχεδίαση, ώστε να είναι φθηνή κατασκευή, σε υπάρχουσες  διασωθείς εγκαταστάσεις και με σχετικά ανειδίκευτο εργατοτεχνικό προσωπικό.
2. Χρήση υπαρχουσών πρώτων υλών.
3. Κινητήρες οικονομικοί.

Αποτέλεσμα αυτών των σχεδιαστικών επιδιώξεων, ήταν η σχεδίαση και κατασκευή μικρών – οικονομικών – απλών επιβατηγών οχημάτων, με χρήση υπαρχόντων εξαρτημάτων (MESSERSCHMITT, όπου χρησιμοποιούσε καλύπτρα αεροπλάνου για πόρτα, αλουμίνιο από αεροπλάνα για αμάξωμα και κινητήρα από μοτοποδήλατο) – ΗΕΙNKEL – FULDAMOBIL κ.λπ.

Μεγάλες παραδοσιακές εταιρείες όπως OPEL – MERCEDES – DKW, άργησαν να επαναεκκινήσουν σχεδίαση – παραγωγή και ‘όταν ακόμα ξεκίνησαν το κόστος κτήσης ήταν μεγάλο.

Από την άλλη πλευρά η ανάγκη ύπαρξης αυτοκινήτων εργαλείων (όπως φορτηγά – αγροτικά – μεταφορικά και άλλα) ήταν μεγάλη και χωρίς τον περιορισμό του όγκου και της οικονομίας καυσίμου.  Αναγκαία όμως ήταν η σχεδίαση να είναι απλή και φθηνή.

Πάνω σε αυτές τις απλές σχεδιάσεις ξεκινάνε και βασίζονται και οι πρώτες Ελληνικές κατασκευές αυτοκίνησης.  Στην αρχή, Έλληνας κατασκευαστής θεωρείται αυτός που έχει την δυνατότητα, την λογική, την τεχνική την μικροοικονομική και τον χώρο, ώστε να κλέψει ιδέες, να βρει διάφορα υπάρχοντα υλικά να τα παντρέψει όλα μαζί και να φτιάξει κάτι που μερικές φορές ανταποκρινόταν στις ανάγκες του.

Ο χρόνος περνάει, καινούργιες τακτικές αντιγράφονται (πολλές φορές ανακαλύπτονται) καινούργια υλικά έρχονται στην χώρα, οι νόμοι ξεκαθαρίζουν τι μπορεί να επιτραπεί και έτσι αρχίζουν να εμφανίζονται και οι πρώτοι ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ.  Φτιάχνονται χώροι, αγοράζονται μηχανήματα, προσλαμβάνονται τεχνίτες, ακόμα και σχεδιαστές, αγοράζονται καινούργιες μηχανές ή μερικοί ανακατασκευάζουν και ακόμα μερικοί άλλοι κατασκευάζουν μηχανές.

Ας δούμε λοιπόν την καταγραφή – απογραφή.

BIOPLASTIC S.A. αργότερα D.I.M.

Κύρια προϊόντα: Αttica – Carmel – D.I.M.  Iδρυτής – ιδιοκτήτης ο Γεώργιος Δημητριάδης

Το 1958 σε ιδιόκτητο χώρο σχεδίασε και κατασκεύασε ένα ελαφρύ τετράτροχο αυτοκίνητο Mod 505.  Λόγω της αδιαφορίας της κυβέρνησης και των υψηλών εκείνη την εποχή φόρων για τ’ αυτοκίνητα, αναγκάστηκε να στραφεί στην κατασκευή τρίκυκλων μεταφορικών οχημάτων, επειδή υπάγονταν στην κατηγορία των μοτοσυκλετών (χαμηλοί φόροι -τέλη και απόκτησης άδειας τύπου). Βλέποντας τις διευκολύνσεις που του παρείχε η τότε ισχύουσα νομολογία για τα τρίκυκλα και την υφιστάμενη μεταπολεμική Ευρωπαϊκή  βιομηχανική κατάσταση, αγοράζει από την Γερμανία FULDAMOBIL την άδεια κατασκευής ενός μικρού τρίτροχου επιβατικού οχήματος.

Με αρκετές διαφοροποιήσεις στο σασί – αμάξωμα – μηχανικά, αρχίζει την κατασκευή και διάθεση του ΑTTICA 200.  Oι κινητήρες ήταν SACHS και HEINKEL, που κατασκευαζόντουσαν επίσης στο εργοστάσιό του.  Το αυτοκίνητο ήταν σχετικά φθηνό στην αγορά του και στην χρήση του και γρήγορα έγινε επιτυχία στην Ελλάδα και κατασκευάσθηκε έως και το 1972.

Ταυτόχρονα βάζει στην παραγωγή από το 1972 και μετά ένα μικρό τρίκυκλο φορτηγό, με την παλαβή κατά πολλούς αλλά επιτυχημένη, πατέντα της αναστροφής του Attica, όπου το πίσω μέρος του Αttica, έγινε το εμπρός για το φορτηγάκι. Μέχρι το 1965 η εταιρεία απλώς επιβιώνει και τότε ξαναπροσπαθεί να μπει στον χώρο κατασκευής αυτοκινήτων, συναρμολογώντας το ATTICA CARMEL 12, μετά από άδεια από την Ισραηλινή ISRAELI AUTOCARS (η οποία χρησιμοποιούσε τεχνολογία – τεχνογνωσία της Αγγλικής RELIANT).  Στην πραγματικότητα το αυτοκίνητο ήταν καθαρά Αγγλικό, μιά και σχεδόν όλα τα εξαρτήματά του, ερχόντουσαν από Αγγλία.  Δυστυχώς το μοντέλο αυτό δεν βρίσκει απήχηση και σταματά η παραγωγή του, μετά από μερικές εκατοντάδες κομμάτια.

DIM 652

Το 1977 ο Γιώργος Δημητριάδης αλλάζει το όνομα της εταιρείας σε D.I.M. MOTOR και αρχίζει η κατασκευή ενός (πάλι) περίεργου οχήματος, του DIM 652.  Με αμάξωμα πολυεστερικό, εμφανισιακά μοιάζει με το Οτομπιάνκι Α112, ενώ μηχανικά φοράει συστήματα από το FIAT 126 (αερόψυκτο δικύλινδρο κινητήρα 652 cc).  Η παραγωγή και η ζωή αυτού του μοντέλου ήταν μικρή και κάπου εκεί τελειώνει και η D.I.M

ALTA

Εταιρεία κατασκευής / συναρμολόγησης μοτοποδηλάτων στην Αθήνα από το 1962. Κατασκεύαζε τα δίκυκλα μοτοποδήλατα ALTA 50 S (50cc), τα τρίκυκλα φορτηγάκια με δίχρονο μοτέρ SACHS 50 cc, τα τρίκυκλα φορτηγά ALTA 700 truck, με τετράχρονο μοτέρ BMW 700 cc,3 5HP και δυνατότητας φορτίου 800Kgs.

Η επιτυχημένη εταιρεία το 1967 αγοράζει ιδιόκτητο χώρο στην Ελευσίνα, όπου και κατασκευάζει ένα μοντέρνο εργοστάσιο (Το κτίριο εξακολουθεί να υπάρχει ερειπωμένο ακόμα και σήμερα στην συμβολή της Νέας Εθνικής Αθηνών – Κορίνθου και της Παλαιάς Εθνικής Ελευσίνας – Θήβας). Στη συνέχεια αγόρασε την άδεια κατασκευής του FULDAMOBIL. Τα καλούπια αλλάζουν και εμφανίζεται στην αγορά το ALTA 200.  Αδελφάκι με το Attica, αλλά με κατά πολύ πιο μοντέρνα εμφάνιση και μικρές μηχανολογικές διαφοροποιήσεις,το οποίο πάει εμπορικά αρκετά καλά.  

Η εταιρεία σταμάτησε να λειτουργεί το 1978.

photo:triskelion.gr

photo μέσω: garagestories

Photo μέσω¨"Είδα φως και μπήκα"

NAMCO National Motor Company Of Greece

Ιδρύθηκε από τους αδελφούς Κοντογούρη που ασχολούνται με το χώρο του αυτοκινήτου από το 1950.  Οι πρώτες τους προσπάθειες ξεκίνησαν από τη Γερμανία, όπου προσπάθησαν να βάλουν σε παραγωγή ένα φορτηγό με τ’ όνομα «HELLAS».  
Το 1957 απέκτησαν τα δικαιώματα βιομηχανικής κατασκευής από την WILFRED FAHR για ένα όχημα πολλαπλών χρήσεων.  
Το 1961 δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη το πρώτο εργοστάσιο, με την ονομασία FARCO, όπου & άρχισε η κατασκευή του προαναφερόμενου οχήματος με το όνομα FARMOBIL που φορά δικύλινδρο αερόψυκτο κινητήρα 700cc της BMW. 

Αυτό το πάρα πολύ καλό για την εποχή του όχημα, ΔΕΝ πήρε έγκριση τύπου στην Ελλάδα, (παρά την καλή υποδοχή που του έγινε) και όλη η παραγωγή κατευθύνεται στο εξωτερικό από τη CHRYSLER που αγόρασε την εταιρεία και το παραγωγικό της έργο δημιουργώντας τη CHRYSLER HELLAS S.A. 

Δείτε ενημερωτικό άρθρο για το Farmobil, κάνοντας κλικ σε αυτό το σύνδεσμο

Το 1967 η Αμερικανική πλέον εταιρεία, μετά την κωλυσιεργία της Ελληνικής Κυβέρνησης να χορηγήσει έγκριση τύπου, έκλεισε μεταφέροντας το εργοστάσιο και την παραγωγή στη Τουρκία όπου συνέχισε με επιτυχία τη παραγωγή του.

Το Pony

Το 1973 ιδρύεται, με την οικονομική και τεχνική συνδρομής της INTHELCO, & η NAMCO A.E. της Θεσσαλονίκης με τους ΑΦΟΥΣ ΚΟΝΤΟΓΟΥΡΗ ως ιδρυτικά μέλη, (μία κατά 100% Ελληνική εταιρεία) και αρχίζει την κατασκευή – και όχι μόνον απλή συναρμολόγηση – του Ελληνικού αυτοκινήτου ΡΟΝΥ^®. Το στηριζόμενο στην πρωτοπόρο πλατφόρμα του μεγάλου & ιδιοφυούς ANDRÉ CITROËN, οραματιστή - κατασκευαστή του πλέον επιτυχημένου &  πασίγνωστου 2 CV. 
Το αρχικό σχέδιο για το Pony δημιουργήθηκε από μία ομάδα Γάλλων μηχανικών με σκοπό ένα παγκόσμιο, χαμηλού κόστους αυτοκίνητο. 
Η Ελληνογερμανική εταιρία Inthelco του Μονάχου Γερμανίας, υπό την διεύθυνση του Πέτρου-Τζανέτου Κοντογούρη υπέγραψε σύμβαση αποκλειστικής αντιπροσωπείας όλων των γαλλικών αυτοκινήτων CITROËN για την Βόρεια Ελλάδα. Αυτή η σύμβαση οδήγησε στην ίδρυση στην Θεσσαλονίκη της εταιρίας UNICOA.E. που δημιούργησε το μεγαλύτερο τότε στα Βαλκάνια κέντρο διανομής ανταλλακτικών, εκπαίδευσης και service τεχνιτών αυτοκινήτων της CITROEN.
Η απόφαση της Citroen να δώσει την ευκαιρία για "διεθνή καριέρα" στο Citroen FAF, (ήταν πολλά τα υποψήφια οχήματα, με μοντέλα που κυκλοφόρησαν (πριν από το FAF) σε πολλές χώρες του κόσμου όπως τη Πορτογαλία & το Βιετνάμ) ήταν επιτυχημένη αφού με το Pony της Namco σημείωσε πρωτόγνωρη επιτυχία.

Είναι τόσο πετυχημένη η σχεδίαση, η κατασκευή και το κόστος αγοράς και χρήσης, που πουλάει σε μεγάλα νούμερα στην Ελλάδα ( το αγοράζουν εκτός από ιδιώτες, οι Ένοπλες Δυνάμεις, ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ και πάρα πολλοί άλλοι), και το εξωτερικό.  (& στην Αμερική).
  

Παρήχθησαν και επωλήθησαν πάνω από 30.000 PONY. 

Τo 1978 η NAMCO επεκτείνεται σε ειδικά οχήματα Σουηδικής πατέντας, με ειδικές off road αναρτήσεις πολλαπλών χρήσεων και αναγκών.  
Αρχίζει η κατασκευή (επιτυχημένων) προτοτύπων 4×4, 6×6 (σε 3 ως 6,5 τον) 
σε στρατιωτικές εκδόσεις – θωρακισμένα ή μη – όπως το PANTHER, το ΤIGER και το ACHILLES. 
Στην εμπορική αποτυχία αυτού του εγχειρήματος, συνετέλεσε & η απορρόφηση από τη πολιτεία της Steyer Ελλάς (από όπου δημιουργήθηκε η ΕΛΒΟ).

Ο δρόμος προς την επιτυχία του ελληνικού εγχειρήματος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Κάθε άλλο μάλιστα. O άνθρωπος που πούλησε τα περισσότερα Pony στην Ελλάδα, ο κ.Ευγένιος Ραΐσης, ανέφερε, χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του στο ABR:

"Όταν κατασκευάστηκε στην τελική του μορφή το πρώτο Pony και καλέσαμε τον τότε υπουργό βιομηχανίας κ. Κωνοφάγο, δεν έκανε καν τον κόπο να έρθει να το δει... Μας διαμήνυσε μάλιστα ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να φτιάξει ποτέ αυτοκίνητο...".

Παρά τις δυσκολίες και τη δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίστηκε το όλο εγχείρημα, οι άνθρωποι της Namco συνέχισαν την προσπάθειά τους με στόχο να δημιουργήσουν ένα όχημα που θα απευθύνονταν σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό με όπλα του το χαμηλό κόστος κτήσης και συντήρησης, την αξιοπιστία και την εγγύηση που προσέφεραν στην κατασκευή τα σήματα της Citroen.

Το εργοστάσιο της NAMCO  στη Θεσσαλονίκη (4Τροχοί, Μάρτιος 1979)

  Το αποτέλεσμα δικαίωσε κάθε ώρα που επένδυσαν για το αυτοκίνητο αυτό!  Το Pony κατασκευάζονταν σχεδόν ολόκληρο στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης, ενώ δεν επρόκειτο για μια απλή συναρμολόγηση αλλά για ένα όχημα κατά 67% ελληνικό. 

"Σε μία έκταση 12.000τ.μ. οι υπάλληλοι διαμόρφωναν της λαμαρίνες, έφτιαχναν το σασί, μόνταραν τις αναρτήσεις και τον κινητήρα του 2CV, τοποθετούσαν τους τροχούς, το τιμόνι, τη δεξαμενή καυσίμου, τα καθίσματα, τα κρύσταλλα, τους προβολείς και ό,τι άλλο απαιτούνταν για την ολοκλήρωση του αυτοκινήτου" (4Τ, Μάρτιος 1979).

Εξωτερικά το Pony χαρακτηρίζονταν από απλές και απέριττες γραμμές. Η διαχρονικότητά του, 45 χρόνια μετά την παρουσίασή του, διατηρείται αγέρωχη!

Στο εσωτερικό σε ορισμένες εκδόσεις προσφέρονταν επιπλέον "πολυτέλειες", όπως ανακλινόμενο πίσω κάθισμα, ρύθμιση ύψους δέσμης των προβολέων, αμπερόμετρο, ρολόι, θήκες για μικροαντικείμενα... 

Τρόμαζε τους περαστικούς με τις κλίσεις του 
αλλά κρατούσε σαν τρένο!

Ο κινητήρας του Pony πρώτης γενιάς με τα 602cc του και τους 35 ίππους που απέδιδε, κινούσε οριακά το ελληνικό "τζιπ". 
Σαφώς μεγαλύτερες ήταν οι δυνατότητες των αναρτήσεων και του πλαισίου & δεν είναι λίγες οι αναφορές για ανεπίσημες τοποθετήσεις μεγαλύτερων μοτέρ από GS. 

(Σημ η σχεδιαστική φιλοσοφία ακολουθούσε τη ρήση "δε βάζεις κουδούνι στο γουρούνι")

Όπως όλες οι μορφές των 2CV, έτσι & τα Pony παρουσίαζαν υπερκράτημα & υπερβολικές κλίσεις στις στροφές, επαναφέροντας τον κάθε λογής οδηγό σε συνετότερα πλαίσια, σίγουρα με έναν από τους πιο αξιόλογους τρόπους για τη φιλοσοφία της σχεδίασής του. 

Ιδανικός σύμμαχος για επαγγελματίες, τεχνίτες και λάτρεις των εξορμήσεων στην εξοχή, με παραγγελίες από ένοπλες δυνάμεις, ΔΕΗ, ΟΤΕ και άλλους οργανισμούς. 
Η συντήρηση πέντε Pony κόστιζε όσο η συντήρηση ενός "τζιπ" μεγαλύτερου κυβισμού!

Photo:autostoria.

Η παραγωγή της πρώτης γενιάς PONY σταματά το 1983 – 1984 (παραιτούμενη & από μία τεράστια επένδυση που ήταν έτοιμη να υλοποιηθεί σε συνεργασία με τη Γαλλική εταιρεία). 
Αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο αλλά και στον Τύπο της εποχής, συναντούμε αλλαγή του φορολογικού νόμου που ευνοούσε την κατασκευή ελαφρών οχημάτων, με αποτέλεσμα την άνοδο της τιμής πώλησης του Pony. 

Ουσιαστικά σ' αυτό το πόλεμο συμφερόντων που υπηρετούν οι εκλεγμένοι (φαινομενικά ακόμη σήμερα) πολιτικοί άρχοντές μας, ο Κος Κοντογούρης είχε δηλώσει πως "κλίκες επιχειρηματιών τορπίλισαν την επένδυσή". 

 Ο κ. Ραΐσης σε δηλώσεις του είχε πει πως τις ημέρες εκείνες & οι  εργαζόμενοι της NAMCO έκαναν μία απεργία - κατάληψη - που κράτησε 120 ημέρες. 
Σαν πρωτεργάτης αναφέρθηκε ένα μετέπειτα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο της Μακεδονίας, (σημ Α.Σ. εννοούσε μάλλον το Τσοχατζόπουλο)  ζητώντας αύξηση ημερομισθίων 35%. 
Οι ιδιοκτήτες της NAMCO πρότειναν στους εργαζόμενους να περιμένουν, έτσι ώστε να δουν την αύξηση του κλάδου μετάλλου. 
Η απάντησή τους ήτανε αρνητική, καθώς ζητούσαν επιτακτικά να ικανοποιηθεί το αίτημά τους. 
Η ένταση που είχε δημιουργηθεί (από τους καθοδηγούμενους όπως φάνηκε εκ των υστέρων απεργούς) ήταν τέτοιας έντασης που δεν άφηναν να μπει κανένας στο εργοστάσιο, (ούτε τους ίδιους τους ιδιοκτήτες, ενώ χειροδίκησαν απέναντι στο Διευθυντή Πωλήσεων της εταιρείας κ.Γιώργο Ζωγράφο & εργαζόμενους που θέλησαν να δουλέψουν.

Δεν άφησαν να σταλούν τα ετοιμοπαράδοτα αυτοκίνητα στους πελάτες της εταιρείας
 αλλά και στον Ελληνικό δημόσιο τομέα. (...)

Ερχόμενος ο κ. Π. Κοντογούρης από τη Γερμανία ανέφερε στους εργαζόμενους πως η εταιρεία θα τους αποζημίωνε για τα μεροκάματα και τα ένσημα που χάθηκαν. 
Τους ζήτησε να επιστρέψουν στις δουλειές τους ώστε να μπορέσει το εργοστάσιο να παραδώσει έγκαιρα 600 Pony στο Ελληνικό κράτος. 

Το εργοστάσιο επαναλειτούργησε για μία εβδομάδα έως ότου οι εργαζόμενοι απαίτησαν ...διακοπές!

Η διοίκηση αντέδρασε λέγοντας ότι υπήρχαν ποινικές ρήτρες για την αδυναμία παράδοσης των αυτοκινήτων και τους υπενθύμισε ότι λείπανε από τη δουλειά τους αρκετό καιρό. 
Η απάντηση που έλαβε η διοίκηση ήταν πέραν κάθε λογικής & για την ιστορία: 

"τότε κάναμε απεργία, τώρα θέλουμε διακοπές..." 

Οι εργαζόμενοι πήγαν διακοπές... με τη διαφορά πως κατά την επιστροφή τους, μια ενημερωτική πινακίδα στο εργοστάσιο τους περέπεμπε στην οδό Αγίας Σοφίας 26 για να πάρουν τις αποζημιώσεις τους... Το εργοστάσιο είχε κλείσει. " 

(από το Auto Business Review μέσω autostoria)

Photo: autostoria

Πέρα από αυτή τη καταγραφή, αντίστοιχα προβλήματα υπήρχαν και σε άλλες ελληνικές αυτοκινητοβιομηχανίες την εποχή εκείνη. Η γενική εντύπωση που αποκομίζετε από αυτή την έρευνα, είναι πως εσκεμμένα δεν είναι ακόμη & σήμερα επιθυμητή η ανάπτυξη της Ελληνικής βιομηχανίας. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα άλλωστε & υπαίτια είναι πρώτα απ' όλα η ίδια η πολιτεία, τους εκπροσώπους της οποίας εμείς επιλέγουμε!

Photo Autostoria

Οι δυσκολίες που προέκυπταν από τη συνεργασία της εκάστοτε εταιρείας με τις τράπεζες (με τα πανωτόκια & το πρόσθετο βάρος) ήταν αναμενόμενη τροχοπέδη στην προσπάθεια για επιβίωση και περαιτέρω ανάπτυξή της.

Αποτέλεσμα του ανηλεή πολέμου ήταν να ακυρωθεί η επένδυση της Namco, επιβάλλοντάς την να διασωθεί πουλώντας στο εξωτερικό πλέον τεχνογνωσία "βιοτεχνικού χαρακτήρα αυτοκινητοβιομηχανιών" (κυρίως σε χώρες της Αφρικής και Ασίας), αντιπροσωπεύοντας οίκους του εξωτερικού, αναπαλαιώνοντας παλιά Pony, συνεχή έρευνα & εξέλιξη στο χώρο κλπ

ΡΟΝΥ^® ΜΕ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ FORD Η.Π.Α.

Το 1981, ιδιαίτερα λόγω της άνευ προηγουμένου παγκόσμιας ζήτησης των αυτοκινήτων ΡΟΝΥ^®, η NAMCO αναπτύσσεται και παρουσιάζει νέο μοντέλο ΡΟΝΥ^® με κινητήρα (drive-train) FORD, με στόχο να συσπειρώσει σε ευρύ δίκτυο τους μεγαλύτερους Dealers της FORD Αμερικής. 

Η κίνηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα η NAMCO να υπογράψει συμβάσεις πωλήσεων 20.000 ΡΟΝΥ^® ετησίως και μάλιστα για μία μεγάλη περίοδο 10ετίας, δηλαδή 200.000 αυτοκίνητα ΡΟΝΥ^® στις Η.Π.Α.!                                     

Με κίνητρο αυτήν την μοναδική, ιστορική επιτυχία, η NAMCO A.E., μαζί με την Inthelco, αποφασίζουν να ιδρύσουν ένα δεύτερο, πολύ μεγάλο εργοστάσιο αυτοκινήτων ΡΟΝΥ, στο Λιμνότοπο του Κιλκίς. Στη νέα αυτή επένδυση συγχρηματοδότριες ήταν οι τρεις μεγαλύτερες κρατικές τράπεζες της Γαλλίας, BANQUE FRANCAISE DU COMMERCE EXTERIEUR, CREDIT COMMERCIAL DE FRANCE, CREDIT LYONNAIS (ιδέ ΦΕΚ 15 Σεπτεμβρίου 1981) με στόχο να καταστεί η Ελλάδα χώρα μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας, καθώς η συνεργασία των εταιριών Ford, Citroen, Volkswagen, & Deutz, ήταν εξασφαλισμένη. 
Η επένδυση βέβαια δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω αντιτιθέμενων συμφερόντων, στερώντας τον τόπο μας από μια τεράστια ευκαιρία εκβιομηχάνισης και εξαγωγών "Είναι αξιοσημείωτο ότι κολοσσοί της αυτοκινητοβιομηχανίας, όπως οι Ford, Chrysler, Citroen, Volkswagen κ.λ.π, όχι μόνο αξιολόγησαν θετικά την αξία του Pony, αλλά δέχτηκαν να συμμετάσχουν στην παραγωγή προσφέροντας μοναδικά και ανεπανάληπτα πλεονεκτήματα. Δυστυχώς, η κρατική γραφειοκρατία και η προφανής αντίθεση μεγάλου μέρους του εισαγωγικού κατεστημένου υπερίσχυσαν, τορπιλίζοντας κάθε σοβαρή προσπάθεια παραγωγής οχημάτων στην Ελλάδα, τόσο από τη NAMCO όσο και από άλλες αξιόλογες εταιρίες. Φυσικά, αυτοκινητοβιομηχανία στην Ελλάδα με αδιάφορο ή εχθρικό και τραπεζικό κατεστημένο είναι εντελώς αδύνατο να προχωρήσει. Είναι προφανές ότι, αν προχωρούσε, η επένδυση της NAMCO θα πρόσφερε τεράστια οφέλη στην ελληνική οικονομία." έγραφε το kolindrosfire το Δεκέμβρη του 2013.

NAMCO PONY^® WITH FORD

Το 1983 η Ελληνογερμανική εταιρία Inthelco, υπό την Διεύθυνση του Πέτρου Τζανέτου Κοντογούρη, υπέγραψε μία άλλη μεγάλη σύμβαση με την FORD WERKEA.G. της Γερμανίας και μάλιστα αντιστοίχου 10ετούς διάρκειας, για την απρόσκοπτη τροφοδοσία της NAMCO Θεσσαλονίκης με κινητήρες και σασμάν (drive-trains) του μοντέλου της FORD FIESTA. Με στόχο να καλύψει και τις μεγάλες παραγγελίες ΡΟΝΥ^®, με κινητήρα FORD, στις Η.Π.Α.

 Έτσι, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για ευρύτατη συνεργασία με την FORD, που θα επέτρεπε στη NAMCO να απογειωθεί κυριολεκτικά και να καταστεί μία υπολογίσιμη αυτοκινητοβιομηχανία στην Ευρώπη.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το 1985 (20 Ιουλίου 1985, ως πρώτη είδηση σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) αναγγέλθηκε ότι για την επιτάχυνση της μεγάλης αυτής συμφωνίας και την κάλυψη των παραγγελιών των  FORD Dealers των Η.Π.Α., η NAMCO φόρτωσε ένα PONY^® στην Ολυμπιακή Αεροπορία και το μετέφερε από τη ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ αστραπιαία στο DETROIT, όπου πέρασε όλα τα σκληρά test της FORD στις Η.Π.Α. Με μοναδική εξαιρετική επιτυχία, ώστε ακόμη και ο τότε Πρόεδρος της FORD, Mr. Turner, να ζητήσει από την ταπεινή και εκκολαπτόμενη NAMCO να αναλάβει η FORD την πώληση του PONY^® αποκλειστικά μέσω του παγκόσμιου δικτύου της!! Αυτή η ιστορικά, μεγάλη και μοναδική επιτυχία της NAMCO,που θα εξασφάλιζε διαχρονικά τεράστια συναλλαγματοφόρο πηγή και απασχόληση χιλιάδων ελλήνων συνεργατών μας, τορπιλίσθηκε από μία ορισμένη άγνοια και ανευθυνότητα της γνωστής, ιδιοτελής γραφειοκρατίας, που διαχρονικά καταπλάκωσε κάθε προσπάθεια ίδρυσης μίας μεγάλης Ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας με παγκόσμια εμβέλεια.

NAMCO BULGARIA 

Το 1994 ξεκίνησε η παραγωγή του Pony Super σε εργοστάσιο της Βουλγαρίας, που συνεχίστηκε & το 1995 με μικρής κλίμακας βελτιώσεις.

Στη Βουλγαρία, σε μία από τις φτωχότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τοπικοί επιχειρηματίες σε συνεργασία με την NAMCO Hellas AG εισήλθαν  στην αγορά το 1994 με το όχημα PONY^®. Το PONY^®, το οποίο κατασκευαζόταν σε ένα πρώην εργοστάσιο στρατιωτικού εξοπλισμού στη Dupnitsa, 40 χλμ νοτιοδυτικά της Σόφιας, αποτελούσε μια εταιρική σχέση μεταξύ της TorcoTerem, της Βουλγαρικής κυβέρνησης, και της NAMCO. 

Δυστυχώς με την αλλαγή της κυβέρνησης, το κλίμα δεν ευνοούσε τέτοιου είδους επενδύσεις και βιομηχανίες, με αποτέλεσμα την παύση της παραγωγής 2 χρόνια αργότερα.

Ακόμα μια φιλόδοξη προσπάθεια, με πολυπληθή προσωπικό, που δεν ήταν βιώσιμη με τα νέα οικονομικά δεδομένα, όωπς αυτά διαμορφώθηκαν.

Photo: triskelion.gr

 Όσον αφορά τα ήδη υπάρχοντα οχήματα στις εγκαταστάσεις της NAMKO είναι χαρακτηρισμένα σαν οχήματα έργου για εργοτάξια, πυροσβεστικές επιχειρήσεις κλπ 

Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους υφίσταται ο παγκόσμιας αποκλειστικότητας της NAMCO κατασκευασμένος άξονας, που η εταιρεία ονομάζει POWERMASTER® 

Με τον άξονα αυτόν επιτυγχάνεται η κίνηση σε όλους τους τροχούς 4x4 & 6x6, δυνατότητα κλειδώματος διαφορικού, φορητότητα αξόνων βαρέους τύπου με επιπλέον απόσταση από το έδαφος (=στην γλώσσα των αυτοκινητιστών ο λεγόμενος «τεμπέλης») κλπ. 

 

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της εταιρείας http://www.namco.gr/ 12/2011 πέρα από τα προϊόντα που ήδη υπάρχουν στην παραγωγή του εργοστασίου ένα νέο Pony είναι έτοιμο να διατεθεί στην αγορά.

Υποδειγματικό πείσμα (photo 11/2016) Upd 8/2012 Σύμφωνα με δημοσίευμα του perifereianews.com "μέσα στο 2014 αναμένεται να ξεκινήσει η παραγωγή της νέας γενιάς αυτοκινήτων «PONY», με στόχο να κατακτήσει μερίδιο όχι μόνο της ελληνικής αγοράς, αλλά και χωρών της Αφρικής, της Ασίας και της Νότιας Αμερικής που ήδη έχουν επιδείξει ενδιαφέρον λόγω των χαρακτηριστικών και της χαμηλής τιμής του. Μερικές από τις χώρες αυτές είναι η Αίγυπτος, η Κένυα, το Μαρόκο, η Αιθιοπία, η Αγκόλα, η Βραζιλία, και η Αργεντινή. Παρακολουθώντας την ΝΑΜCΟ μέσω αυτής της έρευνάς μου δεν σας κρύβω πως μου δημιουργείται εικόνα δέους & συμπάθειας απέναντι στην νοοτροπία που περιβάλει τους δημιουργούς της. Προσβλέπω να τους περιβάλλει η επιθυμία του να δημιουργήσουν ένα οικονομικό στην συντήρηση, κατασκευή, αξιόπιστο όχημα που να μπορεί να στηρίξει & αντεπεξέλθει στις προσδοκίες των χρηστών του χωρίς τον προσανατολισμό στην πολυτέλεια. (Άλλωστε & η όποια ψηφοφορία στην ιστοσελίδα της εταιρείας αυτό μαρτυρεί!) Αυτή την περίοδο (8/2012) η εταιρεία ετοιμάζεται για για την παραγωγή ενός station 4X4 αλλά & ενός πρωτοποριακού ηλεκτρικού αυτοκινήτου.  Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στην επίσημη ιστοσελίδα της Namco http://www.namco.gr

ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ

Ήταν μια  μεγάλη εταιρεία με μοντέρνο εργοστάσιο βόρεια της Αθήνας.  Μετά από συμφωνίες με ξένες εταιρείες αγόρασε την άδεια συναρμολόγησης αυτοκινήτων εδώ, με μεγάλη προστιθέμενη αξία.
Κατασκευάσθηκε μεγάλος αριθμός απο MAZDA 323, OPEL CADETT D και ALFASUD (το πρώτο προσθιοκίνητο ΑLFA ROMEO).  
Κατασκευάσθηκε επίσης μεγάλος αριθμός από φορτηγάκια MAZDA B 1600 μερικά από τα οποία κυκλοφόρησαν με το σήμα GREZDA (GReecce και maZDA).  
Η εταιρεία αντιμετώπισε σειρά εργασιακών προβλημάτων (τις γνωστές απεργίες κ.λπ.) το 1980 & το 1985 αναγκάσθηκε να σταματήσει τις εργασίες της.

Ήταν λυπηρό αυτό το τέλος της εταιρείας, ειδικά για τις αρχές του ’80 που πάμπολλες ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες ζήταγαν συνεργασία με Ελληνικές Βιομηχανίες, προκειμένου να επιτύχουν πωλήσεις.  

Το άδικο με την συγκεκριμένη εταιρεία ήταν ότι αναγκάστηκε να κλείσει, όταν ήταν στα πρόθυρα συμφωνίας με την Hyundai, για δημιουργία γραμμής παραγωγής (της μοναδικής στην Ευρώπη) των Κορεάτικων αυτοκινήτων.

AUTOMECCANICA Α.Ε.Β.Ε.

H AUTOMECCANICA ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 (από πρώην στελέχη της Αυτοκινητοβιομηχανίας της Ελλάδος που μόλις είχε κλείσει).  Οι πρώτες παραγωγές ήταν η κατασκευή των FIAT SCOUT και AMICO που αποτελούσαν παραλλαγές βασισμένες στα FIAT 127.  Από το 1981 έως το 1985 κατασκευαζόταν πλήρως στην Ελλάδα το ZEBRA βασισμένο στο DAIHATSU CHARADE, όπως και το ίδιο το DAIHATSU CHARADE, που το τελευταίο διάστημα έφερε μόνο το σήμα ZEBRA.  Aπό το 1985 κατασκεύασε και το LADA NIVA.  Η παύση εργασιών εταιρείας & το κλείσιμο του εργοστασίου έγιναν το 1995.

NISSAN TEOCAR

Το 1978 ο Νικ Θεοχαράκης δημιουργεί την TEOCAR και την TECOM.  Χτίζει εργοστάσια σε κοντινή σχετικά απόσταση μεταξύ τους, που το πρώτο έχει σαν σκοπό την συναρμολόγηση αυτοκινήτων της NISSAN.  To δεύτερο η TECOM έχει την υποχρέωση να κατασκευάζει καθίσματα και αρκετά άλλα τμήματα των αυτοκινήτων που συναρμολογούνται στην TEOCAR.  To 1980 βγαίνει από την γραμμή παραγωγής το πρώτο από μια σειρά μοντέλων της NISSAN (επιβατηγά και φορτηγά).  Το 1995 η παραγωγή σταματάει για φορολογικούς λόγους.

Το εργοστάσιο της TEOCAR το οποίο έχει υποστεί σειρά εκ μοντερνισμών διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και πωλείται στην Ρωσία.  Το εργοστάσιο της TECOM συνεχίζει να λειτουργεί κατασκευάζοντας πλέον έπιπλα γραφείου, δέρματα και aftermarket καθίσματα αυτοκινήτου.
Περισσότερα εδώ

ENFIELD NEORION

Η ENFIELD AUTOMOTIVE Ltd με έδρα το Λονδίνο, ειδικευόταν στην σχεδίαση και κατασκευή ηλεκτρικών αυτόνομων αυτοκινήτων.  Το 1972 εξαγοράσθηκε από τους αδελφούς Γουλανδρή, οι οποίοι την μετονόμασαν σε «ENFIELD NEORION» και μετέφεραν την γραμμή παραγωγής σε τμήμα των Ναυπηγείων Σύρου ιδιοκτησίας των.

Ένα από τα μοντέλα που δέχθηκαν τις σχεδιαστικές περιποιήσεις του Έλληνα Βιομηχανικού σχεδιαστή ήταν το Ε.8000.  Επρόκειτο για αυτοκίνητα με μπαταρίες με μέγιστη τελική τα 65 χλμ/ώρα και αυτονομία 110-130 χλμ.  Από την μια πλευρά δεν πήρε έγκριση τύπου στην Ελλάδα και από την άλλη είχε σχετικά υψηλή τιμή του, με αποτέλεσμα να βγουν λίγα κομμάτια που αγοράσθηκαν από τα Αγγλικά Ταχυδρομεία.  Για τους παραπάνω λόγους σταμάτησε η εξέλιξή του και σύντομα η παραγωγή του.

 

Ο σχεδιαστής Γιώργος Μιχαήλ εκτελώντας παραγγελία των Γουλανδρήδων σχεδίασε και κατασκευάσθηκαν δύο πρωτότυπα πολυτελή παντός εδάφους οχήματα με θηριώδεις V8 κινητήρες, τα «ΣΙΚΑΓΟ».  Ένα από τα NEORION ΣΙΚΑΓΟ που ήταν υπό φύλαξη στις αποθήκες του ΟΔΔΥ, στην Αμυγδαλέζα, πρέπει να είναι το κόκκινο που εκτίθεται στο τεχνολογικό μουσείο noesis στη Θεσσαλονίκη

 

ΜΕΒΕΑ Μεσογειακαί Επιχειρήσεις 
Βιομηχανίας Εμπορίου και Αντιπροσωπειών

Μετά από συνένωση δύο (από το 1954) κατασκευαστών / συναρμολογητών μοτοποδηλάτων, το 1960 δημιουργείται η ΜΕΒΕΑ.  Ξεκινάει την παραγωγή ενός μικρού τρίκυκλου φορτηγού με κινητήρα ZUNDAPP 50cc.  Mεγάλη επιτυχία που πωλείται και κυκλοφορεί σ’ όλη την Ελλάδα για πάνω από 30 χρόνια.  Πωλείται και εξάγεται επίσης στην Ασία σε μεγάλους αριθμούς σαν επιβατηγό και σαν φορτηγό.  Τα κατασκευαστικά σχέδια και η τεχνογνωσία της ΜΕΒΕΑ δίνονται και σε μια άλλη εταιρεία την MEGO, για να μεγαλώσει η παραγωγή και να καλυφθεί η ζήτηση.

Το 1970 σε συνεργασία με την Αγγλική RELIANT κατασκευάζει κατόπιν αδείας το σχετικά βαρύ τρίκυκλο φορτηγό TW9 και από το 1974 και το μικρό τρίτροχο επιβατηγό ROBIN.  Εκείνη την εποχή το τρίκυκλο ήταν στην ουσία μονόδρομος για τα χαμηλά εισοδήματα στην Ελλάδα μιας και ενέπιπταν στην κατηγορία των μοτοσυκλετών, οπότε η φορολόγηση ήταν ανεκτή.

   

Το 1979 η εταιρεία πάνω σε τροποποιημένο σασί απο το RELIANT KITTEN  σχεδιάζει και κατασκευάζει το τετράτροχο μικτής χρήσης FOX που ήταν μια πετυχημένη σχεδίαση και κατασκευή.  Για ν αποφύγουν τα γνωστά ελληνικά προβλήματα για έγκριση τύπου, αποστέλλεται το αυτοκίνητο στην Αγγλία μαζί με τ’ απαραίτητα σχέδια και αμέσως χωρίς πρόβλημα παίρνει έγκριση τύπου σαν Αγγλικής σχεδίασης και κατασκευής RELIANT FOX.  Κατασκευάζεται με επιτυχία στην Ελλάδα μέχρι το 1984-85, οπότε αλλάζει ο φορολογικός νόμος που έβαλε ταφόπετρα σ’ όλους τους Έλληνες κατασκευαστές κι η εταιρεία μετα από λίγο κλείνει.

Το Ελληνικό RELIANT FOX που στα χαρτιά φαινόταν Αγγλικής σχεδίασης έχει εξαχθεί από την Ελλάδα στην Αγγλία.  Και τα δυο παραπάνω αυτοκίνητα εξακολουθούν να ζουν στην Αγγλία.

MAVA

H ΜΑΒΑ αρχικά ήταν η ελληνική εταιρεία εισαγωγής των αυτοκινήτων RENAULT.  Το 1979 αποφασίζει την σχεδίαση και κατασκευή ενός αυτοκινήτου.  Την σχεδίαση αναλαμβάνει ο Έλληνας βιομηχανικός σχεδιαστής αυτοκινήτων Γιώργος Μιχαήλ.  Πάνω σε μηχανικά μέρη από RENAULT σχεδιάζει και κατασκευάζει το πρότυπο ενός ελαφρού πολλαπλών χρήσεων οχήματος που ονομάζεται “FARMA”.  Μετά από αίτηση της MAVA το αυτοκίνητο στέλνεται στην RENAULT στην Γαλλία όπου μετά από εξονυχιστικούς ελέγχους και δοκιμές παίρνει έγκριση τύπου και μάλιστα με το όνομα της RENAULT.  Το αυτοκίνητο γίνεται επιτυχία και κατασκευάζεται σε πολλούς τύπους όπως επιβατηγό – φορτηγό ακόμα και τύπου τζίπ.  Χρησιμοποιεί κινητήρα 845 cc 34 HP με τελική 110 χλμ/ώρα.
Το 1984 σχεδιάζεται ο διάδοχός το FARMA S με αυξημένες εκτός δρόμου δυνατότητες που το είχαν προ ονομάσει «το Ελληνικό Τζίπ».  Την ίδια εποχή αλλάζει ο νόμος η παραγωγή κρίνεται αντιοικονομική και σταματά και μετά από λίγο κλείνει και το εργοστάσιο.

ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ Α.Β.Ε.Ε. BALKANIA 4X4 truck

BALKANIA: ήταν το σήμα που χρησιμοποιούσε ο Ζαχαρόπουλος που κατασκεύαζε στην Αθήνα ελαφρά 4×4 φορτηγά και 4×4 τύπου τζίπ.  Μέχρι το 1972 η Ζαχαρόπουλος ΑΒΕΕ ασχολείτο με την εισαγωγή Ρουμάνικων και Ινδικών αυτοκινήτων.  Το 1975 σχεδιάζει και κατασκευάζει ενα φορτηγό 4×4 με κινητήρα Diesel – Mercedes Benz 3200 CC με μεταλική καμπίνα και για φορτίο 1500 κιλών.  Το 1979 το αυτοκίνητο επανασχεδιάζεται με νέα μοντέρνα πολυεστερική καμπίνα.  Κατασκευάζεται μέχρι το 1984 οπότε με τον νέο φοροεισπρακτικό νόμο σταματάει η παραγωγή του.

Το 1975 η εταιρεία συναρμολογεί και παρουσιάζει στην Ελληνική αγορά ένα ελαφρού τύπου τζίπ με το όνομα AUTOTRACTOR.  Το αυτοκίνητο ήταν στην ουσία ένα εδώ συναρμολογημένο τύπου τζίπ: το AHINDRA”.  Kαι αυτό βέβαια ήταν αντίγραφο από τα πρωτογενή Αμερικάνικα και φόραγε κινητήρα diesel 3.100 cc 62 HP PEUGEOT.  Το εκμοντερνισμένο πιο «καλό» μοντέλο AUTOTRACTOR KZ , φορούσε κινητήρα βενζίνης πάλι της PEUGEOT 2.500 cc , 103 HP.

Το εργοστάσιο εκμοντερνίζεται το 1985 και αποκτά νέα πλέον ονομασία «MAHINDRA HELLAS Α.Ε.»  Η ονομασία AUTOTRACTOR εγκαταλείπεται και τα αυτοκίνητα πωλούνται με το όνομα MAHINDRA (αν και με πολλές διαφοροποιήσεις από τα πρωτογενή Ινδικά).  

Με την φοροεισπραχτική αλλαγή της νομοθεσίας το 1985 η παραγωγή γονατίζει και στην ουσία όλη η παραγωγή πάει στο εξωτερικό.  Η εταιρεία σταματά τις εργασίες της και κλείνει το 1995.

GEN

Ο τύπος GEN κατασκευάσθηκε από τον Αντώνη Τζεν, παλαιό οδηγό αγώνων, μηχανικό και ταυτόχρονα συλλέκτη αυτοκινήτων.  Η πρώτη του δημιουργία ήταν το 1963 ένα κομψό σπόρ αυτοκίνητο, σχεδιασμένο από τον έλληνα αρχιτέκτονα Π. Βαρουχάκη.  Κτίσθηκε πάνω σε πλαίσιο V.W. και μηχανικά μέρη της SAAB. 

Δεν προχώρησε σε βιομηχανική παραγωγή λόγω αδυναμίας απόκτησης έγκρισης τύπου από τις Ελληνικές κρατικές υπηρεσίες. 

Από το 1968 ο Τζεν ασχολήθηκε με τις μετατροπές μερικών FIAT και SAAB σε κάμπριο.  Το 1970 ξανασχολήθηκε με την δημιουργία ενός σπορ αυτοκινήτου χρησιμοποιώντας πλαίσιο V.W.   

Ξανά αντιμετώπισε προβλήματα απόκτησης έγκρισης τύπου, παρ’ όλα αυτά κατασκεύασε περίπου 10 οχήματα.  

Από το 2005 ο Τζεν ασχολείται με την σχεδίαση – κατασκευή ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου.

                                                                         SCAVAS

Σχεδιαστής / κατασκευαστής / μηχανικός ο Βασίλειος Σκάβας.  Αποκτώντας εμπειρία από την εργασία του στην ΒΙΑΜΑΞ ξεκίνησε την πρώτη του σχεδίαση το 1969 κάνοντας σχεδόν τα πάντα όσον αφορά την κατασκευή του πρoτύπου.  Το SCAVAS 1 ήταν ένα σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα N.S.U. 1200 και παρουσιάσθηκε το 1973.   Το αυτοκίνητο μετά από έντονες πιέσεις του Κώστα Καββαθά, ιδιοκτήτη των 4 Τροχών, πήρε άδεια κυκλοφορίας αλλά ποτέ άδεια έγκρισης για παραγωγή.  Το δεύτερο μοντέλο ήταν το πανέμορφο SCAVAS 2 που παρουσιάσθηκε το 1992 και προοριζόταν για παραγωγή.  

Για μια ακόμα φορά το Ελληνικό κράτος του έδωσε άδεια κυκλοφορίας αλλά όχι άδεια παραγωγής.  

Το SCAVAS 3 το 1996 δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο σχεδίασης.

PETROS PETROPOULOS Α.Ε.Β.Ε.

Εταιρεία εισαγωγής και διάθεσης οχημάτων και βαριών μηχανημάτων και για μια εποχή και κατασκευαστής.
Ανέκαθεν η οικογένεια Πετρόπουλου απασχολείτο με την μεταλλουργία, όπου μεταξύ άλλων εθεωρείτο ένας από τους καλύτερους κατασκευαστές καμπανών από τον 19ο αιώνα, (αρχικά στην Άμφισσα και αργότερα στην Λαμία).

Η εταιρεία με την σημερινή της μορφή δημιουργήθηκε απο τον Πέτρο
Πετρόπουλο στην Θεσσαλονίκη το 1922 με εργασίες πώλησης οχημάτων και επισκευές / ανακατασκευές κινητήρων.  Με αυτούς τους κινητήρες άρχισε κατασκευές οχημάτων, με βάση επιβατηγά FORD του 1920, τα WILLYS-OVERLAND του 1930 και τα  φορτηγά DIAMOND T και INTERNATIONAL του 1930.

Το 1938 μεταφέρεται στην Αθήνα.  Κύρια απασχόληση από το 1956 η κατασκευή τρακτέρ με χρήση ανακατασκευασμένων κινητήρων. Κατασκευάζει σειρά τρακτέρ με κινητήρα PERKINS επιτυγχάνοντας μεγάλες πωλήσεις.  
Από το 1974 αρχίζει την κατασκευή του πρώτου «έξυπνου» όπως το ονομάζει οικογενειακού φορτηγού 4×4, σε τύπους UNITRUCK-POLYTRUCK και MILITRUCK για τον στρατό.  Οι αγρότες τα αγοράζουν σε μεγάλους αριθμούς αλλά ο στρατός, όχι.  

Ο νόμος για τα αγροτικά αλλάζει το 1984-85 κι έτσι σταματάει η παραγωγή με την εταιρεία σε δεινή οικονομική κατάσταση λόγω των μεγάλων επενδύσεων που είχε κάνει ως τότε.

    

Εκτός των άλλων η εταιρεία είχε σχεδιάσει – κατασκευάσει μια σειρά προϊόντων όπως γεννήτριες – περονοφόρα (τα επιτυχημένα βενζινοκίνητα και ηλεκτροκίνητα DYNALIFT). 
 Το 1994 η εταιρεία πάνω στο πετυχημένο Σουηδικό σχέδιο της BUCHER φτιάχνει και παρουσιάζει το MILITRUCK 2 DURO, που όμως δεν γίνεται αποδεκτό από τον Ελληνικό στρατό.  

Από τα τέλη του ’90 η ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΕΒΕ ασχολείται μόνο με εισαγωγές – εμπορία, διατηρώντας ελάχιστη εξειδικευμένη παραγωγή.

HERCULES

Εργοστάσιο κατασκευής «αγροτικών» οχημάτων – μηχανημάτων στην Κέρκυρα.  Χρησιμοποιούσε τμήματα της NAMCO (PONY) και κινητήρες MITSUBISHI, KUBOTA και RUGGERINI.  Παρήγαγε αυτοκίνητα μεταξύ των ετών 1980 και 1983.  Από τα γνωστότερα μοντέλα της το Hercules light all terrain vehicle του 1980.

MOTOEMIL

Στη Θεσσαλονίκη ο Έλληνας κατασκευαστής Αιμίλιος Αντωνιάδης  με τον αδελφό του Κωνσταντίνο φτιάχνουν οχήματα με συνδυασμό εξαρτημάτων από αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Από τις αρχές του ’60 έχουν κατασκευές τρίκυκλων φορτηγών με αερόψυκτες μηχανές 1200 cc της V.W. ενώ στις αρχές του ’70 παρουσίασαν ένα τρίκυκλο με μηχανικά μέρη FORD Γερμανίας.  

Η MOTOEMIL ήταν μια από τις ελάχιστες ελληνικές κατασκευαστικές βιοτεχνίες που διασώθηκαν μετά το πέρας της εποχής των τρίκυκλων μεταφορικών οχημάτων, κατασκευάζοντας ενα 4τροχο φορτηγό 2 τόννων με μηχανή MERCEDES Diesel, που ονομάσθηκε AUTOFARMA.  
Ήταν ένα από τα καλύτερα Ελληνικής σχεδίασης / κατασκευής φορτηγά εκείνης της εποχής και πούλησε σε μεγάλους αριθμούς. Παρότι έγινε ένα face lift το 1979 στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η εξέλιξή του με τα μέτρα της πολιτείας δεν ήταν εφικτή.  Το εργοστάσιο συνέχισε με τη παραγωγή ποιοτικών τρέιλερ, ορισμένα από τα οποία έχουν ακόμη & σήμερα υποδειγματική συμπεριφορά. Πριν μερικά χρόνια σταμάτησε(;) με πίκρα & αυτή τη δραστηριότητα.

AGRICOLA

Θεσσσαλονικιός ο Έλληνας κατασκευαστής Γ. Τσολακίδης.  
Κύρια προϊόντα φορτηγά πολλαπλών ρόλων 4×4 και διάφορα αγροτικά μηχανήματα.  
Το AGRICOLA 25 GT 4X4 truck, ήταν ένα έξυπνης σχεδίασης πολλαπλών χρήσεων τετρακίνητο φορτηγό όχημα με μεταλλική καμπίνα και μηχανικά μέρη από MERCEDES-BENZ 180 D diesel.  
Είχε δυνατότητα φορτίου 1650 κιλών, μέγιστη ταχύτητα 80 χλμ/ωρα, και 

Ως τυπικό Ελληνικό αγροτικό όχημα εξαφανίσθηκε με την αλλαγή του νόμου του 1984-85.

AUTO DIANA UNICAR

Ελληνική κατασκευαστική εταιρεία στην Θεσσαλονίκη, μεταξύ των ετών 1975 και 1984. Κύριο προϊόν της εταιρείας ήταν το UNICAR (καμία σχέση με το συνονόματο Ισπανικό) Ένα φορτηγό 4×4 με ικανότητα φορτίου 1500 κιλά.  Χρησιμοποιούσε μηχανικά μέρη MERCEDES-BENZ Diesel, και άξονες από DODGE.  To 1984 που άλλαξε ο φοροεισπρακτικός νόμος στην Ελλάδα ακολούθησε την μοίρα και άλλων Ελλήνων κατασκευαστών και με τη "βοήθεια" της πολιτείας εξαφανίσθηκε & αυτό.

ΕΒΙΑΜ Ελληνική Βιομηχανία Αγροτικών Μηχανημάτων

Κατασκεύαζε μεταξύ άλλων αγροτικών μηχανημάτων, σε εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη και φορτηγό 4×4, εκμεταλευόμενη την νομοθεσία που κατέτασε κάθε όχημα που μπορούσε να κάνει και αγροτικές δουλειές, στην κατηγορία των αγροτικών μηχανημάτων, με αποτέλεσμα την ελάχιστη έως μηδενική των φορολόγηση (ο νόμος αλλαξε το 1984).  Στην κατηγορία αυτή κατασκευάσθηκαν περίεργα οχήματα / εργαλεία που ήταν μισά αυτοκίνητα – μισά τρακτέρ, με 3 ή και με 4 τροχούς.  Μεγαλύτερος κατασκευαστής μια Κρητική εταιρεία με τα μοντέλα CANDIA KRONOS, MINOS, MINOTAUROS και άλλα.  Αλλος κατασκευαστής υπήρχε στον Βόλο με το DEMETRA.  H EBIAM (oπως και η AGROMAX στην Αρτα, η AGROCAR στην Αθήνα κι άλλες) κατασκεύασε ένα τύπο τετρακίνητου οχήματος με δυνατότητα φορτίου από 500 ως 1000 κιλά.

Συμπλήρωση από τον Αντώνη Βιδάκη τον οποίο κι ευχαριστούμε: “Τα μηχανήματα που αναφέρονται ως μοντέλα κρητικής εταιρίας, είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστές εταιρείες.  Οι μεγαλύτεροι και παλιότεροι κατασκευαστές είναι οι Mινώταυρος και Record και οι υπόλοιποι ακολούθησαν αρκετά αργότερα.  H Record έκλεισε πριν 15-20 χρόνια και η Μινώταυρος εξακολουθεί να κατασκευάζει ακόμα τέτοια τρίκυκλα.  Τα οχήματα αυτά ήταν αρχικά σκαπτικά με συρόμενο βαγόνι και έπειτα αυτόνομα τρίκυκλα.  Η Κρήτη είναι γεμάτη από τέτοια αλλά μπορεί κανείς να δει και σε άλλα μερη της Ελλάδας

MOTOR CAR

Μια μάλλον περίεργη ελληνική σχεδίαση / κατασκευή ενός μικρού τρίκυκλου φορτηγού, φορτίου μόνο 350 κιλών (ασχετα αν συνήθως το φόρτωναν ως και 2000 κιλά).  Κατασκευάσθηκε σε δύο τύπους χρησιμοποιώντας κινητήρες V.W. ή FORD.  Λειτούργησε από το 1967 εως το 1971.

SAM

Ενας από τους πολλούς έλληνες βιοτέχνες / κατασκευαστές τρικύκλων φορτηγών, ο Στέφανος Α. Μπαλτάς.  Δημιούργησε και λειτούργησε την εταιρεία του από το 1966 εως το 1974.  Τα πρώτα του μοντέλα χρησιμοποίησαν κινητήρες V.W.  τα δε επόμενα FORD 1300.  Η επιτυχία των SAM ήταν στο σασί που δεν σκούριαζε εύκολα.  Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ελάχιστα 35 χρόνια μετά το κλείσιμο του κατασκευαστή τους.

ROS

Ήταν από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες κατασκευής τρίκυκλων μεταφορικών οχημάτων, ιδιοκτησίας Σταύρου Κωνσταντινίδη.  Πούλησε σε μεγάλους αριθμούς ξεπερνώντας κλασσικούς του είδους κατασκευαστές οπως ALTA-STYL CAR.  Οι πωλήσεις ήταν δικαιολογημένες μια και το «Ρωσάκι» όπως χαιδευτικά το αποκαλούσαν οι ιδιοκτήτες του ήταν μια απόλυτα αξιόπιστη μηχανή με μεταλλικό κουβούκλιο που δεν σκούριαζε.  Χρησιμοποίησε κινητήρες 1000 και 1500 κυβικών.  Σταμάτησε η παραγωγή του το 1976 επειδή σε σχέση με άλλα εισαγωγής ήταν ξεπερασμένο.  Εχουν αναφερθεί ακόμα μερικά που εχουν επιζήσει και λειτουργούν.

PANCAR

Με έδρα την Αθήνα ακόμα ένας σχεδιαστής – κατασκευαστής ο Παν. Καραβισόπουλος.  
Λειτούργησε απο το 1968 εως το 1992.  

Εκτός απο το τρίκυκλο φορτηγό είχε σχεδιάσει και κατασκευάσει ένα τετράτροχο τύπου τύπου “BUGGY” χρησιμοποιώντας πλαίσιο και μηχανικά μέρη απο V.W. 

που δεν μπόρεσε όμως να βγάλει αδεια τύπου και να το διαθέσει στην αγορά.  

Το 1992 παρουσίασε μια νέα πρόταση εκτός δρόμου με όνομα «ΕΡΜΗΣ», που όμως δεν πήρε εγκριση τύπου.  

Η εταιρεία σταμάτησε να λειτουργεί δύο χρόνια αργότερα.

DINAP

Εταιρεία στην Αθήνα (Εργοστάσιο στα Λιόσια) ιδιοκτησίας Δ. Αποστολόπουλου.  Από τους μικρότερους εκείνη την εποχή κατασκευαστής τρίκυκλων φορτηγών.  Χρησιμοποιούσε κινητήρες V.W. 1200 cc 34HP (πολλές φορές ανακατασκευασμένους) με δυνατότητα φορτίου 1000 κιλά.

ΑΤLAS

Ελληνική εταιρεία με εργοστάσιο στον Ρέντη Αττικής κατασκεύαζε τρίκυκλα ελαφρά φορτηγά από το 1967 ως το 1972.  Χρησιμοποιούσε κινητήρες V.W. αερόψυκτους (συχνά μεταχειρισμένους) και πίσω αξονες απόFORD Γερμανίας.  Κατασκευάσθηκαν σε δύο τύπους πολυεστερικής καμπίνας.

Β.Ε.Τ.

Η Βιομηχανία Ελληνικών Τρικύκλων ιδρύθηκε από τον Πέτρο Κωνσταντίνου και προσανατολίσθηκε στην κατασκευή κυρίως  ελαφρών φορτηγών.  Το 1965 σχεδίασε το πρώτο της επιβατηγό τρίκυκλο αυτοκίνητο που βασιζόταν σε κινητήρα μοτοσυκλέτας BMW 125 cc.  Το πρωτότυπο αυτό δεν έφθασε ποτέ στην γραμμή παραγωγής.  Το 1973 κατασκεύασε το ΒΕΤ 5οο που έερε κινητήρα FIAT 500 cc το οποίο όμως παρήχθη σ ελάχιστα κομμάτια.  Δεν μπόρεσε να πάρει έγκριση τύπου και η επιχείρηση σταμάτησε τις δραστηριότητές της το 1976. (από το SeatBelt-gr)

BIOMAN

Δύο Ελληνες μηχανικοί ιδρύουν το 1967 μια εταιρεία στο Κορωπί όπου σχεδιάζουν και κατασκευάζουν ανυψωτικά και όχι μόνο μηχανήματα με αρκετή επιτυχία.  Δεν λειτουργεί πλέον.

TANGALAKIS TEMAΧ

Σήμερα η ΤΕΜΑΧ θεωρείται η μεγαλύτερη εταιρεία στον τομέα κατασκευής πυροσβεστικών οχημάτων στην Ελλάδα.  Πιο πριν και με την ονομασία «TANGALAKIS» υπήρξε ένας ιστορικός κατασκευαστής αμαξωμάτων (και οχι μόνον) λεωφορείων στην χώρα μας.  Στην Ελλάδα είχαν (και έχουν) δραστηριοποιηθεί, πάνω απο 100 κατασκευαστές αμαξωμάτων λεωφορείων αλλα η TANGALAKIS ήταν μια από τις καλύτερες.  Το 1922 συνενώνεται με τον Γ.ΤΟΥΡΝΙΚΙΩΤΗ και απο το 1925 αρχίζει να χτίζει αμαξώματα λεωφορείων πάνω σε εισαγόμενα σασί.

 
      
Το 1934 χωρίζει απο τον συνεταίρο του φτιάχνει δική του εταιρεία και γίνεται ηγέτιδα στον τομέα της, για περισσότερα από 30 χρόνια.  Το 1937 πάνω σε μηχανικά μέρη απο DKW φτιάχνει και το πρώτο επιβατηγό που δεν προχώρησε λόγω δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Το 1963 μετά από σκληρό ανταγωνισμό με άλλους κατασκευαστές αλλάζει πορεία και σε συνεργασία με την INTERNATIONAL HARVESTER αρχίζει να φτιάχνει και πυροσβεστικά  οχήματα, συμπεριλαμβανομένου και του σασί.  Το 1965 δημιουργεί την «ΤΕΜΑΧ» με αποκλειστική απασχόληση την κατασκευή πυροσβεστικών και συναφών οχημάτων, απασχόληση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

SFAKIANAKIS

            

H SFAKIANAKIS είναι ένα γκρούπ επιχειρήσεων που δραστηριοποιείται σε τρείς χώρες με προσωπικό περίπου 1000 ατόμων.  Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1961 (και αφού είχε διαδεχθεί διάφορες παρόμοιες οικογενειακές επιχειρήσεις) και ονομάσθηκε BUSSING HELLAS.  Αρχικά έφτιαχνε αμαξώματα πάνω σε εισαγόμενα σασί.  Αργότερα κάνοντας αρχικά χρήση τεχνολογίας απο την Γερμανική ΜΑΝ και αργότερα από την επίσης Γερμανική BUSSING  άρχισε να φτιάχνει εξ ολοκλήρου λεωφορεία, πούλμαν κ.λπ. οχήματα.  Δημιούργησε επίσης και μια σειρά λεωφορείων και φορτηγών πάνω σε εισαγώμενο Ιαπωνικό σασί της ΗΙΝΟ.  Ενας αριθμός της παραγωγής εξήχθει σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη.  Από το 2006 η εταιρεία ασχολείται ,όνο με την εμπορία αυτοκινήτων και συναφών εξαρτημάτων.

SARACAKIS

Ο όμιλος επιχειρήσεων των αδελφών Σαρακάκη ήταν στην ουσία ένας απο τους δύο μεγάλους κατασκευαστές λεωφορείων, φορτηγών κ.λπ. οχημάτων.  
Η εταιρεία ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη το 1923 ως εισαγωγέας οχημάτων και ανταλλακτικών.  
Το 1941 τα κεντρικά γραφεία μεταφέρονται στην Αθήνα.  Ουσιαστικά σαν κατασκευαστής ξεκίνησε το 1954.  
Το 1962 αρχίζει την κατασκευή / παραγωγή αμαξωμάτων πάνω σε εισαγώμενα σασί.  
Το 1966 αρχίζει την κατασκευή λεωφορείων πάνω σε δική της σχεδίασης και κατασκευής σασί με μηχανή VOLVO.  
Ηταν η σειρά SB 55, SB 556, SB 85, SB 95. (To SB σήμαινε SARACAKIS BROTHERS).

Το 1974 κατασκευάζει το πρώτο χωρίς σασί λεοφωρείο το SBAV και μετά απο συνεχείς αναβαθμίσεις φθάνει στο SBAV 90 το 1990.  
Πετυχημένα μοντέλα που έγιναν και μεγάλη εξαγωγική επιτυχία σε χώρες κυρίως της Μέσης Ανατολής.  
Εκτός των άλλων η εταιρεία συναρμολόγησε (και κατασκεύασε) σειρά οχημάτων 4×4, τρίκυκλων μεταφορικών, τρακτέρ και αλλων τύπων.  

Αυτή την εποχή η εταιρεία ουσιαστικά λειτουργεί μόνο σαν εμπορική...

BIAMAX

            

Μια από τις μεγάλες Βιομηχανίες στη Ελλάδα με εργοστάσια στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λάρισσα.  
Ηταν απο τις πρωτοπόρες εταιρείες που διέθεταν απο παλαιά ποιοτικό έεγχο, τεχνική εκπαίδευση και υποστήριξη, γραφείο έρευνας και παραγωγής κ.α.  
Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1930 από την οικογένεια Φωστηρόπουλου που ως τότε λειτουργούσε ως εισαγωγέας της MERCEDES BENZ.  Aπό το 1956 άρχισε να κατασκευάζει αμαξώματα λεωφορείων και απά το 1961 γίνεται κατασκευαστής οχημάτων. 
Οχήματα όπως το R495 και το R514 τύπου πούλμαν δραιώνουν την ποιότητα των κατασκευών.

Έως τα τέλη της δεκαετίας του 80, η εταιρεία κατασκευάζει χιλιάδες οχήματα (Λεωφορεία, πούλμαν,  τρόλει, τρακτέρ, αμαξώματα, σασί για λογαριασμό αλλων εταιρειών και αλλα πολλά).  
Μεγάλες επιτυχίες τα οχήματα F 530 και F 580 πωλούνται σε μεγάλους αριθμούς στην Ελλάδα και εξάγονται σε επίσης μεγάλους αριθμούς στο εξωτερικό (Ευρώπη, Ασία και Αφρική).

Τέλη της δεκαετίας του ’80 η εταιρεία κάτω από το βάρος της πετρελαϊκής και οικονομικής κρίσης, του έντονου εγχώριου και αλλοδαπού ανταγωνισμού και της εμφάνισης των νέων νόμων που επέτρεπαν την αρθρόα εισαγωγή μεταχειρισμένων λεωφορείων από το εξωτερικό, γονάτισε και έκλεισε (ουσιαστικά με τη στήριξη της πολιτείας που την πολέμησε ανηλεώς).

REPLICAR HELLAS

http://www.replicarhellas.com/pages_gr/index.htm

Μία καλή προσπάθεια ανακατασκευών & κατασκευής αυτοκινήτων ρεπλικα γίνετε στην περιοχή της Κατερίνης. 

Σύμφωνα με άρθρο του δημοσιογράφου ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ  στο Βημα, αυτά τα αυτοκίνητα δεν έχουν ακόμη την τυπική αναγνώριση κατασκευής από το ελληνικό Δημόσιο, προκειμένου, όπως λέει ο εμπνευστής της προσπάθειας, μηχανικός κ. Ηλίας Γαγανέλης, «να διαπιστώνει η αλματωδώς διευρυνόμενη αγορά αυτοκινήτων ρεπλίκα ότι υπάρχουν τέτοιου είδους αμάξια, αποκλειστικά ελληνικής κατασκευής και προέλευσης, να τα αναζητεί, να τα εκτιμά και να τα επιλέγει».

Σύμφωνα με δηλώσεις του Κου Γαγανέλη στον Γιάννη Νικολόπουλο  δέχεται προτάσεις από την Ελβετία- που αναδεικνύεται ανάμεσα στις πρώτες αγορές της Ευρώπης αυτοκινήτων ρεπλίκα να μετακινήσει, όχι χωρίς κόστος ή επιβαρύνσεις, τη βιοτεχνία του εκεί. Και όπως επισημαίνει ο ίδιος, «στην Ελβετία, όπως και στη Γερμανία, μέσα σε επτά ημέρες μια επιχείρηση του είδους που 
δραστηριοποιούμαστε λαμβάνει πιστοποίηση και έγκριση τύπου, ενώ στην Ελλάδα, μιας και δεν υπάρχει η απαιτούμενη νομοθεσία κατοχύρωσης αυτοκινήτων ρεπλίκα, η διαδικασία για μια απλή διατύπωση και διαπίστωση τύπου των εργασιών μας βρίσκεται ήδη σε πεντάμηνη εξέλιξη στο υπουργείο Μεταφορών». Παρ΄ όλα αυτά, η βιοτεχνία αυτοκινήτων ρεπλίκα δέχεται - και από ελληνικής πλευράς - συγχαρητήρια, κερδίζει διακρίσεις και έδαφος στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά και οι άνθρωποί της προσκαλούνται να παρουσιάσουν τη δουλειά και τα μοντέλα τους σε διεθνείς εκθέσεις.

Όλα τα μηχανικά μέρη, το σασί, το σαλόνι και το αμάξωμα κατασκευάζονται στην Κατερίνη. Η παραγωγή αγγίζει τα 35-40 αυτοκίνητα τον χρόνο ενώ υπάρχουν σκέψεις λόγω της αυξημένης ζήτησης για επέκταση που να αποδίδει ετησίως τα τριπλάσια. Ο σχεδιασμός εξαρτάται από την «τυπική αναγνώριση και ενίσχυση του κράτους, καθώς το κόστος δεν είναι ευκαταφρόνητο». 

 Οι παραγγελίες της βιοτεχνίας προέρχονται κυρίως από το εξωτερικό, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Πορτογαλία, αλλά και τις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Πριν από την αποστολή τους στους πελάτες-παραλήπτες, τα αυτοκίνητα ρεπλίκες υπόκεινται σε έλεγχο από γερμανό ανεξάρτητο μηχανολόγο ελεγκτή προκειμένου αφενός να διαπιστωθεί αν όντως πληρούν τις προϋποθέσεις για να θεωρούνται απολύτως λειτουργικά αυτοκίνητα ρεπλίκες και αφετέρου ότι δεν ταυτοποιούνται σε καμιά περίπτωση με το αυθεντικό πρωτότυπο της εταιρείας. Γι΄ αυτό και όπως επαναλαμβάνει ο κ. Γαγανέλης «υπάρχουν πάντα ορισμένες διαφοροποιήσεις, αμελητέες για τον οδηγό, αλλά ουσιώδεις σε σχέση με τα μοντέλα της κατασκευάστριας εταιρείας προκειμένου να μην τίθεται θέμα παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων, εμπορικού σήματος και ευρεσιτεχνιών».

Korres Project 4

Από την Αμερικάνικη Kirkham και ίσως από τον Γαγανέλη στην Ελλάδα... (15.05.2014)

HellenicMotorMuseum

Στην Utah από την Kirkham Motors αποφασίστηκε η έναρξη παραγωγής των δύο πρώτων Korres Project 4. 

Υπάρχει πρόθεση συνεργασίας με τον Ηλία Γαγανέλλη από την Replicar Hellas  η οποία θα μπορούσε να αναλάβει την κατασκευή δύο ακόμη αυτοκινήτων στο εργοστάσιο στην Κατερίνη. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η χρηματοδότηση του έργου και η συνεργασία με επενδυτή ο οποίος θα δώσει τη μικρή ώθηση που απαιτείται. Περισσότερα από το gocar

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ: ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ

Θα σας παρουσιάσουμε μερικά ονόματα.  Ονόματα που ίσως δεν είναι γνωστά στην Ελλάδα, αλλά στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία, όχι μόνο είναι γνωστά αλλά και περιζήτητα.  Θα σας δείξουμε μερικά ονόματα και μερικές απο τις σχεδιάσεις τους. Υπάρχουν και δουλειές που δεν φέρουν το ονομά τους γιατί απλά προίστανται στα σχεδιαστικά τμήματα των εταιρειών κι ετσι η σχεδίαση χρεώνεται στην εταιρεία και όχι στον σχεδιαστή.  Εταιρείες που εχουν χρησιμοποιήσει και χρησιμοποιούν ακόμα Ελληνες σχεδιαστές είναι η RENAULT, CITROEN, SIMCA, MORRIS, AYSTIN, BMC, ALFA ROMEO., BMW, AUDI, SUBARU, TOYOTA TEAM EUROPE, GENERAL MOTORS USA.  Μερικοί απ’ αυτούς άχουν τώρα δικά τους σχεδιαστικά γραφεία που συνεργάζονται με μεγάλες εταιρείες καθ’ ολοκληρία ή σε τμήμα κάποιου εργου.  Για να τους δούμε λοιπόν.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΙΓΟΝΗΣ*

Σχεδιαστής (της όλης ιδέας) του θρυλικού ΜΙΝΙ.  Πιο πριν του MORRIS – AUSTIN MINOR.  Πιο μετά πολλών μοντέλων της Β.Μ.C. 
Ένας από τους αρχικούς διάσημους σχεδιαστές αυτοκινήτων της σύγχρονης εποχής, ο Αλέξανδρος Ισιγώνης (1906-1988) έγινε γνωστός ως ο δημιουργός του αυτοκινήτου Mini, αλλά για τους πιο μυημένους και για το σχεδιασμό δύο από τα πέντε αυτοκίνητα με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στη Βρετανική αυτοκινητιστική ιστορία – το Morris Minor και το Austin 1100.
«Ένα πράγμα που έμαθα με τον σκληρό τρόπο  όταν σχεδιάζεται ένα νέο αυτοκίνητο για την παραγωγή, είναι ποτέ μα ποτέ να μην αντιγράψεις από τον ανταγωνισμό» ανέφερε ο Αλέξανδρος Ισιγώνης, όταν κλήθηκε να συνοψίσει την προσέγγισή του στο σχέδιο αυτοκινήτων.
Ένας εκκεντρικός και συχνά ειλικρινής χαρακτήρας, ήταν εξίσου περιφρονητικός για τις εκάστοτε έρευνες αγοράς, τις οποίες περιέγραψε ως μαθηματικά, που εμφανίζονται ως «ο εχθρός κάθε αληθινά δημιουργικού ατόμου» (το οποίο ο υπογράφων ασπάζεται).
Σκληρός, ανεξάρτητος και υπερήφανα ασυμβίβαστος, ο Ισιγώνης υιοθέτησε μια πλευρική προσέγγιση στο σχέδιο και την εφαρμοσμένη μηχανική των αυτοκινήτων.
Η εικονοκλασία του εξασφάλισε ότι, παρά τους περιορισμούς σε μια ιδιαίτερα υψηλής έντασης κεφαλαίου βιομηχανία όπου το καθαρό κόστος και η πολυπλοκότητα της διαδικασίας παραγωγής σήμαιναν ότι ακόμα και ο πιο ισχυρός των σχεδιαστών ήταν μόνο ένα μέλος μιας μεγάλης ομάδας ανάπτυξης, τα αυτοκίνητα που σχεδίασε έφεραν την ανεξίτηλη σφραγίδα του ως εντελώς ξεχωριστά.
Ο Αλέξανδρος Arnold Κωνσταντίνος Ισιγώνης (ναι αυτό είναι το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Σμύρνη από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα και οι δυο με Βρετανική υπηκοότητα. Σε μικρή ηλικία δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα και έφτασε δώδεκα χρονών προτού να μπει σε ένα. Ο παππούς και ο πατέρας του Ισιγώνη ήταν μηχανικοί, αλλά μετά το πρόωρο θάνατο του πατέρας του όταν ακόμα ο Ισιγώνης ήταν έφηβος η μητέρα του, Hulda, η κόρη ενός βαυαρού ζυθοποιού έγινε ο κεντρικός πόλος στη ζωή του.
Μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Hulda και Αλέξανδρος αποχώρησαν από την Ελλάδα για την Αγγλία όπου και αντιστάθηκε στην επιθυμία της μητέρας του για να μελετήσει την τέχνη προτιμώντας να εγγραφεί το 1925 σε μια τρίχρονη σειρά μαθημάτων εφαρμοσμένης μηχανικής στο πολυτεχνείο Battersea.
Ο Ισιγώνης απέτυχε στον διαγωνισμό μαθηματικών τρεις φορές αλλά υπερείχε στο σχέδιο. Όταν πήρε το δίπλωμά του η μητέρα του, του έδωσε ένα αυτοκίνητο για να πάει σε έναν γύρο της Ευρώπης πριν αρχίζει να εργάζεται.
Το αυτοκίνητο που πήρε από την μητέρα του ήταν εξαιρετικά αναξιόπιστο. Η αντιμετώπιση τουλάχιστον δυο ζημιών κάθε ημέρα, και η εμπειρία που αποκόμισε από αυτό το γεγονός, παρακίνησαν τον Ισιγώνη για να προσπαθήσει να βελτιώσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μετά από δυο μήνες περιήγησης η μητέρα του τον καθοδήγησε για να ξεκινήσει να εργάζεται.
Η πρώτη εργασία του Ισιγώνη ήταν πωλητής για έναν σύμβουλο εφαρμοσμένης μηχανικής που ανέπτυσσε έναν τύπο ημιαυτόματης μετάδοσης.
Στο ελεύθερο χρόνο του, από το 1933 έως το 1938, ο Ισιγώνης συνεργάστηκε με το φίλο του, George Dowson, σε ένα ιδιωτικό πρόγραμμα κατασκευής ενός χειροποίητου αγωνιστικού αυτοκινήτου, το Lightweight Special. Χτισμένο χωρίς την ενίσχυση των εργαλείων δύναμης, το αυτοκίνητο χρησιμοποίησε ένα περίβλημα αποδοτικής και τονισμένης δομής που επινοήθηκε από τον Ισιγώνη από κοντραπλακέ για το σώμα και κάλυψη από αλουμίνιο για την πλευρική κάλυψη.
Ο Ισιγώνης συναγωνίστηκε επιτυχώς το αυτοκίνητο ο ίδιος, έως ότου τον ανάγκασαν οι απαιτήσεις της εργασίας του να σταματήσουν το 1948. Περιέγραψε αργότερα το  Lightweight Special ως: «Μια επιπολαιότητα στη ζωή μου. Δεν ήταν τόσο πολύ μια άσκηση σχεδίου ως μέσο να με διδάξει για το τρόπο να χρησιμοποιώ τα χέρια μου.» Το 1936 του προσφέρεται η θέση του μηχανικού οδήγησης και κατεύθυνσης Morris στις μηχανές, μια επιχείρηση που ιδρύθηκε στην Οξφόρδη το 1912 από τον William Morris, ο οποίος είχε αφοσιωθεί στην χαμηλής τιμής παραγωγή. Ο Ισιγώνης ανέπτυξε τη μέθοδο των ανεξάρτητων συστημάτων αναστολής στις μηχανές Morris και επινόησε ένα ανεξάρτητο σύστημα διάνοιξης σπειρών υιοθετώντας μια συμβατικότερη και φτηνότερη λύση αξόνων ακτινών.  
Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι μηχανές Morris ανέλαβαν  στρατιωτική εργασία, ειδικότερα την ανάπτυξη του ελαφρού οχήματος αναγνώρισης Morris. Δεδομένου ότι ο Ισιγώνης αποτελούσε μέλος ενός διατηρημένου επαγγέλματος, η υπηρεσία του στις οπλισμένες δυνάμεις ήταν μηδαμινή, παραμένοντας κυρίως στις εγκαταστάσεις Cowley της επιχείρησης κοντά στην Οξφόρδη.
Εκεί εργάστηκε στα στρατιωτικά οχήματα των διάφορων τύπων, συμπεριλαμβανομένου του μηχανοποιημένου wheel barrow που προορίστηκε προς χρήση από την Πολεμική Αεροπορία στις ζούγκλες, καθώς και στο σχεδιασμό μιας αμφίβιας έκδοσης που σχεδιάστηκε προς χρήση από το βασιλικό ναυτικό. Παρά τη δέσμευση των μηχανών Morris για πολεμική χρήση, η επιχείρηση παρέμεινε δεσμευμένη στην ανάπτυξη ενός δημοφιλούς, συμπαγούς αυτοκινήτου παραγωγής. Ο χρόνος, η εργασία και οι πόροι αφιερώθηκαν στη διαμόρφωση ενός πρωτοτύπου  μικρού διθέσιου αυτοκινήτου.
Το πρόγραμμα ονομάζεται αρχικά το κουνούπι από το διευθυντή Thomas. Λειτουργώντας κάτω από τον κύριο μηχανικό της επιχείρησης, Α. V. Oak, ο Ισιγώνης δημιούργησε σχεδόν ολόκληρο το σχέδιο και τις προδιαγραφές για το Morris Minor, ένα εξαιρετικό επίτευγμα στη βιομηχανία οχημάτων μαζικής παραγωγής. Ο Oak υποστήριξε το single-minded όραμα του Minor και έδωσε στον Ισιγώνη την ελευθερία να ελέγξει κάθε πτυχή του σχεδίου, παρά την ανάπτυξη της συμβατικής, πιo οικονομικής διαδικασίας και της δημιουργίας μια νέας αντισυμβατικής μορφής σωμάτων από τα υπάρχοντα τμήματα πλαισίων.

MORRIS MINOR
Το 1942, το πρώτο πρότυπο κλίμακας παρήχθη και ξεκίνησε η διαδικασία κανονικής παραγωγής του προτύπου με χειροποίητη επεξεργασία και διαμόρφωση του χάλυβα. Μέχρι το 1945, ένα σύνολο – το στατικό πρότυπο κλίμακας κοντά στη συμβατική μορφή παραγωγής παρουσιάστηκε. Ο William Morris ήταν εξαγριωμένος όταν είδε το τελικό πρότυπο και το επονόμασε «το λαθραίο αυγό».
Παρότι πολλοί αυτοκινητιστικοί σχολιαστές συμφώνησαν με τον Morris, το αυτοκίνητο βγήκε στην πώληση το 1948, κερδίζοντας βαθμιαία το κοινό, πέρα και από τους βρετανικούς αυτοκινητιστές – ειδικά επειδή η οδήγηση και η ανάρτηση που είχε εξελίξει ο Ισιγώνης το κατέστησαν τόσο εύκολο στην οδήγηση έναντι άλλων αυτοκινήτων της εποχής. Το οικονομικό αυτοκίνητο του Ισιγώνη παρέμεινε στην παραγωγή έως το 1971.
Ενθαρρυμένος από την επιτυχία του Morris Minor, ο Ισιγώνης συνέχισε τα πειράματα σχεδίου του στις μηχανές Morris, αλλά όταν αυτή συγχωνεύτηκε με την επιχείρηση μηχανών του Ώστιν το 1952 για να διαμορφωθεί η British Motor Corporation (BMC), παραιτήθηκε για να εργαστεί στην Alvis, καθότι φοβήθηκε ότι η ελευθερία του θα συγκρατούταν σε μια μεγάλη επιχείρηση όπως η BMC.
Εκεί συνεργάστηκε με το φίλο του Alex Moulton, τον ειδικό συστημάτων ανάρτησης που εφεύρε την έννοια της ρευστής διασύνδεσης και αργότερα έγινε διάσημος για το συμπαγές Moulton στα πλαίσια της ανάπτυξης ενός αυτοκινήτου πολυτέλειας. Όταν η Alvis ακύρωσε το πρόγραμμα, ο Ισιγώνης κλήθηκε από τον Sir Leonard Lord για να επιστρέψει στην BMC όπου επρόκειτο να συνεργαστεί στενά και να αξιολογήσει τα σχέδια του Jack Daniels (όχι καμία σχέση!!!). Ο Ισιγώνης μετέφερε τα σκίτσα έννοιας σε τεχνικά σχέδια και σε λειτουργούντα πρωτότυπα. Η αποστολή που δόθηκε στον Ισιγώνη και την ομάδα του στη BMC ήταν να καταπολεμηθούν οι αυξανόμενες εισαγωγές των φθηνών και μικρών αυτοκινήτων φυσαλίδων από τη Γερμανία και την Ιταλία. Το τμήμα του χρεώθηκε με το σχέδιο ενός οικονομικού στην κατανάλωση βενζίνης, ανέξοδου 4θέσιου οχήματος χρησιμοποιώντας μια υπάρχουσα μηχανή για να επανακτήσει το μερίδιο αγοράς για BMC.
Ο Ισιγώνης είχε αποκτήσει την φήμη ως σχεδιαστή με τις πιο δημιουργικές και εμπνευσμένες ιδέες, από τότε που σχεδίασε το  άκρως απόρρητό σχέδιο –αρχικά αποκαλούμενο ADO 15 (Austin Design Office Project 15) – σε ένα τραπεζομάντηλο !!!. Το σχέδιο αυτό ήταν το επαναστατικό Mini, το οποίο μετά από λίγο έγινε το best-seller στην Ευρώπη.
Ο Ισιγώνης μπορεί να μην ανακάλυψε την φόρμουλα των mini αυτοκινήτων, αλλά έγινε ο εμπνευστής και δημιουργός του πιο διάσημου παραδείγματος του είδους. Αλλάζοντας τον παραδοσιακό τρόπο μετάδοσης του και τοποθέτησης του κινητήρα από εμπρός προς τα πίσω σε πλαϊνή μετάδοσης και ένθεση, εξοικονόμησε σημαντικό χώρο δίνοντας την δυνατότητα άνετης φιλοξενίας 4 ατόμων στο εσωτερικό μιας μικρής και εύκολης στο parking πλατφόρμας. Για πρώτη φορά υπήρχε διαθέσιμος χώρος για τους επιβάτες στο 80% του συνολικού όγκου του αυτοκινήτου.   
Αφού ο Sir Leonard Lord οδήγησε το πρωτότυπο, ζήτησε από τον Ισιγώνη να ετοιμάσει για παραγωγή το αυτοκίνητο μέσα σε ένα έτος.
Το σχέδιο ήταν τόσο ριζικό και πρωτόγνωρο, που η BMC ανησύχησε για πιθανά πολύ υψηλό κόστος. Απτόητος, ο Ισιγώνης σχεδίασε τα εργαλεία ο ίδιος. Αλλά η βιασύνη για να βγάλει τα αυτοκίνητα στο δρόμο προκάλεσε προβλήματα για τα πρόωρα πρότυπα του μίνι, ιδιαίτερα με τα μονταρίσματα μηχανών και τις επικαλύψεις των πατωμάτων. Ο Ισιγώνης αργότερα αναγνώρισε ότι οι επικαλύψεις των πατωμάτων είχαν διαρροές επειδή τις είχε σχεδιάσει ανάποδα.
Το Mini ευνοήθηκε σημαντικά από την συνεχιζόμενη συνεργασία του Ισιγώνη με τον Alex Moulton και τα συστήματα ανάπτυξης για την ανάρτηση. Ο σχεδιασμός του αυτοκινήτου σε συνδυασμό με την επαναστατική κίνηση στους εμπρός τροχούς και την ανεξάρτητη ανάρτηση πίσω, έδωσαν σημαντική ευκολία στην οδήγηση, παρότι ο Ισιγώνης “περιφρονούσε” τις ανέσεις των καθισμάτων που παραδοσιακά προσέφεραν τα Βρετανικά αυτοκίνητα, δηλώνοντας ότι είναι προτιμότερο να κάθονται σε καρφιά όταν οδηγούν αυτοκίνητο παρά σε άνετα καθίσματα. 
Το 1959, όταν και το Mini βγήκε στην παραγωγή, ήταν η χρονιά για την δημιουργία ενός συμβόλου που εκτός από τις πωλήσεις ρεκόρ στην Ευρώπη, έγινε η “εικόνα” της δεκαετίας του ’60. Μεταξύ των 5 εκατομμυρίων που παρήγαγε η BMC, πολλά αγοράστηκαν από διάσημους ιδιοκτήτες όπως οι Beatles, οι ηθοποιοί Peter Sellers, Dudley Moor και οι Steve McQueen. Το μικρό αυτό αυτοκίνητο έγινε θρύλος όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία του 1969 “The Italian Job” όπου πρωταγωνιστούσε ο Michael Caine, ενώ αργότερα έγινε το συνώνυμο του γέλιου με τον Mr. Bean.
Φιλόδοξος όπως πάντα, ο Ισιγώνης δημιούργησε πολλές διαφορετικές εκδόσεις του αυθεντικού Mini, περιλαμβάνοντας μικρά φορτηγά, αγροτικά, station wagon και το Morris Mini Traveler που χρησιμοποιήθηκε από την Βασιλική Πυροσβεστική και τα Ταχυδρομεία.
Μια από τις εκδόσεις ήταν για αγωνιστικούς σκοπούς, την οποία ο Ισιγώνης δεν υποστήριξε με πολλή θέρμη. Μετά από ένα αγώνα στον οποίο το αυτοκίνητο οδηγούσε ο οδηγός και σχεδιαστής John Cooper, αποφάσισε να το μεταλλάξει σε ένα πλήρως ανταγωνιστικό και νικητή αυτοκίνητο αγώνων, το γνωστό Mini-Cooper. Οι διάσημοι οδηγοί Formula 1, James Hunt, Jackie Stewart & Niki Lauda, ξεκίνησαν την καριέρα τους οδηγώντας σε αγώνες το Mini-Cooper.
Στρέφοντας την προσοχή του στα μέσου μεγέθους οχήματα, κυρίως λόγω της αυξανόμενης ζήτησης, ο Ισιγώνης συνέχισε την ιδεοληψία του με τη μεγιστοποίηση του διαστήματος επιβατών που συνδυάστηκε με την καλύτερη δυνατή οδική εκμετάλλευση. Παρείχε στην BMC το πρότυπο 1100, που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το στούντιο Pininfarina στην Ιταλία, όπου ο Sergio Pininfarina σχεδίασε τη μορφή εξωτερικών σωμάτων. Προωθημένο ως Morris 1100 το 1962, και  αργότερα ως Austin 1100, οι καθαρές, κλασσικές γραμμές του αυτοκινήτου εξυπηρέτησαν τις πωλήσεις της BMC πολύ καλά. Το Austin 1100  ξεπέρασε το μίνι σε κέρδη και παρέμεινε ως η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στα αυτοκίνητα της Μεγάλης Βρετανίας για πολλά έτη. 
Το Ισιγώνης συνέχισε να λειτουργεί ως διευθυντής εφαρμοσμένης μηχανικής στο τμήμα του Austin Morris έως το 1971 όταν και αποσύρθηκε. Ένας ασυμβίβαστος ατομιστής, Ισιγώνης πιστώνεται με το ρητό: «μια καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάζεται από την επιτροπή.»

ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΠΑΤΙΝΑΣ

Έχει διατελέσει Διευθυντής σχεδίασης σε B.M.W. και FIAT.  
Αρχισχεδιαστής σε SUBARU και ALFA ROMEO.  
Σχεδιάσεις του τα ALFA ROMEO 145 – 147, FIAT COUPE, BARCHETTA, BRAVO, MAREA.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΩΒΟΣ

Πρώην αρχισχεδιαστής της ΤOYOTA MOTOR EUROPE.  Σχεδιαστής των YARIS, LEXUS SC 430 ΚΑΙ 300-ECHO.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΟΛΑΝΗΣ

Με δικό του τώρα σχεδιαστικό γραφείο στην Γαλλία.  Δική του ιδέα ο τύπος του πολυμορφικού.  Δικές του σχεδιάσεις τα RENAYLT ESPACE, CITROEN PICASSO, SIMCA MATRA BAGHEER, MURENA και RANCHO.

Photo: drive.gr

ΒΙΚΥ ΒΛΑΧΑΚΗ

Μια όμορφη σε εμφάνιση και μυαλό Ελληνίδα στην Αμερική, που από το 2006 προέβλεψε την οικονομική κρίση και την στροφή του Αμερικανού αγοραστή σε κάτι μικρότερο και οικονομικότερο.  Με βάση το OPEL GT (Ευρωπαία θυγατρική της G.M.) σχεδίασε τα PONTIAC SOLSTICE και SATURN SKY.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΜΑΔΑΣ

Eργαζόμενος στον οίκο PININFARINA της Ιταλίας, σχεδίασε το ALETIS.  

Ενα αυτοκίνητο που θα έφτιαχνε η Ελληνική ΕΛΒΟ σε συνεργασία με Γερμανική εταιρεία και ηταν βασισμένο σε μηχανικά μερη V.W.  Το πρωτότυπο παρουσιάσθηκε στην έκθεση της Φρακφούρτης αλλά τελικά δεν προχώρησε.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

Ασχολήθηκε κυρίως στην Ελληνική αγορά και ιδιαίτερα στην δεκαετία του 80.  Σχεδιάσεις του τα RENAULT FARMA, NAMCO PONY και NAMCO SUPER, NEORIO E8000, DIM, AGRICOLA 25 GT 4X4 και άλλα.

ΠΑΡOΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ

Εάν αυτή την στιγμή θελήσουμε να πούμε ότι εχουμε αυτοκινητοβιομηχανία θα λέμε ψέματα.  Το γιατί ?  Δεν ξέρω – δεν μπορώ να καταλάβω.  Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο ξεκινήσαμε μαζί με όλους τους άλλους και όλοι τότε είμασταν σε μια κατάσταση επιεικώς δραματική.  Δραματική, γιατί δεν υπήρχαν λεφτά, δεν υπήρχαν εργοστάσια, δεν υπήρχαν επιστήμονες, δεν υπήρχαν τεχνίτες.  Υπήρχε όμως το βασικό:  Η ανάγκη της επιβίωσης.  Κι εκεί τα πήγαμε καλά.

    

Κατ’ αρχάς φτιάξαμε τα απαραίτητα αυτοκίνητα – εργαλεία.  Τα αυτοκίνητα που χρειάζονταν στην ύπαιθρο, για να κάνουν δουλειά, να μεταφέρουν τις σοδειές, την γυναίκα τους και τα παιδιά τους.  Και για να φτιάξουμε αυτά τα αυτοκίνητα, σκεφτήκαμε – δουλέψαμε – ανακαλύψαμε και προχωρήσαμε στην παραγωγή και πουλήσαμε και αναβαθμίσαμε και ξαναπουλήσαμε, και ΤΟΤΕ ?

Τότε το κράτος (που είμαστε εμείς) αλλάξαμε τους νόμους και ότι είχαμε καταφέρει μέχρι τότε το διαλύσαμε.  Και επειδή τα εργαλεία είναι απαραίτητα και δεν τα βρίσκαμε εδώ, τα αγοράσαμε (και αγοράζουμε) από έξω.

Και είχαμε φτιάξει βιομηχανίες που έφτιαχναν φορτηγάκια.  Στην αρχή απλώς έκαναν την δουλειά τους και τα περισσότερα μέρη τους ηταν εισαγόμενα.  
Αργότερα φτιάξαμε περιφερειακές βιοτεχνίες και φτιάχναμε τα περισσότερα μέρη τους εδώ.  Και το κυριότερο ήταν ότι αυτά τ’ αυτοκίνητα ήταν τόσο καλά, που τεράστια Ευρωπαικά εργοστάσια τα υιοθετούσαν και αυτά έφεραν και τα σήματά τους.  Ηταν τόσο καλά που τα αγόραζαν οι ΞΕΝΟΙ.  Και θα σας πώ και κάτι ακόμα και εμείς κονομάγαμε και περνάγαμε καλύτερα.  Και τότε, το κράτος (που είμαστε εμείς), άλλαξε τους νόμους και ότι είχαμε καταφέρει μέχρι τότε, το διαλύσαμε.

Και είχαμε φτιάξει βιομηχανίες και περιφερειακές βιοτεχνίες, που δούλευαν χιλιάδες έλληνες (και φέραμε κι εργάτες απ΄ έξω, γιατί εμείς δεν φθάναμε) που έφτιαχναν λεωφορεία και πούλμαν και φορτηγά και τρακτέρ και μηχανάκια και ποδήλατα και γεννήτριες και καράβια και  και  και.  Και τότε το κράτος (που είμαστε εμείς) άλλαξε τους νόμους και τα περισσότερα απ όσα είχαμε καταφέρει μέχρι τότε, τα διαλύσαμε.

Και τι έχει μείνει?  Εχουν μείνει ελάχιστοι που φτιάχνουν αμαξώματα.  Στην ουσία μόνο ενας μεγάλος κατασκευαστής υπάρχει, η ΕΛΒΟ αν & αυτή δεν τα καταφέρνει τελικά. (2013) 
Εχουν μείνει όμως πάρα πολλοί, που ορκίζονται πλέον, ότι ΔΕΝ θα ξανατολμήσουν να κάνουν ή ξανακάνουν κάτι στην Ελλάδα.  Και αυτό, γιατί το κράτος (που είμαστε εμείς) θα ξαναλλάξει τους νόμους, για να καταστρέψει τις όποιες προσπάθειες γίνουν και εάν δεν αλλάξει τους νόμους, θα επικαιροποιήσει την από αρχαιοτάτων χρόνων δυνατότητα του λαού μας, να σκοτώσει ο ένας τον άλλον.

Δια ταύτα. Υπάρχει(;) η ΕΛΒΟ, ευελπιστούμε βέβαια να ενδώσει η κατάσταση επιτρέποντας να ρουν τα πάνω κάτω & να μεγαλουργήσουν όλοι στην Ελλάδα, πέρα από την Namco που ξανά ξεκινά σιγά σιγά. 
Υπάρχουν ορισμένοι που απασχολούνται με αμαξώματα πούλμαν.  
Υπάρχουν μερικοί ρομαντικοί, όπως η TROPICAL (η παλαιά ALFA) που ψάχνει και ψάχνεται, να φτιάξει το «ειδικό» αυτοκίνητο, γιατί για μαζική παραγωγή κάποιου οχήματος δεν είμαστε πια μέσα στο παιχνίδι.  
Τελευταία λοιπόν η εταιρεία πειραματίζεται σε όχημα με κυψέλες υδρογόνου.  Παλαιότερες σχεδιάσεις (πρωτότυπα) έχουν πουληθεί σε Κορέα και Πορτογαλία (αυτό λέγεται εξαγωγή τεχνολογίας – τεχνογνωσίας).

Εμείς ας μην στενοχωριόμαστε, θα τις ξαναγοράσουμε από το εξωτερικό σαν Κορεάτικες ή Πορτογαλλικές κατασκευές! 

Επιμέλεια κειμένων, περιοδική επεξεργασία, 
έρευνα & ενημέρωση: Άλκης Σαββόπουλος

Πηγές: http://skeftikos.blogspot.com/  

            http://alithinapsemata.wordpress.com

            http://eidafos.blogspot.com 
            http://www.replicarhellas.com/pages_gr/index.htm
            http://www.tovima.gr/default.asp?pid=84&eid=1667
            http://www.namco.gr/
         * http://olympia.gr
            http://perifereianews.com
            http://www.gocar.gr
            http://garagestories.blogspot.gr/
            http://autostoria.blogspot.gr
            www.namco.gr