Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Κιτσοπούλου Παπαχρήστου Αθαν. Διάκος 0-1-2...?



Ποια η διαφορά της Κιτσοπούλου απο την Παπαχρήστου ή αλλιώς ποια η διαφορά του νεο-Έλληνα από τον Αμερικανό 



Ποια ήταν τα πιο πολυσυζητημένα θέματα τους τελευταίους μήνες στη χώρα;

  • Οι περικοπές μισθών-συντάξεων,
  • οι φωτιές στη Χίο,
  • η σχεδίαση απαραίτητων αλλαγών στις κοινωνικές δομές,
  • η θέση μας στην Ευρώπη και στον κόσμο,
  • η επιχειρηματικότητα; 

ΤΣΟΥ.

Τα πιο πολυσυζητημένα θέματα της αθάνατης ελληνικής πραγματικότητας (παράλληλο σύμπαν θα το χαρακτήριζα προσωπικά) ήταν το twit της Παπαχρήστου και η παράσταση της Κιτσοπούλου. 

Που σχολίασαν σχεδόν όλοι και ας μην την είδαν. Ούτε εγώ την είδα. Έτσι για την παράσταση δεν έχω πολλά να πω. Μόνο μια εικόνα που σχημάτισα βλέποντας το βίντεο του elculture με κάποιες σκηνές και τα λεγόμενα της Κιτσοπούλου. Γνώμη μου πως η ιδέα ήταν έξυπνη, ικανή να προκαλέσει ταύτιση και αντίδραση ταυτόχρονα. Το πέτυχε; Δεν γνωρίζω. Δεν είδα την παράσταση. 

Δημιουργήθηκαν όμως κάποιες σκέψεις για το τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει τον σημερινό Έλληνα να πάρει θέση και να εκφέρει άποψη - άκοσμα και χωρίς αισθητική συνήθως - σήμερα. 
Δύο πράγματα. Ο εθνικισμός-πατριδολαγνεία και ο ανθελληνισμός 

(Κάθε φορά που βλέπω-γράφω αυτή τη λέξη αναρωτιέμαι:υπάρχει αντίστοιχος όρος σε άλλη γλώσσα; Εννοώ έχουν και άλλα έθνη την ανάγκη να χωρίζουν τον κόσμο σε φιλέλληνες και ανθέλληνες;) 

Ποια είναι η αιτία που τόσο πολύ μας κανει να ενδιαφερόμαστε για τη γνώμη των άλλων ή να φτάνουμε στο άλλο άκρο του 

«κάνω ό,τι γουστάρω και ό,τι και αν λένε εγώ συνεχίζω να πιστεύω πως είμαστε οι καλύτεροι και ολοι μας ζηλεύουν»; 

Κόμπλεξ κατωτερότητας. 

Στην πρώτη περίπτωση αποδεχόμαστε την κατωτερότητα στη δεύτερη την αρνούμαστε πεισματικά. 
Είμαστε ανισόρροποι; χχμμμ ΝΑΙ.

Όταν συνέβη το περιστατικό με την Παπαχρήστου εμφανίστηκαν άπειρες σελίδες στο fb, σχόλια υποστήριξης του κοριτσιού μας που δεν είπε και τίποτα κακό. Ωραία δεν είπε κάτι κακό. Τότε γιατί τόση αντίδραση στα λεγόμενα για τους Έλληνες απο τον πρωθυπουργό της Μ.Βρετανίας; Ο ρατσισμός επιτρέπεται μόνο από εμάς αλλά όχι για εμάς,σωστά;

Η Κιτσοπούλου από την άλλη έκανε μια παράσταση με βασικό ήρωα ένα ιστορικό προσωπο φανταστικά μεταφερμένο στη σημερινή πραγματικότητα (Να το πούμε πιο απλά δηλαδή δεν αναφερόταν στο ιστορικό αυτό πρόσωπο και τις πράξεις του). Που; Στην Ελλάδα του 2012. 

Μα κα Κιτσοπούλου δεν μάθατε ακόμη πως σε αυτή τη χώρα δύο θέματα δεν αγγίζουμε; 

Θρησκεία και ιστορία. 

Ξεχάσατε πως όχι πολλά χρονιά πριν αυτός ο λαός συγκέντρωνε υπογραφές για να μη βγει το θρήσκευμα από την ταυτότητά του;

Γιατί αυτό τον χαρακτηρίζει ως προσωπικότητα.Το θρήσκευμα και τα «περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις».
Η τέχνη είναι τέχνη. Μπορεί κάτι να μας αρέσει και κάτι άλλο όχι. 

Καμία χρήση ή ακόμη και διακωμώδηση κάποιων ηρώων, πιστεύω, ιδανικών μου δεν τα προσβάλει.
Τα προσβάλει μόνο στο φτωχό μου μυαλό αν δεν τα γνωρίζω - πιστεύω πραγματικά παρά τα χρησιμοποιώ μόνο για να αυτοπροσδιοριστώ όταν δεν έχω άλλο τρόπο. 

Όπως είδα πρόσφατα σε μια γελοιογραφία: «Είμαι Έλληνας.Ψηφίζω ψεύτες πολιτικούς, χειροκροτώ απατεώνες αθλητές, χτίζω παράνομα και ελίσσομαι υπόγεια... (θα μπορούσαν να συμπληρωθούν τρεις σελίδες τουλάχιστον εδώ).. αλλά δεν αφήνω κανέναν να πλαστογραφήσει την ιστορία μου»

ΣΙΩΠΗ.Η πατρίδα κοιμάται!

Σχόλιο ΑΣ :
Αν Κιτσοπούλου Παπαχρήστου 0-1(;) 



          
shootandgoal
τότε Κασιδιάρης vs Κιτσοπούλου;;;



μάλλον 1-0, εφόσον στην Ελλάδα ζούμε!
Άλλωστε αναφέρεται & από την ορθοδοξία μας 
"Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι".
Αυτό που εν τέλει απαιτείται να μας προβληματίζει 
είναι για το ποιοι είναι οι πτωχοί.
Συνέλληνες συναγωνιστές, 
προσοχή στα σύμβολα & την ιστορία
από όπου θα εκλείπουν γελοιότητες σαν αυτές


          http://salamsasd.pblogs.gr/files/f/406297-28.JPG
                               μέσω: salamsasd



προσοχή όμως & στην τέχνη, την ελευθερία στην έκφραση
την κριτική, την γνώση... γιατί στο δια ταύτα & αυτή λίγο δε μας λείπει.

Επομένως... ολόγυμνες στο φακό!


Στεφανία Γουλιώτη
Και οι 53 είναι υπέροχες! Ο φωτογράφος Τάκης Διαμαντόπουλος, μετά την τελευταία παρουσίαση των φωτογραφικών πορτρέτων του στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη το 2005, επανέρχεται με μια σειρά γυμνών πορτρέτων διάσημων γυναικών από το χώρο της τέχνης και του θεάτρου.


Και οι 53 είναι υπέροχες! 


Ο φωτογράφος Τάκης Διαμαντόπουλος, μετά την τελευταία παρουσίαση των φωτογραφικών πορτρέτων του στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη το 2005, επανέρχεται με μια σειρά γυμνών πορτρέτων διάσημων γυναικών από το χώρο της τέχνης και του θεάτρου.

Αθηνά Μαξίμου
Αθηνά Μαξίμου


Μεταξύ των προσωπικοτήτων ποζάρουν γυμνές στον φακό του Τάκη Διαμαντόπουλου είναι οι: Βίκυ Βολιώτη, Στεφανία Γουλιώτη, Μάρα Δεσύπρη, Ναταλία Δραγούμη, Κατερίνα Λέχου, Μαρία Ναυπλιώτου, Φαίη Ξυλά, Μαρία Σολωμού, Κατερίνα Μουτσάτσου, Αθηνά Μαξίμου, Αλέκα Παϊζη, κ.αλ.


Τα γυμνά πορτρέτα συμπεριλαμβάνονται στο νέο φωτογραφικό λεύκωμα «Λευκό βιβλίο του Τάκη Διαμαντόπουλου» (Εκδόσεις Καστανιώτη),




Λένα Κιτσοπούλου
Λένα Κιτσοπούλου

Οι φωτογραφίες του διακρίνονται από εντυπωσιακή λιτότητα και ταυτόχρονα τρομερή ζωντάνια. Δουλεύει με το φως και την αντίθεση άσπρου - μαύρου για να δώσει κίνηση, φόρμα και έκφραση, αποτυπώνοντας πάνω στο χαρτί την προσωπικότητα και το συναίσθημα των μοντέλων του, σε έναν προσωπικό διάλογο μαζί τους.



μέσω:womenonly 



Αναλογιζόμενος το πως συμπεριφερθήκαμε στους εκάστοτε αγωνιστές ανά την Ελλάδα, ειδικότερα στην νεοελληνική ιστορία, καταλήγω να αποδέχομαι την κίνηση αυτή της Λένας Κιτσοπούλου ως σπάνια, ακραία, ενδεχομένως όμως & αναγκαία για την αφύπνιση του έθνους μας.

Ακραία όμως είναι & η κατάντια μας που αποφεύγουμε να αποδεχθούμε, οι πράξεις μας, η ηθική μας αντίληψη & συμπεριφορά που διαβρώνεται διαρκώς, η περηφάνια μας που χάνεται και εν τέλει αυτό είναι που μας τσούζει & αντιδρούμε έτσι.


Ησυχία, δυστυχώς κοιμόμαστε λίγο παραπάνω από όσο πρέπει & στην ουσία η ιστορία επιτρέπει!

Άλλο το γυμνό & άλλο η προστυχιά, άλλο η ανηθικότητα & άλλο η τέχνη με την οποία υποδύεται κάτι από αυτά ο-η καλλιτέχνης.
Καλλιτέχνες λοιπόν σαν την Κιτσοπούλου ώρες - ώρες είναι άξιοι θαυμασμού για την αυτοπεποίθησή τους & η ρεαλιστικότητα δυστυχώς για τα χάλια στα οποία έχουμε περιέλθει  δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. 

Τουναντίον, φτάνουμε στο άλλο άκρο όπου επιζητούμε την κατακραυγή, την απαγόρευση, αργότερα ίσως το κάψιμο βιβλίων... γεγονότα που συνέβησαν άλλωστε & στο παρελθόν αλλά δεν διδαχθήκαμε, πιθανόν γιατί ήταν φριχτά για να υπάρξουν ως ανάμνηση σε επόμενες γενιές ή και καθολικά κρυμμένα!
Προτείνω Μέτρον Άριστον  λοιπόν, με την υπερβολική ελευθερία να ονομάζεται αναρχία & την στυγνή απαγόρευση φασισμός! 

Ας μετρήσουμε τους συναισθηματισμούς 
με τ'  αποτελέσματα των πράξεων 
που μακροχρόνια  έχουμε επιφέρει,
 & όχι με την εφησυχαστική μας κριτική 
που τόσα δεινά στο τόπο μας στυγνά έχει προσφέρει (Α.Σ.)


Περισσότερα


Δεν υπάρχουν σχόλια: