Τα Τάγματα Εφόδου και οι κύκλοι της ιστορίας
Ποιο ρόλο έπαιξαν στην πορεία ανόδου του Χίτλερ οι έφοδοι σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών
«Τάγματα Εφόδου δεν θα γίνουν ανεκτά» δήλωσε πριν λίγο καιρό ο υπουργός ΠΡΟΠΟ Νίκος Δένδιας αναφερόμενος στη βίαιη δράση των οπαδών της Χρυσής Αυγής. Σίγουρα ο παραλληλισμός των Χρυσαυγιτών με τις ομάδες χειρουργικής εξόντωσης των αντιπάλων του Χίτλερ, ευτυχώς για την ελληνική κοινωνία, μόνο τραβηγμένος μπορεί να χαρακτηρισθεί. Όχι γιατί η Δημοκρατία στη χώρα μας «έχει γερά θεμέλια» (η γνωστή καραμέλα που ξεφουρνίζουν οι πολιτικοί που επώασαν το αυγό του φιδιού) αλλά γιατί η Χρυσή Αυγή είναι μια οργάνωση που λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο με τη λογική του «ντου». Μια οργάνωση που δεν μπορεί να διαχειρισθεί τη λαϊκή αποδοχή που έχει και οργανώνει λεηλασίες για να κρατάει «ζεστό» το ενδιαφέρον των οπαδών της. Μόνο αυτό ξέρει να κάνει άλλωστε. Προς το παρόν δεν ξέρει τι να κάνει μετά. Τι θα γίνει όμως αν η οργάνωση ανοίξει την όρεξη κάποιων που θέλουν να σαρώσουν το σύστημα και να οργανώσουν το «ντου» στην περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί σε χαοτικές καταστάσεις; Τι θα γίνει αν η Χρυσή Αυγή γίνει «εργαλείο» στα χέρια κάποιου άλλου από τον Μιχαλολιάκο;
Η ιστορία κάνει κύκλους είτε ως τυχαία περιστατικά είτε ως ταύτιση γεγονότων. Η ιστορία των Ταγμάτων Εφόδου και του ρόλου τους στην πορεία ανόδου του Χίτλερ ίσως και να είναι χρήσιμο να ξαναμελετηθεί.. Τι γράφει λοιπόν η Wikipedia για τα Τάγματα Εφόδου:
Η οργάνωση Sturmabteilung (συντομογραφία: SA, ελληνική προφορά: Στουρμαμπτάιλουνγκ, Ες-Α, ελληνικά: Τάγματα Εφόδου) ήταν παραστρατιωτική οργάνωση προσκείμενη αρχικά στο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) και στη συνέχεια στη μετεξέλιξή του, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ. Η οργάνωση αποδυναμώθηκε σημαντικά ύστερα από την δολοφονία περίπου 200 στελεχών της, μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής της Ερνστ Ρεμ το 1934 κατά την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών.
Ύστερα από την ίδρυση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, του οποίου ο πολιτικός προσανατολισμός ήταν εθνικιστικός - αντισημιτικός, έγινε σαφές ότι οι συναντήσεις των μελών του μικρού κόμματος, που πραγματοποιούνταν κυρίως σε μπιραρίες του Μονάχου είχαν ανάγκη περιφρούρησης. Δημιουργήθηκε, έτσι, το 1920 ένα σώμα περιφρούρησης, το οποίο ονομάστηκε "Ρολκομμάντο" (Rollkommando). Σε αυτό στρατολογήθηκαν, αρχικά, κυρίως μέλη της παράνομης, ακροδεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης "Φράικορπς" (Freikorps, επί λέξει ελεύθερο σώμα), η οποία είχε δημιουργηθεί για να πολεμήσει τους Κομμουνιστές και να "προστατεύσει τα Γερμανικά σύνορα" και, κυρίως, από το τμήμα του Φράικορπς που ονομαζόταν "Consul" αλλά είχε το προσωνύμιο "Ταξιαρχία Έρχαρτ" (Brigade Ehrhardt) και ήταν, στην πραγματικότητα, μια συμμορία δολοφόνων. Αρχικά υπήρξαν ορισμένες διαφωνίες για το κατά πόσον η SA θα έπρεπε να θεωρείται άμεση μετεξέλιξη του Φράικορπς, ωστόσο οι κοινές δραστηριότητες (μάχες σε μπιραρίες και δρόμους κατά των αντιφρονούντων) και τα πολλά κοινά και στις δύο οργανώσεις μέλη, ενισχύουν την άποψη αυτή.
Τον Φεβρουάριο του 1920 το Ρολκομμάντο μετονομάζεται σε Τσαϊτφράιβίλινγκεν (Zeitfreiwilligen) και οργανώνεται περισσότερο. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους η οργάνωση αποφασίζει να φορά γκρίζες στολές, όμοιες με τις στρατιωτικές στολές της Ράιχσβερ εκείνης της εποχής. Λίγο αργότερα μετονομάζεται σε Όρντνερτρούππεν (Ordnertruppen) και αποφασίζεται τα μέλη του να φορούν στολή σε φαιό χρώμα. Χάρη στο χρώμα της στολής αυτής, τα μέλη του γίνονται γνωστά ως "φαιοχίτωνες". Σύντομα, όμως, επιβάλλεται απαγόρευση της οργάνωσης. Ύστερα από μάχη που δόθηκε στην μπιραρία Χόφμπροϊχάους (Hofbräuhaus) του Μονάχου, επακόλουθης μιας ομιλίας του Χίτλερ, με αντιφρονούντες, τον Νοέμβριο του 1921 η οργάνωση μετονομάζεται σε Στουρμαμπτάιλουνγκ (Sturmabteilung , συντομογραφικά SA) και καλείται ο πρώην λοχαγός του Στρατού Ερνστ Ρεμ να αναλάβει την καλύτερη οργάνωση και την προμήθειά τους με όπλα….
Ο Ρεμ, αν και δεν ηγείται τυπικά της οργάνωσης, είναι ο κινητήριος μοχλός της. Οι διασυνδέσεις του τόσο με στελέχη της Ράιχσβερ (Γερμανικός Στρατός) όσο και με τοπικούς αξιωματούχους της Αστυνομίας και των πολιτικών αρχών, του εξασφαλίζουν απρόσκοπτη δράση στρατολόγησης, εκπαίδευσης και εξοπλισμού της SA. Ωστόσο, δεν αργεί να συγκρουστεί με τον Χίτλερ (τέλη 1921), καθώς ο Ρεμ προσδοκά την μετεξέλιξη της SA σε κανονικό στρατό, ενώ ο Χίτλερ την χρειάζεται μόνον ως όργανο προπαγάνδας και εκμηδενισμού πολιτικών αντιπάλων (με τη βία). Ο Ρεμ, παρακούοντας τον τότε ηγέτη της Οργάνωσης είχε ήδη ξεκινήσει την εκπαίδευση στελεχών της SA σε αμιγώς στρατιωτικά θέματα, αλλά ο Χίτλερ σταμάτησε αυτή τη δραστηριότητα αμέσως μόλις την αντελήφθη.
Το 1931 η SA αριθμεί πλέον περίπου 1.000.000 μέλη και συνεχίζει τις οδομαχίες κατά των Κομμουνιστών και των Εβραίων. Τρομοκρατεί, επίσης, όλους τους αντιτιθέμενους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, κυρίως τους εκδότες, τους καθηγητές, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, αλλά και τους τοπικούς αξιωματούχους που "δεν είναι συνεργάσιμοι". Συχνά, επίσης, παίρνει το μέρος των εργαζομένων που απεργούν, επιτίθεται και ξυλοκοπεί τους απεργοσπάστες και συμμετέχει σε διαδηλώσεις και πικετοφορίες. Ο Ρεμ, όμως, δεν έχει ξεχάσει τον αρχικό προσανατολισμό που έχει θέσει για την SA, να την καταστήσει, δηλαδή, αντικαταστάτη του Εθνικού Στρατού. Οι προθέσεις του δεν περνούν απαρατήρητες από τον Χίτλερ αλλά ούτε από τον Καγκελάριο Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning), ο οποίος δίνει εντολή διάλυσης και της SA και της SS. Η Αστυνομία καταλαμβάνει τα γραφεία και των δύο οργανώσεων και κατάσχει όλα τους τα υπάρχοντα (15 Απριλίου 1932). Ωστόσο, ο Μπρύνινγκ αντικαθίσταται σύντομα από τον Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen), τον οποίο ο Χίτλερ καταφέρνει να πείσει να άρει την απαγόρευση λειτουργίας των δύο οργανώσεων, πράγμα που επιτυγχάνει στις 4 Ιουνίου. Ο Πάπεν παραιτείται με τη σειρά του. Τον αντικαθιστά ο Κουρτ φον Σλάιχερ.Το [1933]] ο Χίτλερ αντικαθιστά τον φον Σλάιχερ στο αξίωμα του Καγκελάριου και η SA θα έπρεπε να είναι από τα βασικά του στηρίγματα. Ωστόσο, ο ηγέτης της, Ρεμ, αποτελεί εν δυνάμει αντίπαλο του Χίτλερ μέσα στο Κόμμα, ηγούμενος μιας πανίσχυρης οργάνωσης. Γι' αυτό ο Χίτλερ αποφασίζει να εξουδετερώσει, τόσο αυτόν όσο και την SA. Κρίνει ότι η SA έχει εκπληρώσει την αποστολή της, που ήταν να στηρίξει την κατάληψη της εξουσίας. Ο Χίτλερ και το Κόμμα δεν την χρειάζονται πλέον…
Η προπαγάνδα εναντίον του Ρεμ εντείνεται. Ο Χίτλερ παρασύρει την ηγεσία της SA σε "σύσκεψη" στο θέρετρο του Μπαντ Βίζεε, όπου όλοι οι συμμετέχοντες συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Ο Ρεμ προτρέπεται να αυτοκτονήσει και, όταν αρνείται, εκτελείται από άνδρες της SS κατ' εντολή του Χίτλερ. Την ίδια τύχη έχουν και άλλα 200 περίπου στελέχη της SA. Με τον τρόπο αυτό η SA αποδυναμώνεται ολοσχερώς, χωρίς, όμως, να διαλυθεί. Η SA σταματά να αποτελεί σημαντικό τμήμα τόσο του Κόμματος όσο και του Γ' Ράιχ. Την ηγεσία της αναλαμβάνει ο Βίκτορ Λούτσε (Viktor Lutze), που τη διατηρεί μέχρι τον θάνατό του, το 1943, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τον αντικαθιστά ο Βίλχελμ Σέπμαν (Wilhelm Scheppmann), χωρίς, ωστόσο, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος να διαδραματίσουν κανένα σημαντικό ρόλο στα γεγονότα της εποχής τους. Η Οργάνωση διαλύεται οριστικά με την κατάρρευση της Γερμανίας το 1945.
«Τάγματα Εφόδου δεν θα γίνουν ανεκτά» δήλωσε πριν λίγο καιρό ο υπουργός ΠΡΟΠΟ Νίκος Δένδιας αναφερόμενος στη βίαιη δράση των οπαδών της Χρυσής Αυγής. Σίγουρα ο παραλληλισμός των Χρυσαυγιτών με τις ομάδες χειρουργικής εξόντωσης των αντιπάλων του Χίτλερ, ευτυχώς για την ελληνική κοινωνία, μόνο τραβηγμένος μπορεί να χαρακτηρισθεί. Όχι γιατί η Δημοκρατία στη χώρα μας «έχει γερά θεμέλια» (η γνωστή καραμέλα που ξεφουρνίζουν οι πολιτικοί που επώασαν το αυγό του φιδιού) αλλά γιατί η Χρυσή Αυγή είναι μια οργάνωση που λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο με τη λογική του «ντου». Μια οργάνωση που δεν μπορεί να διαχειρισθεί τη λαϊκή αποδοχή που έχει και οργανώνει λεηλασίες για να κρατάει «ζεστό» το ενδιαφέρον των οπαδών της. Μόνο αυτό ξέρει να κάνει άλλωστε. Προς το παρόν δεν ξέρει τι να κάνει μετά. Τι θα γίνει όμως αν η οργάνωση ανοίξει την όρεξη κάποιων που θέλουν να σαρώσουν το σύστημα και να οργανώσουν το «ντου» στην περίπτωση που η χώρα οδηγηθεί σε χαοτικές καταστάσεις; Τι θα γίνει αν η Χρυσή Αυγή γίνει «εργαλείο» στα χέρια κάποιου άλλου από τον Μιχαλολιάκο;
Η ιστορία κάνει κύκλους είτε ως τυχαία περιστατικά είτε ως ταύτιση γεγονότων. Η ιστορία των Ταγμάτων Εφόδου και του ρόλου τους στην πορεία ανόδου του Χίτλερ ίσως και να είναι χρήσιμο να ξαναμελετηθεί.. Τι γράφει λοιπόν η Wikipedia για τα Τάγματα Εφόδου:
Η οργάνωση Sturmabteilung (συντομογραφία: SA, ελληνική προφορά: Στουρμαμπτάιλουνγκ, Ες-Α, ελληνικά: Τάγματα Εφόδου) ήταν παραστρατιωτική οργάνωση προσκείμενη αρχικά στο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) και στη συνέχεια στη μετεξέλιξή του, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ. Η οργάνωση αποδυναμώθηκε σημαντικά ύστερα από την δολοφονία περίπου 200 στελεχών της, μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής της Ερνστ Ρεμ το 1934 κατά την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών.
Ύστερα από την ίδρυση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, του οποίου ο πολιτικός προσανατολισμός ήταν εθνικιστικός - αντισημιτικός, έγινε σαφές ότι οι συναντήσεις των μελών του μικρού κόμματος, που πραγματοποιούνταν κυρίως σε μπιραρίες του Μονάχου είχαν ανάγκη περιφρούρησης. Δημιουργήθηκε, έτσι, το 1920 ένα σώμα περιφρούρησης, το οποίο ονομάστηκε "Ρολκομμάντο" (Rollkommando). Σε αυτό στρατολογήθηκαν, αρχικά, κυρίως μέλη της παράνομης, ακροδεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης "Φράικορπς" (Freikorps, επί λέξει ελεύθερο σώμα), η οποία είχε δημιουργηθεί για να πολεμήσει τους Κομμουνιστές και να "προστατεύσει τα Γερμανικά σύνορα" και, κυρίως, από το τμήμα του Φράικορπς που ονομαζόταν "Consul" αλλά είχε το προσωνύμιο "Ταξιαρχία Έρχαρτ" (Brigade Ehrhardt) και ήταν, στην πραγματικότητα, μια συμμορία δολοφόνων. Αρχικά υπήρξαν ορισμένες διαφωνίες για το κατά πόσον η SA θα έπρεπε να θεωρείται άμεση μετεξέλιξη του Φράικορπς, ωστόσο οι κοινές δραστηριότητες (μάχες σε μπιραρίες και δρόμους κατά των αντιφρονούντων) και τα πολλά κοινά και στις δύο οργανώσεις μέλη, ενισχύουν την άποψη αυτή.
Τον Φεβρουάριο του 1920 το Ρολκομμάντο μετονομάζεται σε Τσαϊτφράιβίλινγκεν (Zeitfreiwilligen) και οργανώνεται περισσότερο. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους η οργάνωση αποφασίζει να φορά γκρίζες στολές, όμοιες με τις στρατιωτικές στολές της Ράιχσβερ εκείνης της εποχής. Λίγο αργότερα μετονομάζεται σε Όρντνερτρούππεν (Ordnertruppen) και αποφασίζεται τα μέλη του να φορούν στολή σε φαιό χρώμα. Χάρη στο χρώμα της στολής αυτής, τα μέλη του γίνονται γνωστά ως "φαιοχίτωνες". Σύντομα, όμως, επιβάλλεται απαγόρευση της οργάνωσης. Ύστερα από μάχη που δόθηκε στην μπιραρία Χόφμπροϊχάους (Hofbräuhaus) του Μονάχου, επακόλουθης μιας ομιλίας του Χίτλερ, με αντιφρονούντες, τον Νοέμβριο του 1921 η οργάνωση μετονομάζεται σε Στουρμαμπτάιλουνγκ (Sturmabteilung , συντομογραφικά SA) και καλείται ο πρώην λοχαγός του Στρατού Ερνστ Ρεμ να αναλάβει την καλύτερη οργάνωση και την προμήθειά τους με όπλα….
Ο Ρεμ, αν και δεν ηγείται τυπικά της οργάνωσης, είναι ο κινητήριος μοχλός της. Οι διασυνδέσεις του τόσο με στελέχη της Ράιχσβερ (Γερμανικός Στρατός) όσο και με τοπικούς αξιωματούχους της Αστυνομίας και των πολιτικών αρχών, του εξασφαλίζουν απρόσκοπτη δράση στρατολόγησης, εκπαίδευσης και εξοπλισμού της SA. Ωστόσο, δεν αργεί να συγκρουστεί με τον Χίτλερ (τέλη 1921), καθώς ο Ρεμ προσδοκά την μετεξέλιξη της SA σε κανονικό στρατό, ενώ ο Χίτλερ την χρειάζεται μόνον ως όργανο προπαγάνδας και εκμηδενισμού πολιτικών αντιπάλων (με τη βία). Ο Ρεμ, παρακούοντας τον τότε ηγέτη της Οργάνωσης είχε ήδη ξεκινήσει την εκπαίδευση στελεχών της SA σε αμιγώς στρατιωτικά θέματα, αλλά ο Χίτλερ σταμάτησε αυτή τη δραστηριότητα αμέσως μόλις την αντελήφθη.
Το 1931 η SA αριθμεί πλέον περίπου 1.000.000 μέλη και συνεχίζει τις οδομαχίες κατά των Κομμουνιστών και των Εβραίων. Τρομοκρατεί, επίσης, όλους τους αντιτιθέμενους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, κυρίως τους εκδότες, τους καθηγητές, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, αλλά και τους τοπικούς αξιωματούχους που "δεν είναι συνεργάσιμοι". Συχνά, επίσης, παίρνει το μέρος των εργαζομένων που απεργούν, επιτίθεται και ξυλοκοπεί τους απεργοσπάστες και συμμετέχει σε διαδηλώσεις και πικετοφορίες. Ο Ρεμ, όμως, δεν έχει ξεχάσει τον αρχικό προσανατολισμό που έχει θέσει για την SA, να την καταστήσει, δηλαδή, αντικαταστάτη του Εθνικού Στρατού. Οι προθέσεις του δεν περνούν απαρατήρητες από τον Χίτλερ αλλά ούτε από τον Καγκελάριο Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning), ο οποίος δίνει εντολή διάλυσης και της SA και της SS. Η Αστυνομία καταλαμβάνει τα γραφεία και των δύο οργανώσεων και κατάσχει όλα τους τα υπάρχοντα (15 Απριλίου 1932). Ωστόσο, ο Μπρύνινγκ αντικαθίσταται σύντομα από τον Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen), τον οποίο ο Χίτλερ καταφέρνει να πείσει να άρει την απαγόρευση λειτουργίας των δύο οργανώσεων, πράγμα που επιτυγχάνει στις 4 Ιουνίου. Ο Πάπεν παραιτείται με τη σειρά του. Τον αντικαθιστά ο Κουρτ φον Σλάιχερ.Το [1933]] ο Χίτλερ αντικαθιστά τον φον Σλάιχερ στο αξίωμα του Καγκελάριου και η SA θα έπρεπε να είναι από τα βασικά του στηρίγματα. Ωστόσο, ο ηγέτης της, Ρεμ, αποτελεί εν δυνάμει αντίπαλο του Χίτλερ μέσα στο Κόμμα, ηγούμενος μιας πανίσχυρης οργάνωσης. Γι' αυτό ο Χίτλερ αποφασίζει να εξουδετερώσει, τόσο αυτόν όσο και την SA. Κρίνει ότι η SA έχει εκπληρώσει την αποστολή της, που ήταν να στηρίξει την κατάληψη της εξουσίας. Ο Χίτλερ και το Κόμμα δεν την χρειάζονται πλέον…
Η προπαγάνδα εναντίον του Ρεμ εντείνεται. Ο Χίτλερ παρασύρει την ηγεσία της SA σε "σύσκεψη" στο θέρετρο του Μπαντ Βίζεε, όπου όλοι οι συμμετέχοντες συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Ο Ρεμ προτρέπεται να αυτοκτονήσει και, όταν αρνείται, εκτελείται από άνδρες της SS κατ' εντολή του Χίτλερ. Την ίδια τύχη έχουν και άλλα 200 περίπου στελέχη της SA. Με τον τρόπο αυτό η SA αποδυναμώνεται ολοσχερώς, χωρίς, όμως, να διαλυθεί. Η SA σταματά να αποτελεί σημαντικό τμήμα τόσο του Κόμματος όσο και του Γ' Ράιχ. Την ηγεσία της αναλαμβάνει ο Βίκτορ Λούτσε (Viktor Lutze), που τη διατηρεί μέχρι τον θάνατό του, το 1943, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τον αντικαθιστά ο Βίλχελμ Σέπμαν (Wilhelm Scheppmann), χωρίς, ωστόσο, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος να διαδραματίσουν κανένα σημαντικό ρόλο στα γεγονότα της εποχής τους. Η Οργάνωση διαλύεται οριστικά με την κατάρρευση της Γερμανίας το 1945.
ΜΕΣΩ: www.kamarinia.gr
Χρυσή αυγή- ναζί, παράλληλες επιδιώξεις...
Στέφανος Τζουμάκας
Αξίζει βέβαια να θυμηθούμε & αυτό...
αλλά & Το Σύνδρομο του "Θεατή"
Χρυσή αυγή- ναζί, παράλληλες επιδιώξεις...
Στέφανος Τζουμάκας
Γιόζεφ Γκέμπελς, 30 Απριλίου 1928:
«Θα
μπούμε στο Ράιχσταντ για να εφοδιαστούμε από το οπλοστάσιο της
Δημοκρατίας με τα όπλα της. Θα γίνουμε βουλευτές για να εξουδετερώσουμε
το πνεύμα της Βαϊμάρης, χρησιμοποιώντας το ίδιο. Εάν η Δημοκρατία είναι
τόσο ηλίθια ώστε να μας δώσει το ελεύθερο και...
μάλιστα και βουλευτική αποζημίωση γι’ αυτά, είναι θέμα δικό της. Κάθε νομικό μέσο, μας είναι ευπρόσδεκτο για την ανατροπή των σημερινών καταστάσεων. Εάν πετύχουμε στις εκλογές να βάλουμε εξήντα έως εβδομήντα αγκιτάτορες του κόμματος στα διάφορα κοινοβούλια, μελλοντικά το ίδιο το κράτος θα εξοπλίσει και θα υποστηρίξει οικονομικά τον αγώνα μας. Και ο Μουσολίνι είχε μπει στο κοινοβούλιο. Κι όμως δεν άργησε να οργανώσει την πορεία προς την Ρώμη. Ερχόμαστε ως εχθροί. Όπως ο λύκος που πέφτει σε κοπάδι προβάτων, έτσι ερχόμαστε.».
Εκλογικές επιδόσεις Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας:
20-5-1928 2,6%
14-9-1930 18,3%
31-7-1932 37,3%
6-11-1932 33,1%
5-3-1933 43,9%
Μετά δεν ξανάγιναν εκλογές.
Ακολούθησε απαγόρευση των άλλων κομμάτων, αναστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατάργηση της ελευθερίας της έκφρασης, κάψιμο των βιβλίων, ολοκαυτώματα εβραίων, πολιτικών αντιπάλων, ομοφυλόφιλων, αναπήρων και τσιγγάνων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεματόρια, παγκόσμιος πόλεμος.
Ο κίνδυνος του φασισμού δεν είναι πια στην σφαίρα των υποθέσεων κάποιων τερατολόγων. Είναι πράγματι προ των πυλών. Τελευταία δημοσκόπηση δείχνει τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα, με 10,5%. Άλλες, μετριοπαθέστερες, της δίνουν 8,5 με 9%. Πάντως το σίγουρο είναι ότι
ενώ όλα τα κόμματα εμφανίζουν πτώση, μόνο η Χρυσή Αυγή ανεβάζει τα ποσοστά της με αλματώδη τρόπο.
Το κείμενο του Γκέμπελς δείχνει ανάγλυφα πως οι ναζιστές χρησιμοποιούν τους θεσμούς της Δημοκρατίας για την κατάλυσή της.
Εξ άλλου, τα ίδια πάνω – κάτω είπε και ο Μιχαλολιάκος στη ναζιστικής αισθητικής φιέστα των Θερμοπυλών. Εάν δεν ανακοπεί αυτή η πορεία, είναι εξαιρετικά πιθανό να δούμε κατάλυση της Δημοκρατίας ή εμφύλια σύρραξη. Η Χρυσή Αυγή είναι αστερισμός παντός είδους ένοπλων συμμοριών.
μάλιστα και βουλευτική αποζημίωση γι’ αυτά, είναι θέμα δικό της. Κάθε νομικό μέσο, μας είναι ευπρόσδεκτο για την ανατροπή των σημερινών καταστάσεων. Εάν πετύχουμε στις εκλογές να βάλουμε εξήντα έως εβδομήντα αγκιτάτορες του κόμματος στα διάφορα κοινοβούλια, μελλοντικά το ίδιο το κράτος θα εξοπλίσει και θα υποστηρίξει οικονομικά τον αγώνα μας. Και ο Μουσολίνι είχε μπει στο κοινοβούλιο. Κι όμως δεν άργησε να οργανώσει την πορεία προς την Ρώμη. Ερχόμαστε ως εχθροί. Όπως ο λύκος που πέφτει σε κοπάδι προβάτων, έτσι ερχόμαστε.».
Εκλογικές επιδόσεις Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας:
20-5-1928 2,6%
14-9-1930 18,3%
31-7-1932 37,3%
6-11-1932 33,1%
5-3-1933 43,9%
Μετά δεν ξανάγιναν εκλογές.
Ακολούθησε απαγόρευση των άλλων κομμάτων, αναστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατάργηση της ελευθερίας της έκφρασης, κάψιμο των βιβλίων, ολοκαυτώματα εβραίων, πολιτικών αντιπάλων, ομοφυλόφιλων, αναπήρων και τσιγγάνων, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρεματόρια, παγκόσμιος πόλεμος.
Ο κίνδυνος του φασισμού δεν είναι πια στην σφαίρα των υποθέσεων κάποιων τερατολόγων. Είναι πράγματι προ των πυλών. Τελευταία δημοσκόπηση δείχνει τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα, με 10,5%. Άλλες, μετριοπαθέστερες, της δίνουν 8,5 με 9%. Πάντως το σίγουρο είναι ότι
ενώ όλα τα κόμματα εμφανίζουν πτώση, μόνο η Χρυσή Αυγή ανεβάζει τα ποσοστά της με αλματώδη τρόπο.
Το κείμενο του Γκέμπελς δείχνει ανάγλυφα πως οι ναζιστές χρησιμοποιούν τους θεσμούς της Δημοκρατίας για την κατάλυσή της.
Εξ άλλου, τα ίδια πάνω – κάτω είπε και ο Μιχαλολιάκος στη ναζιστικής αισθητικής φιέστα των Θερμοπυλών. Εάν δεν ανακοπεί αυτή η πορεία, είναι εξαιρετικά πιθανό να δούμε κατάλυση της Δημοκρατίας ή εμφύλια σύρραξη. Η Χρυσή Αυγή είναι αστερισμός παντός είδους ένοπλων συμμοριών.
Από κείμενο του φίλου Παύλου Αθανασόπουλου
μέσω:sibilla
Αξίζει βέβαια να θυμηθούμε & αυτό...
 |
| Ο Προβληματισμός την Λογική ζυγώνει... |
αλλά & Το Σύνδρομο του "Θεατή"
Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας Martin
Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ), έγραφε ένα ποίημα, όπου περιέγραφε τις
συνέπειες τής «απάθειας» του για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία,
αμφιβάλω εάν καταλάβαινε ότι στην ουσία περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή»
και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του σε όλες τις μορφές του
κοινωνικού και πολιτικού βίου.
Περιέγραφε βιωματικά ο Martin Niemoller:
- Στη Γερμανία οι ναζιστές πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
- Μετά ήρθαν για τους Εβραίους κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
- Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
- Μετά ήρθαν για τους καθολικούς, εγώ ήμουν προτεστάντης και γι' αυτό δεν μίλησα.
- Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε δεν είχε μείνει πια κανείς, να μιλήσει για κανέναν."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου