ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ Λίστα ατόμων και οργανώσεων (Copyright Εθνική ΑντίστασηΔ-ΣΕ)

"Έλληνες" δωσίλογοι και φιλοναζιστές.

Λίστα ατόμων και οργανώσεων

Τα Ειδικά Δικαστήρια δωσιλόγων

Παραθέτουμε μια μικρή λίστα με Έλληνες δωσίλογους, γερμανόφιλους και φιλοναζιστές που έδρασαν στην περίοδο της κατοχής. Για να φτιαχτεί, χρειάστηκε αρκετός χρόνος ψάξιμο σε διάφορα ιστορικά βιβλία, ώστε να διασταυρωθούν οι πληροφορίες που συγκεντρώναμε.
Η συγκεκριμένη λίστα δωσιλόγων αποτελείται από άτομα και από οργανώσεις. Δεν είναι πλήρης και δεν θα μπορούσε να είναι. Είναι όμως ενδεικτική, επικεντρώσαμε την προσοχή μας κυρίως σε άτομα που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές σε στρατιωτικό και σε πολιτικό επίπεδο. Δεν δόθηκε μεγάλη έμφαση στους οικονομικούς δωσίλογους (μαυραγορίτες), με αυτούς ασχοληθήκαμε σε προηγούμενο άρθρο.

Επίσης παραθέτουμε έρευνα πάνω στην λειτουργία των Ειδικών Δικαστηρίων δωσιλόγων και πως μεθοδεύονταν οι αποφάσεις.

Δύο από τις πιο αγαπημένες τακτικές των ρουφιάνων της κατοχής ήταν οι εκβιασμοί και η εκδίκηση. Εκβίαζαν αγωνιστές ότι θα τους καταδώσουν στους ναζί (με το αζημίωτο) και εκδικούνταν αθώους πολίτες, άσχετους με την αντίσταση, παρουσιάζοντάς τους ως αντιστασιακούς, επειδή είχαν προσωπικές διαφορές μαζί τους.

Αγάθος Διονύσιος (1885-1956) (Ναζιστής αξιωματικός που γεννήθηκε στη Κέρκυρα, αλλά ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Το καλοκαίρι του 1944 ανέλαβε την ηγεσία του ναζιστικού κόμματος Μακεδονίας-Θράκης. Ήταν παντρεμένος με μια Βουλγάρα και είχε αναπτύξει στενές σχέσεις τόσο με τις γερμανικές αρχές κατοχής όσο και με τις βουλγαρικές. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, παρέδιδε με προθυμία σε καθημερινή βάση δελτία πληροφοριών στο Στρατιωτικό Διοικητή Θεσσαλονίκης και συμμετείχε σε ομάδα αντικατασκοπείας των Γερμανών, συνεργαζόμενος με τον Πούλο, τον ταγματάρχη Γεώργιο Ζαρταλούδη και τον Εμμανουήλ Γαρουφαλή. Μάλιστα είχε δικό του γραφείο στο Αρχηγείο της (γερμανικής) Μυστικής Αστυνομίας Στρατού (Geheime Feldpolizei), που βρισκόταν στην οδό Τσιμισκή 72. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στον Αγάθο πιστώθηκε από την Υπηρεσία Διαχειρίσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών ένα γαλακτοπωλείο του Αλμπέρτο Σαρφατή στην οδό Βασιλέως Ηρακλείου 8, που ο Άγαθος το μετέτρεψε σε πολυτελέστατο γαλακτοπωλείο - ζαχαροπλαστείο και έγινε στέκι των Γερμανών και των Ελλήνων συνεργατών τους. Το κατάστημα αυτό εξοπλίστηκε με αντικείμενα αξίας 4.400.900 δραχμών που αφαιρέθηκαν από το κατάστημα του Μπενρουμπή στην οδό Καποδιστρίου. Το Μάιο του 1945 κατέφυγε στην Ελβετία και παρουσιάστηκε στην ελληνική πρεσβεία στη Βέρνη, αποκρύπτοντας το αληθινό του όνομα. Συνελήφθη από τις ελβετικές αρχές. Τον Αύγουστο του 1947 καταδικάστηκε από την ελληνική δικαιοσύνη ερήμην σε ισόβια. Το Σεπτέμβριο του 1947 οδηγήθηκε στις φυλακές Επταπυργίου. Το Νοέμβριο του 1947 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 12 ετών (γλυτώνοντας τα ισόβια) και δήμευση της μισής περιουσίας του. Στις 3 Νοεμβρίου 1956 πέθανε στο σπίτι του από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 71 ετών.)

Αγήνορας Αλέξανδρος (Ο Αγήνωρ ήταν δοσίλογος που καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και έγινε αρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης Μπουντ. Στο τέλος κατέφυγε στη Βιέννη. Ο αστυνομικός διευθυντής Ν. Αρχιμανδρίτης κατέθεσε στο Ειδικό Δικαστήριο ότι ο Αγήνορας εκτελέστηκε στη Βόρεια Ελλάδα από αντάρτες του ΕΛΑΣ.)

Αϊβαλιώτης Χαράλαμπος (κατέφυγε στη Γερμανία)

Αναγνωστόπουλος Νίκος (ταγματασφαλίτης της Εύβοιας)

Αναστασίου Δημήτρης (μέλος της ΕΣΠΟ)

Ανδρόνικος Αριστείδης (1862 - 1952) (ναζιστής καθηγητής, γόνος αρχοντικής οικογένειας και μέλος της ΕΣΠΟ. Διετέλεσε διευθυντής στο Ελληνικό Προξενείο της Πετρούπολης. Έπειτα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και δραστηριοποιήθηκε στις φασιστικές οργανώσεις. Το 1944 κατέφυγε στην Αυστρία. Επέστρεψε στην Αθήνα και πέθανε στις 21 Νοεμβρίου 1952.)

Βακαλόπουλος ( έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Βασιλείου Εμμανουήλ (Μέλος της ΠΑΟ. Γνωστός και ως «καπετάν Μανώλης». Τον Ιούλιο του 1946 καταδικάστηκε σε θάνατο και διατάχτηκε η δήμευση της μισής περιουσίας του. Μεταφέρθηκε στις φυλακές Κέρκυρας. Τον Ιούλιο του 1951 έμαθε για την έκδοση του βασιλικού διατάγματος της 4ης Ιουνίου 1951, σύμφωνα με το οποίο η ποινή του μετατράπηκε σε κάθειρξη 12 ετών. Μεταφέρθηκε στις αγροτικές φυλακές Κασσάνδρας.)

Βαρδακοπούλου Ελένη (καταδικάστηκε από Δικαστήριο Δοσιλόγων σε ισόβια κάθειρξη, διότι έδρασε στην Πελοπόννησο ως πράκτορας των Γερμανών και κατέδωσε διάφορους Έλληνες πατριώτες.)

Βελισσαρίδης Ιωάννης (μέλος του τάγματος του ναζιστή Πούλου και άτομο της εμπιστοσύνης του. Είχε ποντιακή καταγωγή και ήταν παλιό μέλος της ΕΟΝ και έφεδρος Υπίλαρχος. Τα εγκλήματά του προκάλεσαν την απέχθεια του πληθυσμού της Μακεδονίας. Συμμετείχε ενεργά στην πυρπόληση και λεηλασία του χωριού Λέχοβο Φλώρινας. Το Μάιο του 1944, καθώς επέστρεφε στην Καλαμαριά, βρήκε να τον περιμένουν ορισμένα μέλη της οργάνωσης Ο.Π.Λ.Α., τα οποία τον εκτέλεσαν. Για να εκδικηθούν για το θάνατό του, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 10 άτομα.)

Βελισσαρόπουλος Νικόλαος (Αρχικά ήταν μέλος της μεταξικής ΕΟΝ και στη συνέχεια μέλος της ΕΣΠΟ. Κατέφυγε στη Γερμανία. Λίγο μετά την ήττα της Γερμανίας (1945), συνελήφθη από τους Αμερικανούς.)

Βερνίκος Αλέξανδρος (1916 - 1991) (Δικηγόρος, εφοπλιστής, βουλευτής και υπουργός. Μετά την απελευθέρωση συνελήφθη κατηγορούμενος για δωσιλογισμό. Στα μεταπολεμικά χρόνια ασχολήθηκε με την πολιτική. Το 1952 εκλέχτηκε βουλευτής με την ΕΠΕΚ. Το 1964 έγινε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου. Το 1965 έγινε υπουργός εμπορίου στην κυβέρνηση των αποστατών. Σύμφωνα με τον ιστορικό Δημοσθένη Κούκουνα, ο Βερνίκος ήταν οικονομικός δωσίλογος. Γιος του Αλέξανδρου Βερνίκου είναι ο εφοπλιστής και μέλος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Βερνίκος, ο οποίος έγινε υφυπουργός ναυτιλίας τον Ιούνιο του 2012, στην κυβέρνηση Σαμαρά.)

Βήχος Αντώνιος (Αρχηγός της δωσιλογικής οργάνωσης ΠΟΕΤ. Ήταν μεταλλειολόγος και γεννημένος στην Κερατέα Αττικής. Στις 1 Φεβρουαρίου 1944, ο Βήχος ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη την οργάνωση ΠΟΕΤ με έμβλημα το δικέφαλο αετό και παρέλαβε οπλισμό από τις γερμανικές αποθήκες. Προηγουμένως είχε εξασφαλίσει την έγκριση του Γερμανού ταγματάρχη Alfred Grun. Τον Οκτώβριο του 1947 παρουσιάστηκε στην Εισαγγελία Αθηνών. Η δίκη του ορίστηκε για τις 6 Απριλίου 1948. Ο ίδιος απουσίασε από αυτήν. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε θάνατο, δήμευση όλης της περιουσίας του και ισόβια στέρηση των δικαιωμάτων του. Ο Ειδικός Επίτροπος ζήτησε από το Τμήμα Γενικής Ασφάλειας Αθηνών να φροντίσει για την εκτέλεση της απόφασης. Τελικά η αστυνομία δεν συνέλαβε ποτέ τον Βήχο. Πέθανε τον Οκτώβριο του 1948.)

Βλαβιανός Γεώργιος (το Μάιο του 1941 ίδρυσε τη ναζιστική-δωσιλογική οργάνωση ΕΣΠΟ και έγινε αρχηγός της. Το Φεβρουάριο του 1942 παραιτήθηκε από την ηγεσία της οργάνωσης. Η κυβέρνηση Τσολάκογλου διόρισε το Βλαβιανό Πρόεδρο της κοινότητας Κηφισιάς.)

Βούζιος Γεώργιος (ταγματάρχης και υπαρχηγός της οργάνωσης ΠΟΕΤ)

Βουλπιώτης Ιωάννης (1902 - 1999) (επιχειρηματίας, διευθυντικό στέλεχος της SIEMENS, θαυμαστής του Χίτλερ και συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή. Παντρεύτηκε την κόρη του Ζήμενς και ήταν αντιπρόσωπος του συγκροτήματος Siemens-AEG-Τελεφούνκεν στην Ελλάδα. Μετά την κατάληψη της Ελλάδα από τους Γερμανούς, ανέλαβε την ελληνική ραδιοφωνία (ΑΕΡΕ) και την ελληνική τηλεφωνία. Το 1944 οι εταιρείες του επιτάχθηκαν και ο ίδιος παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων το 1946. Φυσικά κατάφερε να απαλλαγεί, αλλά ο εισαγγελέας άσκησε έφεση κατά της απόφασης. Και πάλι κατάφερε να γλυτώσει, χαρούμενος που το δικαστήριο τον αθώωσε, «λόγω αμφιβολιών». Στην μεταπολεμική περίοδο το όνομά του ενεπλάκη σε σκάνδαλο που σχετιζόταν με το πολιτικό κόμμα του Παπάγου. Τον Οκτώβριο του 1955 καταδικάστηκε από το Τριμελές Πλημελειοδικείο Αθηνών σε φυλάκιση 18 μηνών, αλλά έμεινε στη φυλακή μόνο ένα έτος.)

Βρεττάκος Λεωνίδας (ιδρυτής του Τάγματος Ασφαλείας «Λεωνίδας» στη Λακωνία και βουλευτής)

Γαρουφαλής Εμμανουήλ (απόστρατος Σμηναγός που δραστηριοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη ως μέλος του τάγματος του ναζιστή Πούλου, την περίοδο της κατοχής. Κατέδωσε στους Γερμανούς διάφορους συναδέλφους του αξιωματικούς που προσπαθούσαν να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή. Οι Γερμανοί τον αντάμειψαν προσφέροντάς του μια θέση στην υπηρεσία της αντικατασκοπίας. Όταν είδε ότι το τέλος του πολέμου πλησίαζε, κατέφυγε στη Γερμανία, μαζί με την ερωμένη του Παγώνα, υπηρέτρια του Γ. Πούλου.)

Γερακίνης Χρήστος (υποδιοικητής του Τάγματος Ασφαλείας Εύβοιας. Στα μεταπολεμική περίοδο πολιτεύτηκε με τη δεξιά παράταξη. Διετέλεσε υφυπουργός συγκοινωνιών της κυβέρνησης Παπάγου.)

Γιάνναρος Αλέξανδρος (είχε δική του φασιστική οργάνωση, αλλά μετά τη διάλυσή της προσχώρησε στο ναζιστικό κόμμα του Μερκούρη. Εξέδιδε δύο εφημερίδες.)

«Φον» Γιοσμάς Ξενοφών (γνωστός βασιλόφρων, γερμανόφιλος και δωσίλογος. Κατά την κατοχή εγκατέλειψε την Πιερία και κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη, όπου κατατάχθηκε στην οργάνωση του Πούλου, αναλαμβάνοντας το λόχο προπαγάνδας. Το φθινόπωρο του 1944 ακολούθησε τους Γερμανούς και τον Πούλο κατά την υποχώρησή τους. Συνεργάστηκε με τον ναζιστή Τσιρονίκο στη Βιέννη. Το 1945 η ελληνική δικαιοσύνη τον καταδίκασε ερήμην σε θάνατο. Τον Ιούνιο του 1947 ήρθε στην Ελλάδα. Όχι μόνο δεν εκτελέστηκε, αλλά σύντομα αποφυλακίστηκε χάρη στο βασιλιά Παύλο που του απένειμε χάρη. Το 1952 βγήκε από τη φυλακή και αργότερα έγινε σχολικός έφορος στην Άνω Τούμπα Θεσσαλονίκης και εκδότης εφημερίδας. Πέθανε το 1975, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο γιος του, Αλέξανδρος Γιοσμάς, ήταν υποψήφιος βουλευτής με το ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη.)

Γκαρίπης Γεώργιος (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ)

Γκίνος (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Γνησούλης Χαρ. απόστρατος ταγματάρχης Χωρ/κής στέλεχος της ΕΑΣΑΔ, το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Λάρισας τον καταδίκασε θάνατο.

Γούλας Κωνσταντίνος (δικηγόρος από τη Θεσσαλονίκη και ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης ΕΕΕ)

Γραμματικόπουλος Κύρος (Κυριάκος) (Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και εγκαταστάθηκε στη Δράμα και αργότερα στη Θεσσαλονίκη. Έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος του Γεωργίου Σπυρίδη και κατατάχθηκε εθελοντής στη Βέρμαχτ. Πολέμησε σε διάφορες μάχες. Το 1943 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και άρχισε να εργάζεται για λογαριασμό της γερμανικής Μυστικής Αστυνομίας. Φορούσε γερμανική στολή, συμμετείχε σε εφόδους σε σπίτια, σε συλλήψεις και δολοφονίες. Την ίδια χρονιά, μέσα από ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στη ναζιστική εφημερίδα «Νέα Ευρώπη» εξέφρασε το θαυμασμό του για τη Γερμανία. Την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στην ομάδα του Φριτς Σούμπερτ και πήρε μέρος σε επιχειρήσεις στην περιοχή των Γιαννιτσών. Συμμετείχε στη δολοφονία 14 ανθρώπων στο Ελευθεροχώρι και στην καταστροφή πολλών σπιτιών. Στις 14-9-1944 συμμετείχε στη δολοφονία περισσότερων από 100 κατοίκων των Γιαννιτσών. Βλέποντας ότι έρχεται το τέλος της κατοχής, κατέφυγε στη Γερμανία. Το 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Θεσσαλονίκης τον καταδίκασε ερήμην 5 φορές σε θάνατο. Ενώ συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Σάλτσμπουργκ, δεν εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Αφέθηκε ελεύθερος και πήγε να ζήσει στις ΗΠΑ. Πιθανόν ούτε ο ίδιος δεν είχε φανταστεί πόσο εύκολα θα ξέφευγε από την ελληνική δικαιοσύνη.)

Γραμματικόπουλος Κυριάκος (κατέφυγε στη Γερμανία)

Δάγκουλας Αντώνιος (Μικρασιάτης πρόσφυγας που κατοικούσε στα Γρεβενά και υποστήριζε τη βενιζελική παράταξη. Στην κατοχή προσχώρησε στον ΕΛΑΣ. Ήρθε σε ρήξη με την οργάνωση, αποχώρησε και εντάχθηκε στο γερμανόφιλο στρατόπεδο. Αυτός και οι άνδρες του τέθηκαν με προθυμία υπό τις διαταγές του Γερμανού διοικητή της SD Γκρυν. Στρατολογήθηκαν περίπου 100 άτομα και εξοπλίστηκαν από τους Γερμανούς. Δημιούργησαν την «Εθνική Ελληνική Ασφάλεια Πόλεως Θεσσαλονίκης». Οι «Δαγκουλαίοι» εκπαιδεύτηκαν για 15 μέρες στο γήπεδο της ΧΑΝΘ και μετά προχώρησαν σε ένα όργιο εκτελέσεων. Παράλληλα φρόντιζαν και να πλουτίζουν αρπάζοντας διάφορα αντικείμενα από τα σπίτια των θυμάτων τους. Το 1944 κατάλαβε ότι δεν θα γλύτωνε εύκολα από τους αντιστασιακούς. Κρύφτηκε τραυματισμένος σε ένα σπίτι, προσποιούμενος ότι είναι ελασίτης, αλλά συνελήφθη από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Μεταφέρθηκε για νοσηλεία σε ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου και απεβίωσε στις 21 Νοεμβρίου 1944

Δεμέστιχας Παναγιώτης (1885 - 1960) (αξιωματικός του στρατού, γεννημένος στη Λακωνία. Διετέλεσε υπουργός εσωτερικών στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων. Απεβίωσε στις 14 Νοεμβρίου 1960.)

Διαμαντής Αλκιβιάδης (1894 - 1948) (Γεννήθηκε στη Σαμαρίνα της Μακεδονίας. Ήταν ο δημιουργός της «Λεγεώνας των Βλάχων» και υποκινητής αυτονομιστικής κίνησης που αποσκοπούσε στη δημιουργία βλάχικου κράτους με την ονομασία «Πριγκιπάτο της Πίνδου» μέσα στο έδαφος της κατεχόμενης Ελλάδας. Έδρα της κυβέρνησής του σκόπευε να κάνει τη Λάρισα. Επινόησε για τον εαυτό του τον τίτλο του «Αρχηγού και εκπρόσωπου των Βλάχων της κάτω Βαλκανικής». Στη μεταπολεμική Ελλάδα καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Τον Ιούνιο του 1942 επέστρεψε στη Ρουμανία, βλέποντας την οριστική διάψευση των προσδοκιών του. Στη χώρα αυτή, συνελήφθη το 1948 και εκτελέστηκε.)

Έξαρχος Βασίλειος (καθηγητής Θεολογικής του ΑΠΘ. Αθηναίος ναζιστής που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές ως μεταφραστής και ως προπαγανδιστής. Δραστηριοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη στη φιλοναζιστική οργάνωση ΕΕΕ. Τον Αύγουστο του 1944 κατέφυγε στην Αθήνα. Πέθανε το 1973.)
Ο «Έξαρχος» ήταν 19 χρονών όταν έγινε συνεργάτης των ναζί. Καταδότης, μεταφραστής και βασανιστής. Συμμετείχε σε πολλά μπλόκ κατάδοσης αγωνιστών φορώντας κουκούλα και ευθύνεται για τη φυλάκιση, τον βασανισμό και την εκτέλεση πολλών ανθρώπων.

Ζερβέας Βενιζέλος υπαρχηγός των Ταγμάτων Ασφαλείας «Λεωνίδας» που συγκροτήθηκαν στη Λακωνία το Νοέμβριο του 1943 με αρχηγό τον Λεωνίδα Βρεττάκο.

Ζωγράφος Νικόλαος (Δικηγόρος από τη Βέροια, φανατικός γερμανόφιλος και ναζιστής. Αρχικά δημοσίευε άρθρα υπέρ της Γερμανίας σε μια εφημερίδα της Βέροιας και στη ναζιστική εφημερίδα «Νέα Ευρώπη» και μετά προσχώρησε στην οργάνωση του ναζιστή Πούλου, αναλαμβάνοντας διευθυντής του τμήματος προπαγάνδας. Τον Αύγουστο του 1943 ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη το παράρτημα του «Συνδέσμου των Φίλων της Χιτλερικής Κινήσεως». Προηγουμένως είχε εξασφαλίσει τη συγκατάθεση του αρχηγού του Συνδέσμου (στην Αθήνα) Γεωργίου Πριντάκη. Κατέφυγε στην Αυστρία, μαζί με άλλους ναζιστές (1944). Στις 22 Δεκεμβρίου 1945 μεταφέρθηκε δέσμιος από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, απολογήθηκε και κρίθηκε προφυλακιστέος. Τον Απρίλιο του 1947 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5,5 ετών.)

Ηλιόπουλος Ηλίας δικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για τους δωσιλόγους της Πάτρας, Το κατηγορητήριο αναφέρει ότι κατέδωσε στους Γερμανούς, συμπατριώτες του οι οποίοι εργάζονταν “χάριν του εθνικού αγώνος” και έχοντας στενή σχέση με την Αγγλική αποστολή, είχαν δημιουργήσει δίκτυο κατασκοπείας που λειτουργούσε παρέχοντας πληροφορίες στους Βρετανούς καθώς και ομάδα σαμποτέρ. Συνέπεια της προδοσίας τους ήταν η εκτέλεση αρκετών και η φυλάκιση κάποιων άλλων.

Θεμελής Γεώργιος (κατοχικός νομάρχης Πέλλας και μέλος της ΠΑΟ)

Θεοφάνους Ηλίας (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ. Εκτελέστηκε από αντάρτες του ΕΛΑΣ το Δεκέμβριο του 1944.)

Θεοχαρίδης Ιωάννης (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ. Αυτοκτόνησε το Δεκέμβριο του 1944.)

Θωμαΐδης Θεόδωρος (στέλεχος της ΠΑΟ και κατοχικός Νομάρχης Κιλκίς)

Ιωαννίδης Γρηγόρης (κουκουλοφόρος έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Ιωαννίδης Κυριάκος (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ)

Ιωαννίδης Λεωνίδας (στέλεχος του ΕΕΣ)

Ιωαννίδης Πέτρος (υπαρχηγός της ΠΟΕΤ. Το 1948 καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια, αλλά κυκλοφορούσε ελεύθερος μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ! Το Σεπτέμβριο του 1961 οδηγήθηκε στην Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης. Πέθανε το Δεκέμβριο του 1962 σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.)

Καζάνας Γεώργιος (γερμανόφιλος διοικητής της Ειδικής Ασφάλειας. Κατέφυγε αεροπορικώς στη Βιέννη.)

Καμπάνης Αρίστος (1883 - 1956) (συγγραφέας που δραστηριοποιήθηκε στον τομέα της γερμανικής προπαγάνδας. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Συνεργάστηκε με την ΑΕΡΕ, πρόδρομο της ΕΡΤ. Καταδικάστηκε στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων και το 1955 κλείστηκε στο Ψυχιατρείο.)

Καπνόπουλος Αθανάσιος (κατέφυγε στη Γερμανία)

Καραϊσκάκη Σίτσα (ναζίστρια συγγραφέας. Εκφωνούσε ομιλίες στο κατοχικό ραδιόφωνο υπέρ της ναζιστικής Γερμανίας. Το 1933 διορίστηκε σύμβουλος του γερμανικού υπουργείου προπαγάνδας. Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, διορίστηκε στη γερμανική πρεσβεία της Αθήνας. Το 1944 εγκατέλειψε την Ελλάδα και διέφυγε στην Αυστρία. Καταδικάστηκε ερήμην δύο φορές σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων, αλλά αργότερα αμνηστεύτηκε. Εγκαταστάθηκε στην Δυτική Γερμανία και παντρεύτηκε το βιομήχανο Μπάχμαν. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα. Πέθανε στο Παλαιό Φάληρο στις 30 Απριλίου 1987.)

Καράμπελας Νικόλαος (βουλευτής Λακωνίας, δικηγόρος και μέλος του Τάγματος Ασφαλείας Λακωνίας)

Κάρλος Ιωάννης δικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για τους δωσιλόγους της Πάτρας, Το κατηγορητήριο αναφέρει ότι κατέδωσε στους Γερμανούς, συμπατριώτες του οι οποίοι εργάζονταν “χάριν του εθνικού αγώνος” και έχοντας στενή σχέση με την Αγγλική αποστολή, είχαν δημιουργήσει δίκτυο κατασκοπείας που λειτουργούσε παρέχοντας πληροφορίες στους Βρετανούς καθώς και ομάδα σαμποτέρ. Συνέπεια της προδοσίας τους ήταν η εκτέλεση αρκετών και η φυλάκιση κάποιων άλλων.

Καρταλάκης Απόστολος (ήταν μέλος της ομάδας του Πούλου και καταγόταν από τον Φιλώτα της Φλώρινας. Διέπραξε πολλές δολοφονίες. Κατέφυγε στην Αυστρία. Το 1947 καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο και δις σε ισόβια. Το καλοκαίρι του 1948 συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές στο Klagenfurt της Αυστρίας. Άργησε να σταλεί στην Ελλάδα και να οδηγηθεί στη φυλακή του Επταπυργίου. Κατέθεσε αίτηση ανακοπής της απόφασης, αλλά το Δεκέμβριο του 1950 το Ειδικό Δικαστήριο τον καταδίκασε πάλι σε θάνατο και δις σε ισόβια. Το 1953 έστειλε υπόμνημα στη Φρειδερίκη. Ο γιατρός των φυλακών αποφάσισε ότι ο Καρταλάκης θα έπρεπε να σταλεί στο ψυχιατρείο. Τον Απρίλιο του 1953 ο Καρταλάκης στάλθηκε στο Δημόσιο Ψυχιατρείο. Η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε. Το 1956 ο Καρταλάκης μεταφέρθηκε στο Ψυχιατρικό Παράρτημα των Φυλακών Καλλιθέας και από τότε χάθηκαν τα ίχνη του.)

Κασιδιάρης Δημήτρης (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Κασιδιάρης Λουκάς (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Κεφαλάς Γεώργιος (ναζιστής από τον Πειραιά που κατέφυγε στη Γερμανία το 1944. Πέρασε πολλά βράδια σε μια μπιραρία της Στουτγάρδης. Η φίλη του ήταν μια 18χρονη Γερμανίδα, μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας. Έχοντας ένα ποδήλατο και μια ψεύτικη ταυτότητα αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Κατάφερε να περάσει από έλεγχο των Αμερικανών προσποιούμενος ότι ήταν όμηρος των Γερμανών. Τον Ιούλιο του 1945 έφθασε στον Πειραιά και άρχισε να φοράει ένα περιβραχιόνιο του ΕΔΕΣ για να ξεγελάσει τους διώκτες του. Συνάντησε μια παλιά του γνώριμη που ήταν ερωμένη ενός πιλότου της Λουφτβάφε και εκείνη τον κατέδωσε στην Αστυνομία. Συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή. Αποφυλακίστηκε το 1951 και συνεργάστηκε επαγγελματικά με έναν ομοϊδεάτη του, τον Ναπολέοντα Αντωνάδο. Μέχρι τα βαθιά γεράματά του το 2006 δήλωνε ναζιστής.)

Κολλάρας Φραγκίσκος (στέλεχος του ΕΕΣ)

Κοντουμάς Εγκον (Ελληνοκροάτης χημικός μηχανικός, ναζιστής, επιχειρηματίας, φίλος του Χίτλερ και ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης Μπουντ. Του είχε παραχωρηθεί με βασιλικό διάταγμα ένα μεταλλείο χαλκού στη Λακωνία. Πέρα από μέλος της Μπουντ, ο Κοντουμάς στην κατοχή ήταν και προμηθευτής του γερμανικού στρατού με ιματισμό και οικιακά είδη.)

Κουρκουλάκος Νικόλαος (διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Πάτρα. Το 1969 τοποθετήθηκε διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας, με απόφαση της χούντας.)

Κυλινδρέας Κωνσταντίνος (Την περίοδο της κατοχής ήταν πληροφοριοδότης της γερμανικής GFP. Το 1944 έφυγε από την Ελλάδα. Συνελήφθη από τους Ρώσους στη Βιέννη τον Απρίλιο του 1945, αλλά τους είπε ψεύτικο όνομα. Τον Ιούνιο του 1945 οδηγήθηκε στις φυλακές «Παύλου Μελά». Στις 17 Ιουλίου 1945 άρχισε η δίκη του. Καταδικάστηκε σε ισόβια. Ο Ειδικός Επίτροπος άσκησε αίτηση αναθεώρησης της δίκης. Στις 22 Οκτωβρίου 1946 ο Κυλινδρέας βρέθηκε ξανά μπροστά στο Ειδικό Δικαστήριο, το οποίο τον καταδίκασε σε ισόβια και ολική δήμευση της περιουσίας του. Με το βασιλικό διάταγμα της 12ης Σεπτεμβρίου 1952 η ποινή των ισοβίων δεσμών μετριάστηκε σε κάθειρξη 20 ετών. Στάθηκε εξαιρετικά τυχερός. Στις 2 Μαρτίου 1954 αποφυλακίστηκε, μετά την αναστολή εκτέλεσης του υπολοίπου της ποινής του.)

Κυριάκης Ευάγγελος (χιτλερικός δημοσιογράφος που ίδρυσε στην Αθήνα το φασιστικό εκδοτικό οίκο «Νέα Γενεά». Διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Γκαίμπελς. Το 1944 κατέφυγε στη Γερμανία. Σκοτώθηκε το 1945 στους δρόμους του Βερολίνου από συμμαχικό βομβαρδισμό.)

Κώτσιος Στέφανος το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Λάρισας τον καταδίκασε σε ισόβια.(μέλος της λεγεώνας των βλάχων).

Λάμπου Αλέξανδρος (αξιωματικός της χωροφυλακής και διοικητής της Ειδικής Ασφάλειας. Το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων καταδίκασε τον Λάμπου τρεις φορές σε θάνατο για συνειδητή συνεργασία με τους κατακτητές και για κατάδοση διαφόρων Ελλήνων. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1946, ο Λάμπου βρισκόμενος στις φυλακές Καλλιθέας, επιτέθηκε στους δεσμοφύλακες με ένα σιδερολοστό. Μετά από την πράξη του αυτή, μεταφέρθηκε στις φυλακές της Αίγινας.)

Λεονταρίδης Νικόλαος (μέλος του ΕΕΣ)

Λεσχόπουλος Φίλιππος (μέλος της δοσιλογικής οργάνωσης ΕΣΠΟ. Φυλακίστηκε στην Καλλιθέα.)

Λυκουρέζος (κουκουλοφόρος έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Μακεδών Τάκης (αρχηγός της δοσιλογικής οργάνωσης ΕΑΣΑΔ που έδρασε στη Θεσσαλία και πρώην υπαξιωματικός της Χωροφυλακής. Εκτελέστηκε από αντιστασιακούς της οργάνωσης του ΕΛΑΣ το χειμώνα του 1944.)

Μαλτέζος Παναγιώτης (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ)

Μανδηλάρης Ιάσονας . Από τους πιο γνωστούς και αμετανόητους καταδότες των ναζί. Ακόμα και μετά την φυγή των ναζί, όταν συνελήφθη και δικάζονταν, υποστήριζε πως τα έκανε όλα για το καλό της πατρίδος…

Μανωλέας Μανώλης (1900 - 1944) (Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεσσηνία. Υπήρξε μέλος και βουλευτής του ΚΚΕ, αλλά σταδιακά απαρνήθηκε την κομμουνιστική ιδεολογία και υπέγραψε δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού. Συνελήφθη από τη δικτατορία του Μεταξά, αλλά λίγο καιρό αργότερα μετατράπηκε οικειοθελώς σε πράκτορα της Ασφάλειας της δικτατορίας. Η δικτατορία τον αποφυλάκισε το 1938. Στη συνέχεια ο Μανωλέας εντάχθηκε στην ΕΟΝ και αργότερα στη ναζιστική οργάνωση ΕΣΠΟ. Από το 1943 και μετά συνεργάστηκε με τις γερμανικές αρχές στο κατοχικό ραδιόφωνο και το Γραφείο Τύπου της γερμανικής πρεσβείας. Η δοσιλογική του δράση δεν έμεινε ατιμώρητη. Τον εκτέλεσε η οργάνωση ΟΠΛΑ του ΚΚΕ τον Ιανουάριο του 1944 στην Καλλιθέα. Δύο μέλη της ΟΠΛΑ έχοντας υποπολυβόλα Sten κρυμμένα μέσα στις καμπαρντίνες τους, ανέβηκαν σε ένα τραμ στην οδό Θησέως στην Καλλιθέα. Εντόπισαν και αιφνιδίασαν τον Μανωλέα, οδηγώντας τον έξω και πυροβολώντας τον.)

Μπαρδόπουλος Χρήστος (ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης «Ένωσις Φίλων Χίτλερ» και συνεργάτης της γερμανικής SD. Το 1944 κατέφυγε στη Γερμανία. Καταδικάστηκε από την ελληνική δικαιοσύνη σε ισόβια, αλλά έμεινε στη φυλακή μόνο 3 χρόνια. Πέθανε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην Αθήνα.)

Ματούσης Νικόλαος (1899 - 1991) (βλαχόφωνος δικηγόρος που συνεργάστηκε με τον αυτονομιστή Αλκιβιάδη Διαμαντή στη «Λεγεώνα των Βλάχων». Σπούδασε στη Νομική και έγινε μέλος του ΚΚΕ, αλλά στην πορεία διαγράφτηκε από το κόμμα. Αργότερα εντάχθηκε στο Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας, αλλά διαγράφτηκε και από αυτό. Το 1941 συνάντησε στη Λάρισα τον Αλκιβιάδη Διαμαντή που επιδίωκε να ιδρύσει βλαχικό κράτος μέσα στο έδαφος της κατεχόμενης Ελλάδας. Φορούσε στολή Ιταλού αξιωματικού και εκδήλωνε το θαυμασμό του για το Γ’ Ράιχ. Το 1943 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εντάχθηκε στη ναζιστική οργάνωση «Πρωτοπόροι Νέας Ευρώπης». Έπειτα κατέφυγε στη Ρουμανία, όπου συνελήφθη το 1948 και φυλακίστηκε. Παραδόθηκε από τη Ρουμανία που ήταν φυλακισμένος στις ελληνικές αρχές στις 13 Μαΐου 1964. Έμεινε στις φυλακές Αβέρωφ μέχρι τις 25 Ιουνίου 1964, οπότε αποφυλακίστηκε. Για το θέμα του δοσιλογισμού παραπέμφθηκε σε δίκη. Τα πράγματα εξελίχθηκαν ιδιαίτερα ευνοϊκά για αυτόν. Το δικαστήριο αποφάσισε παύση της ποινικής του δίωξης λόγω παραγραφής στις δύο κατηγορίες συνεργασίας με τον εχθρό, διατήρηση των αποφάσεων δήμευσης της περιουσίας του και αθώωση στις κατηγορίες ότι παρείχε πληροφορίες στον εχθρό. Αφέθηκε ελεύθερος. Αργότερα υποστήριξε τη χούντα. Πέθανε στη Λάρισα στις 11 Μαρτίου 1991.)

Μεϊμάρης (κουκουλοφόρος έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Μελεμενλής Θεόδωρος (ήταν μέλος της φασιστικής μεταξικής ΕΟΝ επέλεξε να ακολουθήσει το δρόμο του ναζισμού. Έγινε στενός συνεργάτης του ναζιστή Πούλου και υπασπιστής του. Το καλοκαίρι του 1944 δέχθηκε επίθεση από μέλος της ΟΠΛΑ, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο Γερμανικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή στις 10 Ιουνίου 1944. Τα δύο του αδέλφια, Παναγιώτης και Ιωάννης, συνεργάστηκαν και αυτά με τον Πούλο.)


Μελεμενλής Ιωάννης (αδελφός του Θεόδωρου και του Παναγιώτη Μενεμενλή. Αρχικά ήταν μέλος της ΕΟΝ και στη συνέχεια εντάχθηκε στην οργάνωση του ναζιστή Πούλου, όπως και τα αδέλφια του. Παρά τη δωσιλογική του δράση και τα εγκλήματα που διέπραξε, γλύτωσε τη θανατική καταδίκη. Παρότι καταδικάστηκε ερήμην σε 3 φορές ισόβια κάθειρξη από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων το 1947, πόνταρε πολλά στην αρμονική σχέση που διατηρούσε με την αστυνομία και με διοικητές διαφόρων Αστυνομικών Τμημάτων που διαβεβαίωναν γραπτώς για τα «πατριωτικά» του αισθήματα. Αποφάσισε να παρουσιαστεί στην ελληνική δικαιοσύνη πολλά χρόνια μετά το τέλος της κατοχής. Στις 26-6-1952 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 12 ετών. Όμως και πάλι τα κατάφερε και δεν χρειάστηκε να μείνει στη φυλακή μέχρι το 1964. Για την ακρίβεια δεν έμεινε ούτε δύο χρόνια ! Πέτυχε την αναστολή του υπολοίπου της ποινής του και αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 1953.)

Μελεμενλής Παναγιώτης (αρχικά ήταν μέλος της ΕΟΝ και στη συνέχεια εντάχθηκε στην οργάνωση του ναζιστή Πούλου, όπως και τα αδέλφια του. Ωφελήθηκε από τις διώξεις εναντίον των Εβραίων, γιατί οι Γερμανοί χάρισαν διάφορα εβραϊκά καταστήματα στον ίδιο, αλλά και σε άλλους συνεργάτες του Πούλου. Όταν είδε ότι πλησίαζε το τέλος της κατοχής, κατέφυγε στη Γερμανία. Παρά τη δωσιλογική του δράση και τα εγκλήματα που διέπραξε, γλύτωσε τη θανατική καταδίκη. Παρότι καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων το 1947, πόνταρε πολλά στην αρμονική σχέση που διατηρούσε με την αστυνομία και με διοικητές διαφόρων Αστυνομικών Τμημάτων που διαβεβαίωναν γραπτώς για τα «πατριωτικά» του αισθήματα. Αποφάσισε να παρουσιαστεί στην ελληνική δικαιοσύνη πολλά χρόνια μετά το τέλος της κατοχής. Στις 26-6-1952 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 12 ετών. Όμως και πάλι τα κατάφερε και δεν χρειάστηκε να μείνει στη φυλακή μέχρι το 1964. Για την ακρίβεια δεν έμεινε ούτε δύο χρόνια ! Πέτυχε την αναστολή του υπολοίπου της ποινής του και αποφυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1954.)

Μελέτιος (Ήταν Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως και τον Απρίλιο του 1941 έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον Χίτλερ για να του εκφράσει την ευγνωμοσύνη του.)

Μενύχτας Παναγιώτης δικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για τους δωσιλόγους της Πάτρας, Το κατηγορητήριο αναφέρει ότι κατέδωσε στους Γερμανούς, συμπατριώτες του οι οποίοι εργάζονταν “χάριν του εθνικού αγώνος” και έχοντας στενή σχέση με την Αγγλική αποστολή, είχαν δημιουργήσει δίκτυο κατασκοπείας που λειτουργούσε παρέχοντας πληροφορίες στους Βρετανούς καθώς και ομάδα σαμποτέρ. Συνέπεια της προδοσίας τους ήταν η εκτέλεση αρκετών και η φυλάκιση κάποιων άλλων.

Μητρόπουλος (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Μιχαλολιάκος Γεώργιος (ταγματασφαλίτης στη Λακωνία και πατέρας του ηγέτη της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου)

Μόρφης (της Ειδικής Ασφάλειας έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Μπαταβιάν Κιρκόρ κουκουλοφόρος έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς

Μπατράνης (Βαρτάνης) ο "γνωστός" χαφιές της Κοκκινιάς που ξέσκεπος (χωρίς κουκούλα) κατέδιδε στο μπλόκο της Κοκκινιάς

Μπεμπέκογλου (κουκουλοφόρος έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Μητσιμπούνας Νικόλαος το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Λάρισας τον καταδίκασε σε ισόβια.(μέλος της λεγεώνας των βλάχων).

Μπουραντάς Νικόλαος (διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας και συνεργάτης των κατοχικών αρχών)

Μπουρτζάλας Θωμάς (πρώην χωροφύλακας και σωματοφύλακας ενός υπουργού του Λαϊκού Κόμματος. Καταγόταν από το Αγρίνιο. Πήγε εθελοντικά στη μάχη του Στάλινγκραντ και πολέμησε στο πλευρό των Γερμανών. Γλύτωσε το θάνατο και απέφυγε την αιχμαλωσία. Επέστρεψε στην κατεχόμενη Ελλάδα και έγινε ανθυπομοίραρχος στη γερμανική αστυνομία GFP. Αργότερα καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων. Έμεινε δέκα χρόνια στη φυλακή.)

Νταλιάνης Πολύκαρπος (χωροφύλακας που κατέδωσε μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης ΠΕΑΝ στους Γερμανούς. Η προδοσία δεν έμεινε ατιμώρητη. Στις 17 Δεκεμβρίου 1942 ο Νταλιάνης βρέθηκε σε ένα υπόγειο όπου συνάντησε διάφορα μέλη της αντιστασιακής οργάνωσης «Όμηρος». Αφού ομολόγησε ότι είναι καταδότης, οι αντιστασιακοί τον σκότωσαν χτυπώντας το κεφάλι του με ένα σφυρί.)

Ντερτιλής Βασίλειος (υποστράτηγος και διοικητής των ταγματασφαλιτών της Αθήνας.)

Ξηροτύρης (δικηγόρος από τη Λαμία και μέλος της ναζιστικής οργάνωσης ΟΕΔΕ. Όταν είδε ότι πλησίαζε η ήττα της Γερμανίας, αποφάσισε να αλλάξει στρατόπεδο για να σώσει το τομάρι του. Εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Σένα χωριό συναντήθηκε τυχαία με τον αρχικαπετάνιο του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. Ο Άρης Βελουχιώτης γνωρίζοντας την προδοτική του δράση, άρχισε νευριασμένος να τον ρωτάει πώς έφθασε εκεί. Κλότσησε τον Ξηροτύρη στην κοιλιά, τράβηξε το περίστροφο και τον σκότωσε με δύο σφαίρες στο κεφάλι.)

Παζιώνης Γρηγόριος (Γεννήθηκε στο Μελένικο της Βουλγαρίας το 1887. Αργότερα εγκαταστάθηκε στη Δράμα, έχοντας δυσάρεστες εμπειρίες από τη ζωή του στη Βουλγαρία. Το 1929 εκλέχτηκε Δήμαρχος Δράμας. Το 1935 έγινε Νομάρχης Χαλκιδικής, αλλά το 1936 παραιτήθηκε για να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί. Το 1938 διορίστηκε από τη δικτατορία του Μεταξά Νομάρχης Έβρου. Τον Αύγουστο του 1940 τέθηκε σε διαθεσιμότητα, με απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών. Την περίοδο της κατοχής διορίστηκε Επιθεωρητής των Υπηρεσιών Κοινωνικής Πρόνοιας με μηνιαίο μισθό 10.000 δραχμές (Σεπτέμβριος 1941). Επίσης, εντάχθηκε στο ναζιστικό κόμμα του Σπυρίδη και το Μάρτιο του 1942 έγινε υπαρχηγός. Πολλές φορές εκδήλωνε δημόσια τα χιτλερικά του αισθήματα και παράλληλα προέτρεπε τους Έλληνες εργάτες να φύγουν από την Ελλάδα και να πάνε να δουλέψουν στη Γερμανία. Στην πορεία ο Παζιώνης άρχισε να αποκτά και άλλες αρμοδιότητες. Του ανατέθηκε η Γενική Διεύθυνση Στεγάσεως. Σε αυτήν φρόντισε να τοποθετήσει το γιο του και τον αδερφό του. Στη συνέχεια έγινε αρχηγός του ναζιστικού κόμματος Μακεδονίας – Θράκης. Το 1944 κατέφυγε στην Αυστρία. Στη συνέχεια πέρασε στην Ελβετία (Μάιος 1945), ελπίζοντας ότι δεν θα τον αναγνωρίσει κανείς. Προσπάθησε να παραπλανήσει την ελληνική πρεσβεία στη Βέρνη, δηλώνοντας ψεύτικο όνομα. Ο Έλληνας πρέσβης όμως έδωσε εντολή να συλληφθεί. Το 1946 οδηγήθηκε στις φυλακές «Παύλου Μελά». Καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο τον Αύγουστο του 1947 σε φυλάκιση 2,5 ετών. Αποφυλακίστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1948.)

Παπαβασιλείου Χρήστος (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ)

Παπαγεωργίου Απόστολος (συνταγματάρχης , ο οποίος αρχικά ήταν μέλος του ΕΔΕΣ, αλλά στην πορεία έγινε συνεργάτης των Γερμανών. Στην κατοχή διορίστηκε αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος.)

Παπαγεωργίου λοχαγός (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Παπαγιαννάκης Δημήτριος Ταγματάρχης (στην Κρήτη)

Παπαδόγκωνας Διονύσιος (1888-1944) (βασιλόφρων συνταγματάρχης, γεννημένος στο Πεταλίδι Μεσσηνίας. Ήταν διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας Πελοποννήσου. Σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά του 1944. Γιος του είναι ο πολιτικός Αλέξανδρος Παπαδόγκωνας, που διετέλεσε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας το 1974-1977 και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.)

Παπαδόπουλος Αριστείδης (Καταγόταν από την Ημαθία και ήταν φίλος του Νικολάου Ζωγράφου. Μετά την απελευθέρωση κατηγορήθηκε για δοσιλογισμό και για διάφορες συλλήψεις και δολοφονίες συμπατριωτών του. Φυλακίστηκε στις 24 Απριλίου 1945. Η δίκη του αναβλήθηκε δύο φορές. Έστειλε επιστολή στον Πρωθυπουργό, το Δαμασκηνό και διάφορους υπουργούς, ζητώντας τους να φροντίσουν για την απελευθέρωσή του. Στις 3 Οκτωβρίου 1946 απέδρασε από το Δημοτικό Νοσοκομείο, όπου είχε μεταφερθεί για νοσηλεία. Ο διοικητής της φρουράς του νοσοκομείου προτίμησε να ενημερώσει για την απόδραση τον Ειδικό Επίτροπο με 4 μέρες καθυστέρηση. Επέστρεψε ανενόχλητος στην ιδιαίτερη πατρίδα του και έφτιαξε μια παρακρατική ένοπλη ομάδα με έδρα τον Κολυνδρό. Σύντομα έγινε ομαδάρχης σε ένα τμήμα των ΜΑΔ. Το 1947 το Συμβούλιο Εφετών εξέδωσε παραπεμπτικό βούλευμα. Στις 6 Απριλίου 1948 κηρύχθηκε φυγόδικος. Το Νοέμβριο του 1948 σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.)

Παντελόγλου (αρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης ΟΕΔΕ. Σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά του 1944.)

Παπαδόπουλος Κυριάκος («Κισά Μπατζάκ», δηλαδή κοντοπόδαρος) (στέλεχος του ΕΕΣ και της ΠΑΟ. Ήταν Πόντιος και γεννήθηκε το 1884. Τραυματίστηκε το Νοέμβριο του 1944 στη μάχη του Κιλκίς και αυτοκτόνησε για να μην μπορέσουν να τον αιχμαλωτίσουν οι αντάρτες της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.)

Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος Γ. (Γεωπόνος ποντιακής καταγωγής και έφεδρος αξιωματικός. Υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΕΕΣ και αργότερα βουλευτής. Συμμετείχε επίσης στην ΠΑΟ και στην ΠΟΕΤ. Απέφυγε να πολεμήσει στην πολύνεκρη μάχη του Κιλκίς το Νοέμβριο του 1944 εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Μετά την απελευθέρωση δικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων και υποστήριξε ότι ο αγώνας του ΕΕΣ ήταν «δίκαιος», καταφέρνοντας να γλυτώσει το ενδεχόμενο μιας καταδικαστικής απόφασης. Παράλληλα, προσπάθησε να αυτοπαρουσιαστεί ως «αντιστασιακός». Σύμφωνα με επιστολή που συνέταξε ο ταξίαρχος Αρχιμήδης Αργυρόπουλος το 1949, ο Κ. Παπαδόπουλος ήταν συνεργάτης των Γερμανών με πλούσια εγκληματική δράση, που διαγράφτηκε από την ΠΑΟ Θεσσαλονίκης εξαιτίας της αντεθνικής του δράσης, ενώ η επιστολή περιελάμβανε και αντίγραφο του πρωτοκόλλου συνεργασίας που είχε υπογράψει η ηγεσία του ΕΕΣ με τους Γερμανούς την περίοδο της κατοχής. Το 1945 ο Κ. Παπαδόπουλος επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και κατατάχθηκε στο 113ο Τάγμα Εθνοφυλακής. Το 1946 εκλέχτηκε βουλευτής Κοζάνης με το Λαϊκό Κόμμα. Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το 1964, εκλεγόταν βουλευτής Κιλκίς με τον «Ελληνικό Συναγερμό» του Παπάγου και την ΕΡΕ του Καραμανλή. Για το δοσιλογικό του παρελθόν και τη συνεργασία του με τους Γερμανούς αντιμετώπισε σοβαρές κατηγορίες από πολιτικούς του κέντρου και της αριστεράς. Στις 13 Μαρτίου 1963, με την ιδιότητα του βουλευτή της ΕΡΕ, εκτόξευσε απειλές εναντίον της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), αντιμετωπίζοντας την άμεση αντίδραση των αριστερών βουλευτών που τον αποκάλεσαν χιτλερικό και προδότη. Επιτέθηκε και χτύπησε τον Αντώνη Μπριλλάκη της ΕΔΑ και στη συνέχεια δέχθηκε μπουνιά στο πρόσωπο από το Γρηγόρη Λαμπράκη της ΕΔΑ.)

Παπαδόπουλος Μιχάλης (Μιχάλαγας) (ιδρυτικό στέλεχος της οργάνωσης ΠΟΕΤ του Αντωνίου Βήχου. Ήταν ποντιακής καταγωγής και είχε βενιζελικές πολιτικές πεποιθήσεις. Το 1943 εντάχθηκε στην ΠΑΟ. Στη συνέχεια πήγε στη Θεσσαλονίκη και εντάχθηκε στην ΠΟΕΤ. Επίσης έγινε ηγετικό στέλεχος του ΕΕΣ, αναλαμβάνοντας τη θέση του διευθυντή οικονομικών της οργάνωσης στις 31-8-1944. Συνελήφθη στις 17-12-1944 στη Ζαρκαδόπετρα από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Δεν πέρασε από δίκη και μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας αφέθηκε ελεύθερος. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1946. Η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι αυτοπυροβολήθηκε κατά λάθος.)

Παπαθανασόπουλος Χαράλαμπος (συνταγματάρχης , ο οποίος αρχικά ήταν μέλος του ΕΔΕΣ, αλλά στην πορεία έγινε συνεργάτης των Γερμανών. Συγκεκριμένα έγινε διοικητής ενός Τάγματος Ασφαλείας στην Εύβοια.)

Παπαναούμ Λάσκαρης (Καταγόταν από το Μοναστήρι της Σερβίας. Για ένα διάστημα ζούσε και δούλευε στο Αμβούργο, όπου παντρεύτηκε μια Γερμανίδα. Το 1934 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και ανέλαβε την αντιπροσωπεία μιας σερβικής εταιρείας ακατέργαστων δερμάτων. Το 1938 έγινε πράκτορας της Ειδικής Ασφάλειας. Τον καιρό που οι δυνάμεις του Άξονα είχαν σαν στόχο τους την κατάληψη της Ελλάδας, ο Παπαναούμ διοχέτευε πληροφορίες στους Γερμανούς για τα σχέδια της Θεσσαλονίκης, κάνοντας ευκολότερη την κατάληψή της από τον εχθρό. Τη μέρα που μπήκε ο γερμανικός στρατός στη Θεσσαλονίκη, αυτός ανέβηκε σε ένα γερμανικό τανκ και πανηγύριζε. Οι Γερμανοί τον τοποθέτησαν στην GFP, στην SD και στη διεύθυνση του μυστικού γραφείου προστασίας των κατοχικών στρατευμάτων. Κατάφερε να αποκτήσει όχι μόνο την εμπιστοσύνη των κατακτητών, αλλά και μεγάλα χρηματικά ποσά. Όταν δύο αστυνομικοί ανακάλυψαν μέσα στις αποθήκες του 8.000 οκάδες ελαιόλαδου, οι Γερμανοί αρνήθηκαν να του απαγγείλουν κατηγορίες για μαύρη αγορά και να κατασχέσουν το ελαιόλαδο. Σύντομα έδειξα τα ρατσιστικά αισθήματά του για τους Εβραίους, τους οποίους εκμεταλλεύτηκε στο μέγιστο βαθμό. Χάρη στις διώξεις εναντίον των Εβραίων, πέρασαν στα χέρια του διάφορες εβραϊκές επιχειρήσεις από τις οποίες κέρδισε χιλιάδες λίρες. Όταν είδε ότι οι Γερμανοί θα έφευγαν από την Ελλάδα, αποφάσισε να τους ακολουθήσει και αυτός, βρίσκοντας στη χώρα τους φιλόξενο έδαφος και μια νέα υπηκοότητα. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε να ξεφύγει από την ελληνική δικαιοσύνη, η οποία τον καταδίκασε ερήμην το 1945 σε δύο φορές ισόβια. Έζησε στη Γερμανία μέχρι το 1971 που πέθανε και δεν εκδόθηκε ποτέ στην Ελλάδα.)

Παπαστρατηγάκης Μιχαήλ (εκδότης της «Νέας Ευρώπης»)

Παρθενίου (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Πέτροβας Σταύρος (συνεργάτης των Γερμανών στην Πελοπόννησο. Στις εκλογές του 1956 ήταν υποψήφιος βουλευτής Θεσσαλονίκης με το κόμμα του Μαρκεζίνη, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί γιατί συγκέντρωσε 92 ψήφους.)

Πλυτζανόπουλος Ιωάννης (Συνταγματάρχης. Γνωστός ταγματασφαλίτης και διοικητής του 1ου Συντάγματος Ευζώνων Αθηνών.)

Πούλος Γεώργιος (1889 - 1949) (απόστρατος αντιβασιλικός αξιωματικός, φανατικός γερμανόφιλος και χιτλερικός, με πλούσια εγκληματική δράση. Πάνω από τη δεξιά τσέπη του χιτωνίου του υπήρχε ο γερμανικός αετός με τη σβάστικα. Συνελήφθη στο Κίτσμπιχελ της Αυστρίας στις 19-5-1945 από τους Αμερικανούς. Στις 9 Απριλίου 1947 οδηγήθηκε στις στρατιωτικές φυλακές Επταπυργίου. Στις 22 Μαΐου 1947 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη του Πούλου και των συνεργατών του. Στις 2-12-1947 άρχισε η δίκη του στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων. Εκτελέστηκε στις 11 Ιουνίου 1949.)

Ραγκαβής Νικόλαος (αντιστράτηγος και Γενικός Διοικητής Μακεδονίας. Ήταν παντρεμένος με Γερμανίδα και διατηρούσε αρκετά καλές σχέσεις με τις γερμανικές κατοχικές αρχές.)

Σαραντάρης Θόδωρος (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Σγούρoς Γεώργιος ταγματάρχης έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς.

Σγούρος Θεόδωρος ή "μπέμπης" γιός του ταγματάρχη Γιώργου Σγούρου γερμανοτσολιάς (έδρασε μαζί με τον πατέρα του στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Σερεμέτης Γεώργιος (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ)

Σκανδάλης Βασίλης (ηγετικό στέλεχος της ρατσιστικής οργάνωσης ΕΕΕ. Ο 29χρονος ακροδεξιός δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 1944 από μέλη της Ο.Π.Λ.Α. στην περιοχή του Ρέντη. Η εντυπωσιακή αυτή ενέργεια της Ο.Π.Λ.Α. κατατρόμαξε τα υπόλοιπα στελέχη της ΕΕΕ, γιατί έγινε μέσα στα τοπικά γραφεία της ΕΕΕ που φυλάσσονταν από πέντε ένοπλους χίτες.)

Σκανδάλης Κώστας (έκανε ναζιστική προπαγάνδα μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές. Σκοτώθηκε στο Βερολίνο στις 3 Φεβρουαρίου 1945 από αεροπορικό βομβαρδισμό.)

Σπυρίδης Γεώργιος (1897 - 1950) (φανατικός ναζιστής, γεννημένος στην Κερασούντα και Αρχηγός για ένα διάστημα του Ναζιστικού Κόμματος Μακεδονίας – Θράκης. Με το κόμμα αυτό κατέβηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1932 και του Ιουνίου του 1935. Τον Απρίλιο του 1934 έστειλε ένα γράμμα στον Χίτλερ, με το οποίο του εξέφρασε τον απεριόριστο θαυμασμό του. Όταν τα βουλγαρικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ανατολική Μακεδονία, ο Σπυρίδης κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί προχώρησε σε ανασυγκρότηση του κόμματος το οποίο αρχικά στεγάστηκε δωρεάν στο ξενοδοχείο Άτλας στην οδό Εγνατία, κατόπιν εντολής των γερμανικών αρχών κατοχής και λίγο αργότερα σε οίκημα στην οδό Κομνηνών στο κέντρο της πόλης που αποτέλεσε και κατοικία του Σπυρίδη. Ο Σπυρίδης επισκεπτόταν συχνά το Νικόλαο Χερτούρα που ήταν Γενικός Διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Επισιτιστικών και Οικονομικών Αναγκών Μακεδονίας και του ζητούσε διάφορα τρόφιμα (αυγά, μέλι, φασόλια, κρέας, φρούτα, λάδι κ.α.) καθώς και άλλα είδη όπως τσιγάρα, σαπούνι και γραφική ύλη λέγοντας ότι προορίζονταν για άπορα μέλη και οπαδούς του κόμματος του. Στην πραγματικότητα τα περισσότερα τρόφιμα ο Σπυρίδης τα πούλησε σε διάφορα άτομα κρατώντας για τον εαυτό του τα κέρδη, ενώ ελάχιστα διανεμήθηκαν δωρεάν σε άπορα μέλη του κόμματος. Τα διάφορα είδη πωλούνταν στο ξενοδοχείο Άτλας όπου το λουτρό είχε μετατραπεί σε αποθήκη τροφίμων. Από τα τέλη του χειμώνα του 1942 μέχρι τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο Σπυρίδης, είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω ανθρώπων του επιτελείου του, έλαβε από τη Γενική Διεύθυνση Επισιτιστικών και Οικονομικών Αναγκών Μακεδονίας, διάφορα τρόφιμα και άλλα είδη για τα οποία κατέβαλε μόνο 100.000 δραχμές ενώ από τον έλεγχο που έγινε αργότερα, μετά την αποκάλυψη της δράσης του Σπυρίδη και του Χερτούρα, αποκαλύφτηκε ότι η αξία των πραγμάτων αυτών ξεπερνούσε τα 16.000.000 δραχμές. Έτσι ο Σπυρίδης κατάφερε να θησαυρίσει, αλλά η δράση του αποκαλύφθηκε στα τέλη του 1942 και συντάχθηκε σε βάρος του ποινική δικογραφία από τον αγορανομικό ανακριτή. Στις 14-3-1943 το Δικαστήριο κήρυξε ένοχους τους κατηγορούμενους Σπυρίδη και Χερτούρα. Στο Σπυρίδη επέβαλε ποινή φυλάκισης πέντε ετών και χρηματικό πρόστιμο 10.000 δραχμών για παράβαση του νόμου περί μεσαζόντων και 40 χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 60.000 δραχμών για αισχροκέρδεια. Λίγο πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας ο Σπυρίδης αποφυλακίστηκε και διέφυγε στη Γερμανία για να γλυτώσει τη σύλληψη του για δωσιλογισμό. Στις 23 Αυγούστου 1947 καταδικάστηκε ερήμην από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων σε ισόβια. Το 1948 συνελήφθη στο Αμβούργο και παραπέμφθηκε σε δίκη ενώπιον αγγλικού δικαστηρίου για παράνομη εισαγωγή εμπορευμάτων και μαύρη αγορά. Αργότερα εκδόθηκε στην Ελλάδα. Προφυλακίστηκε στις Β’ Επανορθωτικές Φυλακές στις 19 Νοεμβρίου 1949. Κατέθεσε αίτηση ανακοπής της καταδικαστικής απόφασης. Τον Ιανουάριο του 1950 το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση ανακοπής, εξαφάνισε την απόφαση των ισοβίων και τον καταδίκασε σε μόνο 2,5 χρόνια φυλάκιση. Πέθανε το Μάιο του 1950 από οξύ πνευμονικό οίδημα.)

Σπυρίδης Σπυρίδωνας (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ)

Στεργιάδης Νικόλαος (δωσίλογος που διέφυγε στο εξωτερικό. Εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1949.)

Στεροδήμος Σπύρος (Το Φεβρουάριο του 1942 έγινε αρχηγός της ΕΣΠΟ. Σκοτώθηκε το Σεπτέμβριο του 1942 όταν η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ ανατίναξε το κτίριο της ΕΣΠΟ.)

Στεφανόπουλος Κωνσταντίνος δικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο για τους δωσιλόγους της Πάτρας

Στούπας Παναγιώτης (διοικητής του Τάγματος Ασφαλείας του Μελιγαλά. Αυτοκτόνησε κατά την πολιορκία της Πύλου από αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.)

Σούμπερτ Φριτς (Fritz Schubert) (1897 - 1947) (Αν και δεν ήταν Έλληνας, θεωρήσαμε καλό να αναφέρουμε λίγες πληροφορίες για αυτόν.) (Γερμανός υπαξιωματικός με πλούσια εγκληματική δράση στην Κρήτη και στη Μακεδονία. Το 1934 έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος Γερμανίας (NSDAP). Πρωτοεμφανίστηκε στην Κρήτη του καλοκαίρι του 1941. Εκτέλεσε πολλούς Έλληνες σε διάφορα χωριά του νησιού. Το Φεβρουάριο του 1944 στάλθηκε στη Μακεδονία, όπου συνέχισε το δολοφονικό του έργο. Ευθύνεται μεταξύ άλλων και για το Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη, όπου με τη βοήθεια και άλλων Γερμανών και ελλήνων δωσιλόγων σκότωσε 149 κατοίκους. Ανάμεσά τους 109 γυναίκες και κορίτσια. Στα τέλη Οκτωβρίου του 1944 έφυγε μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν από την Ελλάδα. Το Φεβρουάριο του 1945 έφθασε στη Βιέννη. Στις 4-5-1945 συνελήφθη από τους Αμερικανούς και τους είπε ψέματα ότι ήταν Έλληνας. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1945 στάλθηκε στην Ελλάδα και αποκαλύφθηκε η πραγματική του ταυτότητα. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στις 5 Αυγούστου 1947 το Δικαστήριο τον κήρυξε ένοχο και τον καταδίκασε 27 φορές σε θάνατο. Εκτελέστηκε στις 22 Οκτωβρίου 1947.)

Τάχας Κων/νος (μέλος της λεγεώνας των βλάχων)δικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξη.

"Τηλέμαχος" (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Τουρκοβασίλης Θεόδωρος (βουλευτής Αρκαδίας. Στην κατοχή διορίστηκε από τη δωσιλογική κυβέρνηση Ράλλη διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος)

Τριαντόπουλος Γεώργιος (μέλος της ΕΣΠΟ)

Τσανακαλιώτης (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Τσαρουχίδης Απόστολος (ιδρυτικό μέλος της ΠΟΕΤ)

Τσίμπας Κωνσταντίνος (καταγόταν από την Κεφαλονιά, αλλά έμενε στην Αθήνα. Υπηρέτησε στο Βρετανικό Στρατό και έκανε πολλά ταξίδια. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Αγγελική Κοτσάλη. Την περίοδο της κατοχής είχε μια θέση στη γερμανική GFP και ήταν συνεργάτης του υπολοχαγού Σμιτ. Εκπαιδεύτηκε από μια γερμανική υπηρεσία στη ρωσική γλώσσα και σε τακτικές ανορθόδοξου πολέμου. Το 1944 αναχώρησε για τη Γερμανία. Τον Απρίλιο του 1945 συνελήφθη από Αμερικανούς στρατιώτες, οι οποίοι αποφάσισαν να του κατασχέσουν τα 145.000 δολάρια που είχε μαζί του. Το Μάρτιο του 1946 μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Στάλθηκε στις φυλακές της Καλλιθέας, αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1950 απελευθερώθηκε. )

Τσιμπιδάρος (έδρασε στο μπλόκο της Κοκκινιάς)

Τσούτρας Δημοσθένης από τους αρχηγούς της "λεγεώνας των βλάχων", καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο της Λάρισας.

Τυρίμος Μιχάλης (1908 - 1945) (Γεννήθηκε στη Λέσβο. Το 1926 εντάχθηκε στο ΚΚΕ και το 1936 εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ. Όμως το 1939 υπέγραψε δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού και μετατράπηκε οικειοθελώς σε πράκτορα της μεταξικής δικτατορίας και συνεργάτη του Μανιαδάκη. Το καλοκαίρι του 1941 έγινε υπαρχηγός στο ναζιστικό κόμμα του Γεωργίου Μερκούρη. Την τελευταία περίοδο της κατοχής, ο Τυρίμος κατηγορήθηκε μαζί με τον Γιάνναρο για την «απογύμνωσιν» της Εφορίας Υλικού Πολέμου και για ύποπτες συναλλαγές με μαυραγορίτες. Το 1944 συμμετείχε στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας της Εύβοιας. Αμέσως μετά την απελευθέρωση συνελήφθη από αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ. Τον Ιανουάριο του 1945 εκτελέστηκε από την οργάνωση ΟΠΛΑ ως δοσίλογος.)

Φουλίδης Σεβαστιανός (Έλληνας ποντιακής καταγωγής, στέλεχος της γερμανικής μεραρχίας Brandenburg και πράκτορας της γερμανικής αντικατασκοπείας από το 1938. Τον Αύγουστο του 1941 αναχώρησε για τη Ρωσία, για να συλλέξει πληροφορίες για τα ρωσικά στρατεύματα και να τις δώσει στους Γερμανούς. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το τι απέγινε τελικά. Κάποιοι αναφέρουν ότι εντοπίστηκε από μια ρωσική περίπολο το Δεκέμβριο του 1943 και σκοτώθηκε. Σύμφωνα όμως με όσα αναφέρει ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας στη σελ. 113 του βιβλίου του με τίτλο «Ιστορία της κατοχής (Τόμος 5)», ο Φουλίδης δεν είχε κάποιο ηρωικό θάνατο, αλλά ήταν εγκατεστημένος στο Βέλγιο μετά το τέλος του πολέμου.)

Χερτούρας Νικόλαος (δωσίλογος που καταγόταν από το Μοναστήρι και δραστηριοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Για ένα διάστημα ήταν διευθυντής του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης. Στα τέλη του 1941 έγινε Γενικός Διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Επισιτιστικών και Οικονομικών Αναγκών Μακεδονίας. Μετά από την εμπλοκή του σε σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε στα τέλη του 1942, οδηγήθηκε σε δίκη μαζί με τον Σπυρίδη. Στις 14 Μαρτίου 1943 το δικαστήριο επέβαλε στον Χερτούρα την ποινή του θανάτου για τη διάθεση τροφίμων στον Σπυρίδη και 15 χρόνια φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο 1.000.000 δραχμών για παράβαση καθήκοντος.)

Χρηστάκη Ρεγγίνα ή Χριστίνα (Καταδικάστηκε από το Δικαστήριο Δωσιλόγων Πειραιά σε θάνατο διότι κατέδιδε συμπατριώτες της στους Γερμανούς.)

Διάφορες δωσιλογικές οργανώσεις

ΕΕΕ (παλιά ρατσιστική οργάνωση που ανασυστάθηκε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1941 με τη συγκατάθεση των Γερμανών. Ηγετικά στελέχη της ήταν ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Γούλας από τη Θεσσαλονίκη, ο συνταγματάρχης Γρηγοράκης, ο Ι. Κοσμίδης, ο Βασίλης Σκανδάλης, ο Κώστας Σκανδάλης και ο Γεώργιος Αρβανιτάκης. Σταδιακά επέκτειναν τη δράση τους και στην περιοχή της Θεσσαλίας. Τον Αύγουστο του 1944 υπέστησαν ισχυρό πλήγμα όταν η οργάνωση ΟΠΛΑ εκτέλεσε το Βασίλη Σκανδάλη στα γραφεία της ΕΕΕ στου Ρέντη.)

(«Εθνικός Ελληνικός Στρατός») (Ο ΕΕΣ ήταν ένοπλη δοσιλογική οργάνωση που έδρασε στην κατεχόμενη Μακεδονία. Την ηγεσία του ΕΕΣ αποτελούσαν οι εξής : Κυριάκος Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος και Μιχαήλ Παπαδόπουλος. Το 1950 ο αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Βεντήρης ασχολήθηκε με τη διερεύνηση της κατοχικής δράσης του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου, μετά από επιστολή που έστειλε ο ταξίαρχος Αργυρόπουλος και στην οποία τονιζόταν η δοσιλογική – προδοτική δράση του Κ. Παπαδόπουλου. Το ΓΕΣ διέταξε τη διενέργεια ανάκρισης και την ανέθεσε στο διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού Θεόδωρο Γρηγορόπουλο. Το Νοέμβριο του 1950 είχε ετοιμαστεί το πολυσέλιδο πόρισμα της ένορκης διοικητικής εξέτασης. Το πόρισμα ανέφερε ότι το ένοπλο τμήμα του Κ. Παπαδόπουλου είχε εξοπλιστεί «αναμφισβητήτως εκ των Γερμανικών Αρχών Κατοχής μεθ’ ων είτε ο ίδιος προσωπικώς είτε διά μέσου τρίτων προσώπων της εμπιστοσύνης του ήλθεν εις επαφήν και ελάμβανε παρά τούτων εκάστοτε όπλα και πυρομαχικά».)

ΕΣΠΟ (Η ΕΣΠΟ ήταν η διασημότερη ελληνική ναζιστική οργάνωση. Ιδρύθηκε το Μάιο του 1941 και πρώτος της αρχηγός ήταν ο Γεώργιος Βλαβιανός. Στην ηγεσία τον διαδέχτηκε ο Σπύρος Στεροδήμος. Μερικά άλλα γνωστά μέλη της ΕΣΠΟ ήταν ο Σταύρος Βελλόπουλος, ο Γεώργιος Σουλιώτης, ο Σπυρίδων Τσάκωνας, ο Γεώργιος Τριαντόπουλος κ.α. Από τα γραφεία της οργάνωσης στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος στην Αθήνα γινόταν διανομή διαφόρων προπαγανδιστικών εκδόσεων, που τυπώνονταν στη Γερμανία, στην ελληνική γλώσσα. Η ΕΣΠΟ είχε δικό της τυπογραφείο. Στον τρίτο όροφο του κτιρίου της ΕΣΠΟ βρίσκονταν τα γραφεία της γερμανικής GFP. Στη σκάλα του κτιρίου υπήρχε φρουρός που έκανε έλεγχο ταυτοτήτων σε όσους ήθελαν να μπουν μέσα. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ ανατίναξε το κτίριο της ΕΣΠΟ. Ο θόρυβος της έκρηξης ήταν εκκωφαντικός και η είδηση της ανατίναξης προκάλεσε αίσθηση. Σκοτώθηκαν 29 μέλη της ΕΣΠΟ και 43 Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο αρχηγός Σπύρος Στεροδήμος. Οι τραυματίες ήταν 5 Γερμανοί και 27 μέλη της ΕΣΠΟ. Επί 5 μέρες η Πυροσβεστική ανέσυρε πτώματα από τα ερείπια. Μετά την ανατίναξη του κτιρίου της ΕΣΠΟ, αρχηγός της οργάνωσης έγινε ο Αριστείδης Ανδρόνικος, ο οποίος κατέφυγε στην Αυστρία το Σεπτέμβριο του 1944.)

ΕΑΣΑΔ (ένοπλη δοσιλογική οργάνωση που έδρασε στη Θεσσαλία. Ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1944 και έδρασε στη Λάρισα, στο Βόλο, στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα. Αντίθετα με τα κανονικά Τάγματα Ασφαλείας, τα μέλη του ΕΑΣΑΔ φορούσαν πολιτικά και πράσινο περιβραχιόνιο με τα αρχικά ΕΑΣΑΔ σε λευκό χρώμα. Αρχηγός του ΕΑΣΑΔ έγινε ο Τάκης Μακεδών, πρώην υπαξιωματικός της Χωροφυλακής, ο οποίος εκτελέστηκε από τους αντιστασιακούς του ΕΛΑΣ το 1944.)

Ένωσις Φίλων Χίτλερ (ΕΦΧ) (η οργάνωση αυτή ιδρύθηκε κατά πάσα πιθανότητα πριν από τον πόλεμο. Αρχηγός της ήταν ο καθηγητής της Σχολής Ικάρων Καλαντζής. Την περίοδο της κατοχής αρχηγός έγινε ο Δανάλης, με βοηθούς του το Χρήστο Μπαρδόπουλο και το Μπριντάκη. Η ΕΦΧ συνεργαζόταν με το γερμανικό φρουραρχείο, με την ΟΕΔΕ και την Μπουντ. Διέθετε γραφεία στην οδό Παπαρρηγοπούλου 9 και παράρτημα στη Θεσσαλονίκη. Εξέδιδε την εφημερίδα «Ελληνική Ηχώ». Μετά το 1943 ενσωματώθηκε στην Μπουντ. Το 1944 ο Μπαρδόπουλος διέφυγε στη Γερμανία.)

Λεγεώνα των Βλάχων (δημιουργός της «Λεγεώνας των Βλάχων» και υποκινητής αυτονομιστικής κίνησης που αποσκοπούσε στη δημιουργία βλάχικου κράτους με την ονομασία «Πριγκιπάτο της Πίνδου» μέσα στο έδαφος της κατεχόμενης Ελλάδας ήταν ο Αλκιβιάδης Διαμαντής, ο οποίος είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη των Ιταλών. Αυτός επινόησε για τον εαυτό του τον τίτλο του «Αρχηγού και εκπρόσωπου των Βλάχων της κάτω Βαλκανικής». Τον Ιούνιο του 1942 επέστρεψε στη Ρουμανία, βλέποντας την οριστική διάψευση των προσδοκιών του. Τη δράση του Διαμαντή και της Λεγεώνας των Βλάχων καταδίκασε η «Ένωση Ελλήνων Κουτσοβλάχων» και αναφέρθηκε και στην εγκληματική δράση των Λεγεωνάριων λέγοντας ότι : «ελεηλάτησαν σπίτια, λήστεψαν προϊόντα πτωχών αγροτών και κτηνοτρόφων, έκαναν αναγκαστική συγκέντρωση του γάλακτος και των μαλλιών και των σφαγίων σε εξευτελιστικές τιμές, εξόρισαν και βασάνισαν του αντιφρονούντας, επρόδωσαν κατόχους όπλων και στρατιωτικών ειδών, παρέδωσαν εις την κτηνώδη διάθεσιν των κατακτητών φασιστών τιμίους συμπατριώτας, που πέθαναν από τα βασανιστήρια..». Σύμφωνα με υπολογισμούς ενός στελέχους του ΕΛΑΣ, το 1942 υπήρχαν συνολικά 2.500 ένοπλοι Λεγεωνάριοι.)

Μπουντ (Η οργάνωση Μπουντ, δηλαδή Σύνδεσμος, λεγόταν και «Οργάνωση Φίλων του Χίτλερ». Ιδρύθηκε το 1942 και ελεγχόταν από τη γερμανική πρεσβεία. Αρχηγοί της ήταν ο Αγήνωρ και ο Ιωάννης Μπουρνιάς. Τα γραφεία της Μπουντ βρίσκονταν στην οδό Παπαρρηγοπούλου και τα μέλη της ασχολούνταν με τη συλλογή πληροφοριών, με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα και την παρακολούθηση Εβραίων προσφύγων. Από το 1943 και μετά, η οργάνωση υπαγόταν στο Γερμανικό Στρατηγείο Ελλάδος από το οποίο λάμβανε χρήματα. Ο Αγήνορας μαζί με ένα λοχαγό της μεραρχίας Brandenburg συγκρότησαν ένα λόχο από Έλληνες εθελοντές και τον έστειλαν στη Ρωσία, στη Βοσνία και στη Ρουμανία.)

«Ξίλια» (Η οργάνωση «Εθνική Αλβανική Διοίκηση της Τσαμουριάς» ή αλλιώς «Ξίλια» (K.S.I.L.I.A.) δημιουργήθηκε στη Θεσπρωτία και απαρτιζόταν από ένοπλους Τσάμηδες. Είχε περίπου 2.500 – 3.200 μέλη.)

ΟΕΔΕ (Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος) (ναζιστική οργάνωση των Μανιάτη και Νικολάου. Ιδρύθηκε το 1942 και διέθετε γραφεία στην πλατεία Κάνιγγος. Αρχηγός της οργάνωσης ήταν ο Παντελόγλου. Σκοπός της ΟΕΔΕ ήταν η επιλογή και στρατολόγηση πρακτόρων για τις γερμανικές ASD και SD. Τα μέλη της ΟΕΔΕ είχαν γερμανικές ταυτότητες και ανήκαν στο γερμανικό δίκτυο αντικατασκοπείας. Η συγκεκριμένη οργάνωση συνεργαζόταν στενά με μια άλλη ναζιστική οργάνωση που λεγόταν «Μπουντ». Τον Αύγουστο του 1942 η αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ ανατίναξε τα γραφεία της ΟΕΔΕ. Το εσωτερικό του κτιρίου καταστράφηκε ολοσχερώς.)

ΟΕΚΚ («Οργάνωσης Εθνικών και Κοινωνικών Κατεύθυνσεων». Μερικά γνωστά μέλη της συγκεκριμένης φιλοναζιστικής οργάνωσης ήταν ο Νικόλαος Κουρκουλάκος, ο Θ. Σκυλακάκης, ο γιος του Παύλου Μελά Μίκης, ο Νικόλαος Λούρος, ο Απόστολος Παπαγεωργίου και η Σίτσα Καραϊσκάκη. Η ΟΕΚΚ ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1934 και αρχηγός της ήταν ο Ευάγγελος Κυριάκης. Εξέδιδε την εφημερίδα «Κράτος»)

ΟΠΝΕ (Οργάνωσις Πρωτοπόρων Νέας Ευρώπης) (ιδρύθηκε το 1941 από τους αδελφούς Κύρου, τον Αλ. Γιάνναρο, τον Κονδάκη, τον Κριμπά και το Γ. Ριζόπουλο. Ακόμα και ο Ματούσης εντάχθηκε στην ΟΠΝΕ. Τα γραφεία της οργάνωσης στην οδό Πατησίων 133 ανατινάχθηκαν στα Δεκεμβριανά του 1944.)

Οχράνα (έτσι ονομάζονταν οι ένοπλες ομάδες σλαβοφώνων στα χωριά της Φλώρινας και της Καστοριάς. Επεδίωκαν την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία.)

ΠΟΚ (Η Πατριωτική Οργάνωσις Κεφαλληνίας ιδρύθηκε στην Κεφαλονιά την άνοιξη του 1944.)

ΠΟΕΤ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εθνικιστικών Ταγμάτων) (Αρχηγός της ΠΟΕΤ ήταν ο μεταλλλειολόγος Αντώνιος Βήχος, γεννημένος στην Κερατέα Αττικής. Στις 1 Φεβρουαρίου 1944, ο Βήχος ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη την οργάνωση ΠΟΕΤ και παρέλαβε οπλισμό από τις γερμανικές αποθήκες.)

Τάγματα Ασφαλείας (Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν ένοπλα σώματα Ελλήνων δωσιλόγων που δημιουργήθηκαν με απόφαση της δωσιλογικής κυβέρνησης Ράλλη και έδρασαν στην κατεχόμενη Ελλάδα την περίοδο 1943-1944. Συχνά τα μέλη τους αναφέρονται σε διάφορα βιβλία ως «Ταγματασφαλίτες» και «γερμανοτσολιάδες». Όταν μιλάμε για Τάγματα Ασφαλείας, εννοούμε τα 9 «ευζωνικά τάγματα» που οργανώθηκαν από τη δωσιλογική κυβέρνηση και είχαν συνολικά περίπου 5.700 άνδρες και τα 22 «εθελοντικά τάγματα» που είχαν περίπου 16.600 άνδρες. Όλα αυτά τα τάγματα υπάγονταν στον αντιστράτηγο των SS Βάλτερ Σιμάνα και συμμετείχαν συχνά μαζί με τη Βέρμαχτ σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των αντιστασιακών. Μερικά γνωστά πρόσωπα που διοίκησαν κάποια από τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, ο Βασίλειος Ντερτιλής, ο Διονύσιος Παπαδόγκωνας, ο Λεωνίδας Βρεττάκος, ο Παναγιώτης Στούπας, ο Νικόλαος Κουρκουλάκος κ.α. Κύριες περιοχές δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν η Στερεά Ελλάδα και η Πελοπόννησος.)

Το τρένο της φυγής και η ναζιστική «κυβέρνηση» Τσιρονίκου

Το φθινόπωρο του 1944, βλέποντας την ήττα του Γ’ Ράιχ να πλησιάζει, οι περισσότεροι δοσίλογοι (ναζιστές, γερμανόφιλοι, ταγματασφαλίτες – γερμανοτσολιάδες κτλ) πανικοβλήθηκαν. Διαισθάνθηκαν ότι έρχεται και το δικό τους τέλος. Για να ξεφύγουν από τις δαγκάνες της ελληνικής δικαιοσύνης, κάποιοι σκέφτηκαν να καταφύγουν στη Ναζιστική Γερμανία και στην Αυστρία (π.χ. Πούλος, Γραμματικόπουλος, Κυλινδρέας, Ζωγράφος κ.α.).

Στις 1 Σεπτεμβρίου 1944 ο Παζιώνης παρέλαβε το διαβατήριό του για τη Γερμανία, βλέποντας ότι τα περιθώρια στενεύουν. Ο Γεώργιος Καζάνας (γερμανόφιλος διοικητής της Ειδικής Ασφάλειας) κατέφυγε με ένα αεροπλάνο της Λουφτβάφε στη Βιέννη. Ο Ευάγγελος Κυριάκης, ο Γκοτζαμάνης και ο Τσιρονίκος φρόντισαν να φύγουν εγκαίρως για τη Γερμανία.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1944 αναχώρησε από την Αθήνα μια αμαξοστοιχία αποτελούμενη από δύο βαγόνια με περίπου 40 δωσίλογους. Τελικό προορισμό είχε τη Νυρεμβέργη και ενδιάμεσο σταθμό τη Βιέννη. Μερικοί από τους επιβάτες ήταν οι εξής : ο Κωνσταντίνος Γούλας (της ΕΕΕ),
ο αδελφός του,
ο υπεύθυνος προπαγάνδας του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών Κωνσταντίνος Σκανδάλης με την οικογένειά του,
ο Δημήτρης Κυριακόπουλος,
ο καθηγητής Φλόκας από την Καστοριά,
ο Ιωάννης Κοσμίδης (της ΕΕΕ) με τη σύζυγο και τα παιδιά του,
ο Αρ. Ανδρόνικος με τη σύζυγό του και την κόρη του,
ο δικηγόρος Βλαχογιάννης της ΕΕΕ (μετέπειτα προϊστάμενος Νομαρχιών επί χούντας),
ο Γεώργιος Κεφαλάς,
ο Χρήστος Στάγγος,
ο Κύρτσογλου και διάφοροι άλλοι.

Την πρώτη νύχτα διανυκτέρευσαν στο Δαδί της Λειβαδιάς, φοβούμενοι τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και τη δεύτερη στη Λάρισα. Στις 14 Σεπτεμβρίου σταμάτησαν στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβουν πράκτορες των Γερμανών.
Με το ίδιο τρένο συνταξίδεψαν ο Παζιώνης,
ο Κυλινδρέας,
ο Αγάθος,
ο Παπαστρατηγάκης (της ναζιστικής εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»),
η οικογένεια του Γεωργίου Πούλου,
καθώς και πολλά μέλη της ΕΕΕ.

Όταν έφθασαν έξω από τα Σκόπια, οι Γερμανοί στρατιώτες που φρουρούσαν το τρένο συγκρούστηκαν με αντιστασιακούς. Την αυγή της 22ας Σεπτεμβρίου το τρένο κινδύνευσε να βομβαρδιστεί από 3 αεροπλάνα της βρετανικής RAF που το παρατήρησαν, αλλά σώθηκε μπαίνοντας σε ένα τούνελ. Στις 3 Οκτωβρίου 1944 το τρένο των δοσιλόγων έφθασε στη Βιέννη. Οι Έλληνες ναζιστές φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχείο της αυστριακής πρωτεύουσας και μετά από δύο μέρες αναχώρησαν για το Άουγκσμπουργκ.

Από τη Νυρεμβέργη ο Κώστας Σκανδάλης με την οικογένειά του αναχώρησαν για το Βερολίνο, όπου έγινε εκφωνητής ειδήσεων σε ελληνόφωνη ραδιοφωνική εκπομπή. Αργότερα η εκπομπή αναμεταδιδόταν από το ραδιοφωνικό σταθμό της Βιέννης και αυτόν του Μπρεσλάου.

Στις αρχές Νοεμβρίου 1944 συγκροτήθηκε η «Εθνική Επιτροπή», δηλαδή η ναζιστική «κυβέρνηση» των φυγάδων στην κωμόπολη Κίτσμπιχελ (Kitzbuehel) της Αυστρίας, στο ξενοδοχείο «Grand Hotel». Αρχικά, η πρώτη συνάντηση των Ελλήνων ναζιστών έγινε στη Βιέννη. Στη συνέχεια, τα πιο γνωστά ονόματα (Τσιρονίκος, Ανδρόνικος κ.α.) μεταφέρθηκαν στο Κίτσμπιχελ. Το επόμενο διάστημα, μέχρι τις αρχές Μαΐου 1945, οι Έλληνες ναζιστές της «κυβέρνησης Τσιρονίκου» θα απολάμβαναν τις ανέσεις που τους πρόσφερε η κωμόπολη αυτή (διαμονή σε πολυτελέστατα ξενοδοχεία, πίστες για σκι κ.α.). Η ναζιστική κυβέρνηση συγκροτήθηκε στο πολυτελές ξενοδοχείο «Grand Hotel» στους πρόποδες των Άλπεων.<

Ποια ήταν η σύνθεση της «κυβέρνησης» των Ελλήνων ναζιστών;

Πρωθυπουργός : Έκτορας Τσιρονίκος (που διετέλεσε κατοχικός υπουργός)

Υπουργός Εσωτερικών : Κ. Γούλας

Υπουργός Παιδείας : Φλόκας

Υπουργός Προπαγάνδας : Αρ. Ανδρόνικος

Νικόλαος Βλαχογιάννης

Ξενοφών Γιοσμάς

Ζωγράφος

Μ. Παπαστρατηγάκης

Ιωάννης Πασσαδάκης

Πούλος

Σπυρίδης

Ταβουλάρης

Την «κυβέρνηση της Βιέννης», όπως ονομάστηκε, την υποστήριξε και την αναγνώρισε μόνο η Γερμανία και οι σύμμαχοί της. Ο «Πρωθυπουργός» Τσιρονίκος, έχοντας μαζί του άφθονες χρυσές λίρες από την κατοχή, έπαιζε συχνά στο καζίνο του Κίτσμπιχελ (Casino Kitzbuehel). Στη Βιέννη είχαν συγκεντρωθεί διάφοροι δωσίλογοι από άλλες χώρες (δωσίλογοι από τη Βουλγαρία και την Αλβανία, Ρουμάνοι της φασιστικής οργάνωσης «Σιδηρά Φρουρά», Σέρβοι ηγέτες των Τσέτνικ, ο Πατριάρχης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Γαβριήλ και άλλοι). Ο Πούλος περιόδευε συχνά στα καφενεία της Βιέννης και έκανε φιλοναζιστικά κηρύγματα όταν συναντούσε Έλληνες θαμώνες. Στη Στουτγάρδη ο Γεώργιος Κεφαλάς έκανε ναζιστική προπαγάνδα στους Έλληνες εργάτες, χωρίς να καταφέρει τίποτα αξιόλογο. Στην πρώτη συγκέντρωση που έκανε στις αρχές Φεβρουαρίου 1945 σε έναν κινηματογράφο, μαζεύτηκαν μόνο δύο άτομα ! Η Μαστιχούλα Πούλου, γυναίκα του Πούλου, εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο «Hahen-kamm» στο Κίτσμπιχελ, μαζί με τα δύο της παιδιά. Τα στελέχη της ναζιστικής «κυβέρνησης» Τσιρονίκου περιορίστηκαν σε προπαγανδιστικές εμφανίσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κατέθεσαν ένα στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στη Βιέννη. Στην εκδήλωση αυτή παρευρέθηκε ο Αρ. Ανδρόνικος, ο Παζιώνης, η Αύρα Υψηλάντη, ο Χάρης Λάμπρου, ο Γ. Κεφαλάς, ο Αλέξανδρος Πανταζής, ο Ν. Βλαχογιάννης, ο Κ. Κυλινδρέας, ο Γραμματικόπουλος, ο Π.Ε. (γνωστός πανεπιστημιακός καθηγητής και συγγραφέας), ο άγνωστος τότε αλλά διάσημος αργότερα σκηνοθέτης μουσικοχορευτικών ταινιών της δεκαετίας του 1960 Γ.Δ., καθώς και διάφοροι άλλοι. Οι δύο τελευταίοι παρευρέθηκαν στην εκδήλωση ως εκπρόσωποι του Τμήματος Νεολαίας.

Ο ναζιστής Πούλος και οι συνεργάτες του

Ο Γεώργιος Πούλος (1889-1949) πέρα από το ότι υποστήριξε με φανατισμό τους ναζί και ήταν μέλος της ρατσιστικής οργάνωσης ΕΕΕ με έδρα τη Θεσσαλονίκη, ανέπτυξε και πλούσια εγκληματική δράση στην περιοχή της κατεχόμενης Μακεδονίας, δολοφονώντας μεγάλο αριθμό Ελλήνων συμπολιτών του, ακόμα και αμάχων. Το δωσιλογικό – φιλοναζιστικό τάγμα που δημιούργησε ο Γεώργιος Πούλος το 1943 (γνωστό και ως «Poulos Verband»), βοηθήθηκε σημαντικά από τους Γερμανούς κατακτητές οι οποίοι του πρόσφεραν οπλισμό και στολές και στη συνέχεια επιδόθηκε σε ένα σωρό βιαιοπραγίες, εμπρησμούς, κλοπές και δολοφονίες με πολυάριθμα θύματα. Όλες αυτές οι εγκληματικές ενέργειες κατέστησαν τον Πούλο (και το Τάγμα του) ιδιαίτερα αντιπαθή στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Άλλωστε οι «Πουλικοί» έγιναν γνωστοί περισσότερο για την εγκληματική τους συμπεριφορά έναντι κυρίως των αμάχων και για τις λεηλασίες των περιουσιών των θυμάτων τους, παρά για τις επιδόσεις τους στο πεδίο της μάχης.

Παρά τις προσπάθειες του Πούλου να δελεάσει διάφορους πολίτες να καταταγούν στο τάγμα του προσφέροντάς τους σημαντικά ανταλλάγματα (συσσίτιο, μισθός του στρατιώτη, στρατιωτική στολή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τρόφιμα για τις οικογένειές τους), ελάχιστοι ήταν αυτοί που αποφάσισαν να καταταγούν.

Το Σεπτέμβριο του 1943 η γερμανική υπηρεσία SD διέθεσε στον Πούλο γραφεία επί της οδού Παύλου Μελά. Επίσης θα αναλάβει δράση στα Γιαννιτσά και την Πτολεμαΐδα. Την ίδια χρονιά ο Πούλος και οι άνδρες του καίνε το χωριό Ερμάκια.

Η εγκληματική του δράση όμως δεν θα μείνει αναπάντητη από τους αντιστασιακούς. Στις 6 Απριλίου 1944 ένα τμήμα ανταρτών από τη 10η μεραρχία της οργάνωσης ΕΑΜ – ΕΛΑΣ χτυπά το τάγμα του Πούλου στο Βέρμιο, σκοτώνοντας 83 άνδρες του.

Οι Γερμανοί φρόντισαν να ανταμείψουν τον Πούλο για τις υπηρεσίες του, χαρίζοντάς του ένα εβραϊκό κατάστημα.

Το όνομα των Πουλικών έγινε συνώνυμο της ανεξέλεγκτης βίας και αυθαιρεσίας. Πέρα από το να εκτελούν ακόμα και αμάχους, οι Πουλικοί φρόντιζαν συχνά να λεηλατούν τα σπίτια των χωρικών και να κλέβουν το ψωμί, το σιτάρι, το τυρί και τα ζώα τους. Στις 13 Απριλίου 1944 οι Πουλικοί πήγαν στα Γιαννιτσά μαζί με τους αιμοσταγείς άνδρες του Γερμανού υπαξιωματικού Φριτς Σούμπερτ (Fritz Schubert) και σκότωσαν τουλάχιστον 75 άτομα (πέρα από τους χωρικούς που βρήκαν στους αγρούς και τους εκτέλεσαν επί τόπου). Παράλληλα, άρπαξαν τα χρήματα των θυμάτων τους, τα πολύτιμα είδη τους, τα ρούχα τους και τα παπούτσια τους και έκαψαν διάφορα σπίτια. Στη Βέροια οι Πουλικοί βίασαν 12 γυναίκες, ενώ στο χωριό Σκυλίτσι εκτέλεσαν όποιον βρήκαν μπροστά τους.

Το φθινόπωρο του 1945 πολυάριθμοι άνδρες της δωσιλογικής οργάνωσης του Πούλου είχαν μεταφερθεί από τη Γερμανία (όπου είχαν συλληφθεί από τους Συμμάχους) στην Ελλάδα. Όμως συνέβη κάτι εξωφρενικό, για το οποίο φέρει τεράστιες ευθύνες η ελληνική δικαιοσύνη. Στις 13 Δεκεμβρίου 1945 το Τμήμα Μεταγωγών Αθήνας απελευθέρωσε 70 άνδρες του Πούλου, ενώ στις 15 Δεκεμβρίου άλλοι 70 αφέθηκαν ελεύθεροι από το Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά. Η απόφαση λήφθηκε από τον Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αποστολόπουλο, ο οποίος από τους συνολικά 192 κρατουμένους διατήρησε προφυλακιστέους μόνο … τους 30 ! Στη συνέχεια, ο Αποστολόπουλος δήλωσε ότι πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση μετά από γνωμάτευση του Εισαγγελέα Εφετών και Ειδικού Επιτρόπου Δοσιλόγων Θεσσαλονίκης Αλεξανδρόπουλου. Ερωτώμενος ο Αλεξανδρόπουλος από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, δήλωσε ότι όχι μόνο δεν γνώριζε τίποτα, αλλά αντιθέτως περίμενε ακόμα τη μεταγωγή των 192 «Πουλικών» από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Ο Υπουργός Εσωτερικών Κωνσταντίνος Ρέντης δήλωσε ότι οι άνδρες του Πούλου είχαν αφεθεί κατά λάθος ελεύθεροι. Ήταν όμως πολύ αργά. Οι περισσότεροι από τους άνδρες του Πούλου άρπαξαν κατευθείαν την ανέλπιστη ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε και έσπευσαν να εξαφανιστούν.

Στις 19-5-1945 ο Πούλος συνελήφθη στο Κίτσμπιχελ της Αυστρίας από τους Αμερικανούς. Στις 9 Απριλίου 1947 οδηγήθηκε στις στρατιωτικές φυλακές Επταπυργίου. Στις 22 Μαΐου 1947 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη του Πούλου και των συνεργατών του. Πέρα από τον Πούλο, κατηγορούμενοι ήταν και οι εξής : Μαστιχούλα Πούλου, Αν. Καναβάτζογλου, Αρ. Ζαρταλούδης, Ν. Πανταζής, Θ. Λαζαρίδης, Π. Θεοδωρίδης, Δ. Καρακάσογλου, Η. Συκαμιώτης, Χρ. Σάββας, Γ. Σαπουνάς, Ν. Βουδούρης, Ι. Πετρακάκος, Χρ Καμπεριάδης και Αρ. Βλαχάκης.

Στις 2-12-1947 άρχισε η δίκη του Πούλου στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων. Εκτελέστηκε στο Γουδί στις 11 Ιουνίου 1949.)

Η επίθεση του ΕΛΑΣ στις φυλακές Αβέρωφ και οι έγκλειστοι δωσίλογοι

Στις φυλακές Αβέρωφ βρίσκονταν διάφοροι "Έλληνες" που είχαν κατηγορηθεί για δωσιλογισμό. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι έγκλειστοι δωσίλογοι στις φυλακές Αβέρωφ έφθαναν τους 450-480. Ανάμεσά τους ήταν και ο Τσολάκογλου, ο Ράλλης, ο Γ. Κονδύλης, ο Δ. Μπακογιάννης, ο Καραπάνος, ο Πουρνάρας, ο Λούβαρης, ο Πολύζος, ο Καραμάνος, ο Κανακουσάκης, ο Μπάκος, ο Πειρουνάκης, ο Παπαγρηγορίου, ο Θ. Πάγκαλος, ο Γ. Ντάκος, ο Ν. Μπουραντάς, ο Πλυτζανόπουλος και άλλοι. Κατά τη διάρκεια των μαχών της Αθήνας, που έμειναν στην ιστορία ως Δεκεμβριανά του 1944, ο ΕΛΑΣ θεώρησε σημαντικό να αιχμαλωτίσει όσους περισσότερους δωσίλογους μπορούσε και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά για την προδοτική τους στάση κατά τη διάρκεια της κατοχής. Επικεφαλής της δύναμης που φρουρούσε τις φυλακές Αβέρωφ ήταν ο χωροφύλακας Κ. Δουκάκης, έχοντας και τη βοήθεια μιας αγγλικής φρουράς, η οποία διέθετε αυτόματα και πολυβόλα.





Στις 18 Δεκεμβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ μετά από σφοδρές συγκρούσεις, μπαίνει στις ανδρικές και γυναικείες φυλακές Αβέρωφ, αφού πρώτα κατάφερε να ανατινάξει ένα τμήμα του ψηλού μαντρότοιχου που υπήρχε γύρω από το χώρο των φυλακών.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1944, ο ΕΛΑΣ μετά από σφοδρές συγκρούσεις, μπαίνει στις ανδρικές και γυναικείες φυλακές Αβέρωφ, αφού πρώτα κατάφερε να ανατινάξει ένα τμήμα του ψηλού μαντρότοιχου που υπήρχε γύρω από το χώρο των φυλακών. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, η φρουρά των φυλακών άνοιξε τα κελιά των κρατουμένων δωσίλογων και σε ορισμένους τους έδωσε όπλα, για να τους ενισχύσουν στην άμυνα κατά των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Μερικοί από αυτούς που έλαβαν όπλα από την φρουρά ήταν ο Μπουραντάς, ο Πλυτζανόπουλος, ο Παπαδόγκωνας, ο Βρεττάκος και άλλοι. Στο κεντρικό κτίριο των φυλακών, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν το Μπάκο και τον Πειρουνάκη. Διάφοροι δωσίλογοι μπόρεσαν μετά από παρακινδυνευμένη έξοδο να βγουν από το κτίριο και να διαφύγουν. Ο ταγματασφαλίτης Παπαδόγκωνας έφθασε μέχρι την οδό Λάμπρου Κατσώνη, όπου τραυματίστηκε από πυροβολισμούς Ελασιτών. Το μεσημέρι έφθασαν στο χώρο των φυλακών διάφορα τανκς, τα οποία θέλησαν να ενισχύσουν τους αμυνόμενους. Ο Μπουραντάς, ο Ράλλης, ο Πάγκαλος και άλλοι έφθασαν μέχρι το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Τους αμυνόμενους έσπευσαν να βοηθήσουν όχι μόνο αγγλικά άρματα, αλλά και άνδρες της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας.

Επικεφαλής των δυνάμεων του ΕΛΑΣ που πολιόρκησαν το κτίριο των φυλακών ήταν ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης (1898 - 1986), έφεδρος αξιωματικός, πολεμιστής της Μικράς Ασίας, στέλεχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με το βαθμό του ταγματάρχη, εξόριστος στον εμφύλιο και στη χούντα και αργότερα δήμαρχος Αιγάλεω για μεγάλο διάστημα (από το 1956 ως το 1967 και από το 1974 ως το 1978). Το όνομά του στη συνέχεια δόθηκε στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της ομάδας του Αιγάλεω.

Για να δώσουμε έναν απολογισμό της μάχης στις φυλακές Αβέρωφ, θα πρέπει να πούμε ότι σκοτώθηκαν συνολικά 9 αξιωματικοί της χωροφυλακής και 50 οπλίτες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις διέσωσαν από τα χέρια των αντιστασιακών του ΕΛΑΣ 189 κρατούμενους, τους οποίους μετέφεραν στο Παλαιό Φάληρο για μεγαλύτερη ασφάλεια. Από τους υπόλοιπους κρατουμένους, κάποιοι σκοτώθηκαν στη διάρκεια των συγκρούσεων και κάποιοι αιχμαλωτίστηκαν από τους άνδρες του ΕΛΑΣ.

Στα χέρια των ανδρών του ΕΛΑΣ έπεσε συνολικά περίπου 100 – 130 κρατούμενοι. Ανάμεσά τους ήταν και ο Μπάκος, ο Πειρουνάκης και διάφοροι άλλοι.

Σημαντικά πρόσωπα από το χώρο της πολιτικής :

Σωτήριος Γκοτζαμάνης (1885 - 1958) (Γεννήθηκε στα Γιαννιτσά Πέλλας. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και εκλέχτηκε βουλευτής. Το 1941 διορίστηκε υπουργός οικονομικών στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Παρέμεινε στο ίδιο υπουργείο και κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του Λογοθετόπουλου. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, ο Γκοτζαμάνης διέφυγε στην Ιταλία και μετά στη Γερμανία. Το 1945 κατηγορήθηκε ως δωσίλογος και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων. Λίγα χρόνια αργότερα χορηγήθηκε αμνηστία και έτσι βρήκε την ευκαιρία να επιστρέψει στην Ελλάδα. Συνέχισε να πολιτεύεται και το 1954 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Πέθανε στην Αθήνα στις 28-11-1958.)

Ζωγράφος Νικόλαος (Δικηγόρος από τη Βέροια, φανατικός γερμανόφιλος και ναζιστής. Αρχικά δημοσίευε άρθρα υπέρ της Γερμανίας σε μια εφημερίδα της Βέροιας και στη ναζιστική εφημερίδα «Νέα Ευρώπη» και μετά προσχώρησε στην οργάνωση του ναζιστή Πούλου, αναλαμβάνοντας διευθυντής του τμήματος προπαγάνδας. Τον Αύγουστο του 1943 ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη το παράρτημα του «Συνδέσμου των Φίλων της Χιτλερικής Κινήσεως». Προηγουμένως είχε εξασφαλίσει τη συγκατάθεση του αρχηγού του Συνδέσμου (στην Αθήνα) Γεωργίου Πριντάκη. Κατέφυγε στην Αυστρία, μαζί με άλλους ναζιστές (1944). Στις 22 Δεκεμβρίου 1945 μεταφέρθηκε δέσμιος από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, απολογήθηκε και κρίθηκε προφυλακιστέος. Τον Απρίλιο του 1947 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5,5 ετών.)

Νικόλαος Καλύβας (παλιός συνδικαλιστής, υποστηρικτής της δικτατορίας του Μεταξά και αργότερα κατοχικός υφυπουργός Εργασίας. Εκτελέστηκε τον Ιανουάριο του 1944 από μέλη της οργάνωσης ΟΠΛΑ, ενώ έβγαινε από το σπίτι του.)

Χαράλαμπος Κατσιμήτρος (1886 - 1962) (προερχόταν από το στρατό, αλλά δραστηριοποιήθηκε και στην πολιτική. Γεννήθηκε στην Ευρυτανία. Το 1912 αποφοίτησε από τη Σχολή Υπαξιωματικών του στρατού. Πήρε μέρος σε πολλούς πολέμους. Συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου ως υπουργός γεωργίας και εργασίας. Το 1945 καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων σε φυλάκιση 5,5 ετών. Το 1949 βγήκε βασιλικό διάταγμα που του χάριζε το υπόλοιπο της ποινής του. Το 1953 αποκαταστάθηκε αναδρομικά και προήχθη στο βαθμό του αντιστράτηγου με απόφαση του Παπάγου.)

Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (κατοχικός Πρωθυπουργός την περίοδο Δεκεμβρίου 1942 – Απριλίου 1943, διορισμένος από τους Γερμανούς. Αργότερα κατέφυγε στη Γερμανία, όπου και εντοπίστηκε να φοράει στολή Γερμανού αξιωματικού και συνελήφθη από τους Αμερικανούς. Το 1945 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1946, αλλά πολύ γρήγορα αποφυλακίστηκε. Στις 2-1-1951 πέρασε έξω από τα κάγκελα της φυλακής, μετά από απονομή χάριτος. Πέθανε το 1961.)

Νικόλαος Λούβαρης (καθηγητής θεολογίας και υπουργός παιδείας στην τελευταία κατοχική κυβέρνηση. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών.)

Γεώργιος Μερκούρης (1886 - 1943) (βουλευτής, υπουργός, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας επί κατοχής και θείος της Μελίνας Μερκούρη. Το 1932 αποχώρησε από το Λαϊκό Κόμμα. Έγινε ο αρχηγός και ιδρυτής του ναζιστικού κόμματος Ελλάδας. Στις 10 Δεκεμβρίου 1934 έγιναν τα εγκαίνια των γραφείων του κόμματος. Τον ίδιο μήνα ο Μερκούρης παρευρέθηκε στο πρώτο διεθνές φασιστικό συνέδριο στο Μοντρέ της Ελβετίας. Στενοί συνεργάτες του Μερκούρη και στελέχη του μικρού ναζιστικού κόμματος που ίδρυσε ήταν ο Γεώργιος Κανέλλος, ο Τροπαιάτης και ο Βιτσικουνάκης. Στις βουλευτικές εκλογές του 1936 συνεργάστηκε με το κόμμα του Κονδύλη, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλέξει βουλευτές του. Το Μάιο του 1941, ο Μερκούρης προχώρησε στην ανασύσταση του κόμματός του και συνεργάστηκε με την ΕΣΠΟ και άλλες χιτλερικές οργανώσεις. Απεβίωσε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1943.)

Γεώργιος Μπάκος (1892 - 1945) (Ο Μπάκος γεννήθηκε στη Μάνη και ήταν υποστράτηγος, γερμανόφιλος και στενός συνεργάτης του Τσολάκογλου. Τον αναφέρουμε εδώ, διότι κατείχε σημαντική θέση στις κατοχικές κυβερνήσεις. Διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Άμυνας στις κυβερνήσεις Τσολάκογλου και Λογοθετόπουλου. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Μπάκος είχε προτείνει να δημιουργηθεί ένα στρατιωτικό σώμα Ελλήνων εθελοντών («κυανόλευκη μεραρχία»), το οποίο θα έστελναν στο ανατολικό μέτωπο για να πολεμήσει στο πλευρό του γερμανικού στρατού. Την ίδια ακριβώς επιθυμία με το Μπάκο είχε και η οργάνωση ΕΣΠΟ. Μάλιστα στην οδό Φιλελλήνων, στο Σύνταγμα, είχαν στηθεί γραφεία στα οποία όποιος επιθυμούσε μπορούσε να συμπληρώσει μια αίτηση για να καταταγεί στην «κυανόλευκη μεραρχία». Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε ο Τσολάκογλου, στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν περίπου 2.000 αιτήσεις από εθελοντές και στην Αθήνα περίπου 200. Στις 12 Αυγούστου 1941 ο Άλτενμπουγκ τηλεγράφησε στο Βερολίνο για να πάρει τις τελικές οδηγίες για τη συγκρότηση της μεραρχίας. Όμως ο Τσολάκογλου δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα του Μπάκου και προέκυψαν έντονες αντιδράσεις από την ιταλική πλευρά. Το αποτέλεσμα ήταν να ματαιωθεί το σχέδιο συγκρότησης της μεραρχίας. Οι γερμανικές αρχές κατοχής ανακοίνωσαν πως «για λόγους τεχνικούς δεν είναι δυνατόν να σταλεί η Λεγεώνα εις την Ρωσίας». Στα Δεκεμβριανά του 1944 ο Μπάκος συνελήφθη από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στην αρχή κρατήθηκε όμηρος στη βίλα Παπαλεονάρδου. Αργότερα μεταφέρθηκε σε άλλες περιοχές. Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στις 6 Ιανουαρίου 1945 στο χωριό Κρώρα Βοιωτίας.)

Ιωάννης Πασσαδάκης (γερμανόφιλος που διορίστηκε από τις κατοχικές αρχές Νομάρχης Ηρακλείου τον Αύγουστο του 1941. Τον Ιανουάριο του 1943 διορίστηκε Γενικός Διοικητής Κρήτης. Διέφυγε στην Αυστρία. Το 1945 καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων σε ισόβια. Συνελήφθη το Μάιο του 1945.)

Γεώργιος Πειρουνάκης (αστυνομικός και υφυπουργός την περίοδο της κατοχής. Παντρεύτηκε την αρκετά μεγαλύτερή του Λαίδη Λω (Καίτη Χατζοπούλου), η οποία ήταν αντιβασίλισσα της Ινδίας. Στα Δεκεμβριανά του 1944, συνελήφθη από αντάρτες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Αρχικά οι αντάρτες τον έβαλαν στη βίλα Παπαλεονάρδου. Τον Ιανουάριο του 1945 τον μετέφεραν στα Κρώρα Βοιωτίας και τον εκτέλεσαν.)

Πιπιλιάγκας (κατοχικός νομάρχης Τρικάλων)

Ιωάννης Ράλλης (1878 - 1946) (κατοχικός Πρωθυπουργός την περίοδο Απριλίου 1943 – Οκτωβρίου 1944, διορισμένος από τους Γερμανούς και πατέρας του μετέπειτα Πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη. Ίδρυσε τα Τάγματα Ασφαλείας. Το 1945 καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων σε ισόβια. Συνήγορος υπεράσπισής του ήταν ο γιος του Γεώργιος Ράλλης και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα νεοδημοκράτη πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου 1946 στη φυλακή.)

Γεώργιος Σημίτης (Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1899. Το 1940 διορίστηκε καθηγητής στην ΑΣΟΕΕ. Ήταν πατέρας του Κώστα Σημίτη, βασιλόφρων δικηγόρος και στενός συνεργάτης του ναζιστή Γεωργίου Μερκούρη. Μετά από το θάνατο του Μερκούρη και βλέποντας την ήττα της Γερμανίας να πλησιάζει, αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο για την προσωπική του καριέρα να αλλάξει στρατόπεδο. Έτσι λοιπόν, άρχισε να έρχεται σε επαφή με το ΕΑΜ και πήρε μέρος στην εθνοσυνέλευση της ΠΕΕΑ στους Κορυσχάδες.)

Αναστάσιος Ταβουλάρης (στρατιωτικός που πολιτεύτηκε και έγινε υπουργός στη δικτατορικά κυβέρνηση Πάγκαλου. Αργότερα έγινε υπουργός Εσωτερικών της κατοχικής κυβέρνησης Λογοθετόπουλου. Διέφυγε στην Αυστρία. Συνελήφθη το Μάιο του 1945.)

Έκτορας Τσιρονίκος (1882 - 1964) (Γεννήθηκε στην Αράχωβα Λακωνίας και σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή της Γαλλίας. Εργάστηκε στη γαλλική τράπεζα Κρεντί Λιονέ. Το 1903 εγκαταστάθηκε στη Ρωσία και ίδρυσε μια ιδιόκτητη τράπεζα στο Κίεβο και διάφορες βιομηχανικές επιχειρήσεις. Παράλληλα διετέλεσε πρόξενος της Αγγλίας. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων (1917), εγκατέλειψε τη Ρωσία και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου ασχολήθηκε με ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Το 1928 μετακόμισε στις Βρυξέλλες όπου ίδρυσε επενδυτική και κατασκευαστική εταιρία. Στη διάρκεια της κατοχής διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας και Επισιτισμού, Υπουργός Οικονομικών, Υπουργός Εθνικής Πρόνοιας και Αντιπρόεδρος κυβερνήσεως. Διατηρούσε φιλική σχέση με το Γερμανό Χέρμαν Νοϋμπάχερ. Βλέποντας την ήττα της Γερμανίας να πλησιάζει, κατέφυγε στην Αυστρία και το Νοέμβριο του 1944 στην κωμόπολη Κίτσμπιχελ συγκρότησε ναζιστική «κυβέρνηση», με Πρωθυπουργό τον ίδιο. Το 1945 παραπέμφθηκε να δικαστεί στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων. Την ίδια χρονία καταδικάστηκε ερήμην. Του επιβλήθηκε η θανατική καταδίκη, η δήμευση της περιουσίας του, η στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων κ.α. Βέβαια ο Τσιρονίκος κατάφερε να γλυτώσει το θάνατο. Συνελήφθη στην Αυστρία το Μάιο του 1945. Στις 31 Μαΐου 1945 η Βρετανική Πρεσβεία ενημέρωσε το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ότι είχε συλληφθεί ο Τσιρονίκος, ο Πούλος, ο Πασσαδάκης και ο Ταβουλάρης και κρατούνταν από την 7η Αμερικανική Στρατιά. Στις 26 Αυγούστου 1946 μεταφέρθηκε με το αεροπλάνο του Αμερικανού προξένου από τη Φρανκφούρτη και έφθασε στο αεροδρόμιο Χασανίου για να τον παραλάβουν οι ελληνικές αρχές. Σύμφωνα με όσα δημοσίευσε ο Νίκος Καρκάνης, ο Τσιρονίκος αμέσως μετά τη σύλληψή του από τους Αμερικανούς, φρόντισε να ενταχθεί στις Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ και για το λόγο αυτό επέστρεψε στην Ελλάδα με κρατικό αμερικανικό αεροπλάνο. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1946 μεταφέρθηκε στις φυλακές του κτιρίου Ζελιώτη. Τον Ιούνιο του 1951 υπέβαλε αίτηση αποφυλάκισης. Στα τέλη Μαρτίου του 1952 αφέθηκε ελεύθερος. Πέθανε στο Γηροκομείο Αθηνών στις 1 Μαρτίου 1964.)

Γεώργιος Τσολάκογλου (1886 - 1948) (στρατιωτικός που διετέλεσε κατοχικός Πρωθυπουργός την περίοδο Απριλίου 1941 – Δεκεμβρίου 1942, διορισμένος από τους Γερμανούς. Παραιτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1942. Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων των καταδίκασε σε θάνατο, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια. Πέθανε το 1948.)

Η δίκη των δωσιλόγων δημοσιογράφων

Η δίκη των δωσιλόγων δημοσιογράφων άρχισε στις 23 Οκτωβρίου 1945. Οι κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 17 άτομα, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν εκδότες, ιδιοκτήτες, διευθυντές ή συντάκτες κατοχικών εφημερίδων.

Παραθέτουμε τα ονόματα μερικών από τους κατηγορούμενους.

Γεώργιος Πολλάτος (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)
Δημ. Τσούρκας (εκδότης της εφημερίδας «Απογευματινή»)
Αλέξ. Ωρολογάς (εκδότης της εφημερίδας «Απογευματινή»)
Πέτρος Ωρολογάς (αρθρογράφος)
Ιωάννης Σπαθάρης (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)
Βασίλης Λαμψάκης (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)
Νίκος Φαρδής (δημοσιογράφος στο Γερμανικό Γραφείο Τύπου)
Δημήτριος Ηλιάδης (εκδότης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)
Μιχάλης Παπαστρατηγάκης (αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη»)
Ξεν. Γιοσμάς (δημοσιογράφος)
Δημήτριος Λιανόπουλος (δημοσιογράφος)
Χριστόφορος Ελευθεριάδης (δημοσιογράφος)
Ευρυπίδης Χειμωνίδης (δημοσιογράφος)

Αξίζει να αναφέρουμε ότι η φιλοναζιστική εφημερίδα «Νέα Ευρώπη» άρχισε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη στις 14 Απριλίου 1941.

Τα Ειδικά Δικαστήρια Δωσιλόγων

Στις 21 Φεβρουαρίου 1945 άρχισαν οι δίκες των δοσιλόγων στην αίθουσα του Εφετείου Αθηνών. Είκοσι εννέα κορυφαίες πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες του 1941-1944 παραπέμπονταν για παράβαση της 6ης Συντακτικής Πράξης του 1945 και των άρθρων 109, 123, 125 του Κ. Ποινικού νόμου. Τρεις από τους παραπεμπόμενους ήταν ήδη νεκροί: ο Ν. Καλύβας που εκτελέστηκε από μέλη της Ο.Π.Λ.Α. ενώ έβγαινε από το σπίτι του και οι Μπάκος και Πειρουνάκης που αρπάχτηκαν από τις φυλακές Αβέρωφ κατά τα Δεκεμβριανά και εκτελέστηκαν από αντάρτες του ΕΛΑΣ τον Ιανουάριο του 1945.

Από τους επιζώντες κατηγορούμενους οι 10 ήταν πολιτικοί: Ι. Ράλλης, Κ. Λογοθετόπουλος, Α. Λιβιεράτος, Σ. Γκοτζαμάνης, Ν. Λούβαρης, Β. Καραπάνος, Λ. Τσιριγώτης, Ι. Καραμάνος, Ι. Πασσαδάκης, Έκτ. Τσιρονίκος. Οι 11 ήταν στρατηγοί: Γ. Τσολάκογλου, Η. Χατζημιχάλης, Π. Δεμέστιχας, Σ. Μουτούσης, Ν. Κατσιμήτρος, Ν. Μάρκου, Πολύζος, Α. Ρουσόπουλος, Δ. Διαλέττης, Ι. Γρηγοράκης, Γ. Μπακογιάννης. Δύο ήταν ναυτικοί: ο ναύαρχος Α. Γέροντας και ο πλοίαρχος Ι. Παπαδόπουλος. Ένας ήταν εργάτης (πρόεδρος των φορτοεκφορτωτών Πειραιώς που χρημάτισε υφυπουργός Εμπορίου): ο Ε. Κανακουσάκης. Ένας δικαστικός: ο εφέτης Κ. Πουρναράς. Και ένας ανώτερος δημόσιος υπάλληλος: ο Γ. Παμπούκας του υπουργείου Γεωργίας. Απουσίαζαν όμως ορισμένοι, που είχαν έγκαιρα εγκαταλείψει την Ελλάδα πριν από την απελευθέρωση: ο Κ. Λογοθετόπουλος, ο Έκτ. Τσιρονίκος, ο Σ. Γκοτζαμάνης και ο Α. Ταβουλάρης.
Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Θεσσαλονίκης άρχισε τις εργασίες του στα τέλη Απριλίου 1945.

Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Λάρισας

Του Αναστάσιου Αναστασίου από την ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η απελευθέρωση της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα (Οκτώβριος 1944) έθρεψε προσδοκίες κοινωνικής δικαιοσύνης, αποκατάστασης της τάξης και κάθαρσης από τα εγκληματικά εκείνα στοιχεία που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές πολιτικά ή οικονομικά κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Παρά τη μεσολάβηση των Δεκεμβριανών, το κοινό αίσθημα έτρεφε έκδηλη εχθροπάθεια εναντίον όλων αυτών που επέδειξαν δωσιλογική συμπεριφορά και απεκόμισαν τεράστιες περιουσίες εις βάρος του ελληνικού λαού.

Οι κυρώσεις θα επισημοποιηθούν από την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με τη δημοσίευση της Συντακτικής Πράξης υπ’.αρ1, »Περί επιβολής ποινικών κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού»[1]. Αργότερα η κυβέρνηση θα επανέλθει στο ζήτημα αυτό, τον Ιανουάριο του 1945, με τη Συντακτική Πράξη υπ’.αρ.6 η οποία καταργεί την προηγούμενη υπ’. αρ 1 πράξη, γνωστή ως Νόμος «περί δοσιλόγων»[2]

Όπως προαναφέραμε μεταξύ της δημοσίευσης αυτών των δύο νόμων, στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα παρεμβάλλονται πολιτικές εξελίξεις με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Δεκέμβρη 1944, οι οποίες θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στο θέμα αυτό. Έτσι θα υπάρξει μεταστροφή στο ζήτημα της εκκαθάρισης, μιας και οι αντιστασιακές οργανώσεις δεν αναφέρονται με το όνομά τους αλλά ως συμμαχικές οργανώσεις.

Η ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ, (ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ)

Έτσι τα Ειδικά Δικαστήρια Δοσιλόγων συστάθηκαν το 1945 προκειμένου να εκδικάσουν τα αδικήματα που είχαν διαπράξει οι δοσίλογοι , όσοι είχαν συνεργαστεί με τις αρχές Κατοχής. Οι κατηγορίες των δοσίλογων ήταν τρεις: α) οι υπουργοί των κατοχικών κυβερνήσεων που είχαν συνεργαστεί με τον εχθρό β) μέλη της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής και των Ταγμάτων Ασφαλείας γ) και οι κοινοί εγκληματίες, δηλ. μαυραγορίτες, κερδοσκόποι, πράκτορες της Gestapo καταδότες και Έλληνες ναζί.

Η σύνθεση και λειτουργία των δικαστηρίων αυτών ρυθμίστηκε με τον αναγκαστικό νόμο 533 τον Σεπτέμβριο του 1945, όπου βεβαίως περιγράφονται και τα αδικήματα που βάρυναν τους κατηγορούμενους, αδικήματα που αναφέρονται και στις σχετικές δικαστικές αποφάσεις. Η ποινή για τους ενόχους των παραπάνω πράξεων ήταν ο θάνατος ή πρόσκαιρα δεσμά. Σε περιπτώσεις δε ελαφρυντικές προβλεπόταν η ποινή της ειρκτής ή ισόβιας ή πρόσκαιρης υπερορίας, δηλ. απέλαση του κατηγορουμένου έξω από τα σύνορα του κράτους. Ακόμη το δικαστήριο είχε τη δυνατότητα επιβολής μερικής ή ολικής δήμευσης της περιουσίας ανάλογα με τη βαρύτητα της πράξης. Η μετατροπή των επιβαλλόμενων ποινών σε χρηματική καθώς και η αναστολή τους απαγορευόταν. (άρθρα 2-5).

Αυτά τα δικαστήρια συστάθηκαν στην έδρα κάθε Εφετείου και Πρωτοδικείου και αποτελούνταν από τον πρόεδρο, δύο τακτικούς δικαστές , δύο λαϊκά μέλη δηλ. ενόρκους, τον ειδικό επίτροπο που ασκούσε καθήκοντα Εισαγγελέα, και φυσικά τον γραμματέα ή γραφέα (άρθρο 9, 11). Ο Ειδικός Επίτροπος ασκούσε την ποινική δίωξη αυτεπάγγελτα ή μετά από μήνυση( άρθρα 13, 14). Με το άρθρο όμως 11 του αν. 217/1945 δόθηκε το δικαίωμα στον ειδικό επίτροπο του Ε.Δ. Δοσίλογων, για πρώτη φορά, να ζητάει την αναθεώρηση «πάσης αποφάσεως» τούτου. Ήταν μια επιτυχία, αλλά όχι αυτό που επιδίωκαν οι δοσίλογοι. Ο στόχος τους ήταν να επιτραπεί και για τις ερήμην αποφάσεις των Ε. Δ. Δοσιλόγων το δικαίωμα της ανακοπής.[3]

Για τα αδικήματα του παραπάνω νόμου δεν επιτρεπόταν η χορήγηση αμνηστίας (άρθρο 31). Επίσης δεν επιτρεπόταν κανένα τακτικό ή έκτακτο ένδικο μέσο ούτε ανακοπή κατά των βουλευμάτων και αποφάσεων του Ειδικού Δικαστηρίου (άρθρα 15, 28).

Στην περίπτωση όμως της ανακοπής, μολονότι δεν επιτρεπόταν από τη Συντακτική Πράξη 6, προβλέφθηκε από τον αναγκαστικό νόμο 533/1945 σύμφωνα με το οποίο άρθρο 7 του συγκεκριμένου νόμου: «Τα αδικήματα τα προβλεπόμενα υπό των άρθρων 1 και 4 θεωρούνται παραγεγραμμένα ,εάν δεν ασκηθεί η ποινική δίωξη αυτεπαγγέλτως ή εάν δεν υποβληθεί κατά των ενόχων μήνυσις μέχρι την 20 Ιουνίου 1945 δια τα τελεσθέντα εν τη περιφερεία του Εφετείου Αθηνών και μέχρι 31 Οκτωβρίου 1945 δια τα τελεσθέντα αλλαχού (εκτός της περιφερείας του Εφετείου Αθηνών.)»

Έτσι αν εξαιρέσουμε τους Κατοχικούς πρωθυπουργούς και υπουργούς η αυτεπάγγελτος δίωξη δεν αφορούσε κανέναν άλλο δοσίλογο πλην αυτών. Εφόσον βέβαια υπήρχαν και γενναίοι που θα υπέβαλαν μηνύσεις αψηφώντας τους φοβερούς παρακρατικούς τρομοκράτες, κυρίαρχους τότε, και ανεξέλεγκτους σε όλη τη χώρα. Όσο για την αυτεπάγγελτη δίωξη ποιος θα τη διέτασσε, όταν το ίδιο το κράτος θεωρούσε τα εγκλήματα παραγραμμένα;

Στις 2 Μαρτίου 1946 με την υπ’ αριθμόν 107 Σ.Π. οι δοσίλογοι πετυχαίνουν και νέα τροποποίηση του νόμου 533/1945, που αφορά τους συνεργάτες των κατακτητών οι οποίοι πλούτισαν από τη συνεργασία τους με τους κατακτητές. Έτσι η αρχική αυστηρότερη των συντακτικών πράξεων 1/1944 και 6/1944 από μήνα σε μήνα αμβλύνεται με τις νεότερες νομοθετικές πράξεις.

Ακολουθούν οι διατάξεις των άρθρων 14 παρ. 4 και 5, 15, 23 ,28 παρ.1 εδ. 2, 3 τα οποία τροποποιήθηκαν ή συμπληρώθηκαν με ευνοϊκότερες για τους δοσίλογους διατάξεις με τα άρθρα 1 και 2 του ΙΘ΄ ψηφίσματος της 18/20 -12-1946. Ειδικά με αυτές τις διατάξεις του ΙΘ΄/1946 ψηφίσματος επιτράπηκε το ένδικο μέσο της ανακοπής κατά των καταδικαστικών αποφάσεων που είχαν εκδοθεί ερήμην των κατηγορουμένων δοσίλογων. Στην περίπτωση των δοσίλογων η ερημοδικία ήταν ευσυνείδητη και σκόπιμη επιλογή.

Επίσης το ένδικο μέσο ανακοπής επιτράπηκε και κατά των βουλευμάτων των Ε. Δ. Δοσιλόγων, ενώ η προγενέστερη σχετική διάταξη του Αν. Νόμου 533/1945 δεν επέτρεπε την άσκηση κατ’ αυτών τακτικών ή έκτακτων ένδικων μέτρων.[4]

ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ ΚΑΙ Η «ΡΩΜΑΪΚΗ ΛΕΓΕΩΝΑ»

Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων του Εφετείου της Λάρισας εγκαινίασε την έναρξη της λειτουργίας του στις 29 Οκτωβρίου 1945 και για τελευταία φορά συνεδρίασε στις 16 Οκτωβρίου 1948. Κατά σύμπτωση τόσο στην πρώτη όσο και στην τελευταία δικάσιμο οι κατηγορούμενοι ήταν λεγεωνάριοι. Σ’ αυτό το δικαστήριο έγιναν οι περισσότερες δίκες γιατί στην περιοχή αυτή εκδηλώθηκε η μεγαλύτερη δραστηριότητα της Λεγεώνας. Παρόμοιες δίκες έγιναν και σε άλλα Εφετεία της χώρας(π.χ. Ε.Δ.Δ. Καστοριάς, Ιωαννίνων, Γρεβενών).

Mετά την κατάρρευση του μετώπου μαζί με τα ιταλικά στρατεύματα, θα εμφανισθεί και ο εκλεκτός πράκτορας, ο γνωστός Αλκιβιάδης Διαμάντης, ο οποίος θα ξεκινήσει αμέσως περιοδείες στη Θεσσαλία, Ήπειρο και Δυτική Μακεδονία, για να επισκεφθεί το τοπικό βλάχικο στοιχείο που κατοικούσε στις πόλεις και τα χωριά της Λάρισας, των Τρικάλων, των Ιωαννίνων, Γρεβενών και Τυρνάβου.

Με τη βοήθεια ενός δικτύου συνεργατών ( Ρουμανοδιδάσκαλοι των ρουμανικών σχολείων), που του είχε εξασφαλίσει από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ρουμανική Κυβέρνηση, διακηρύττει πως έφθασε η κατάλληλη ώρα δημιουργίας του «Πριγκιπάτου της Πίνδου», όπου θα βρουν τη θέση που τους αρμόζει οι Βλαχόφωνοι, ενώ τους προέτρεπε να πάρουν όπλα και να ενταχθούν στη «Ρωμαϊκή Λεγεώνα», όπως ονόμασε το ένοπλο σώμα των Βλαχόφωνων το οποίο επρόκειτο να ιδρυθεί.

Μάλιστα για να δώσει ανάλογο κύρος στις ενέργειές του υπέβαλε ένα υπόμνημα στον πρωθυπουργό Τσολάκογλου, όπου εξιστορούσε τη συμβολή του βλάχικου στοιχείου στην παρουσία του ελληνικού έθνους ενώ αξίωνε την ισότιμη μεταχείριση των Βλάχων από την ελληνική πολιτεία καθώς και τον διορισμό προέδρων, δημάρχων και νομαρχών Βλαχόφωνων σε πόλεις και χωριά που ο ίδιος θα υποδείκνυε. Ακόμη υποστήριζε πως πρέπει να ενισχυθούν και να λειτουργήσουν τα ρουμάνικα σχολεία όπως και οι Βλαχόφωνοι με αγροτικά κτήματα και βοσκοτόπια. [5]

Πρόκειται για τη νέα προσπάθεια ανακίνησης του Κουτσοβλαχικού ζητήματος και ίδρυσης του βλάχικου κράτους. Η συγκεκριμένη κίνηση θα εκφραστεί με τρεις μορφές: α) το πολιτικό μέρος, που αποβλέπει στη σύσταση κοινοτήτων ρουμανιζόντων σε πόλεις και χωριά και σε υποβολή υπομνημάτων από Βλάχους με αίτημα την αυτονόμηση της Πίνδου β) το οικονομικό μέρος, για σύσταση κονσόρτσιουμ, με μονοπωλιακή εκμετάλλευση πλουτοφόρων πηγών της περιοχής και γ) το στρατιωτικό μέρος, που στόχο έχει τη συγκρότηση στρατού του κράτους της Πίνδου με την ονομασία «Λεγεών των Βλάχων».

Ωστόσο η ‘Ρωμαϊκή Λεγεώνα’ δεν είναι μόνο ο ξενόφερτος τυχοδιώκτης –πράκτορας Αλκιβιάδης Διαμάντης αλλά και ο ληστοτρόφος- κτηνοτρόφος Βασίλειος Ραποτίκας από τη Ροδιά Τυρνάβου. Η συγκεκριμένη κίνηση πλαισιώθηκε από «μορφωμένους» και «καταξιωμένους» βλαχόφωνους, όπως γιατρούς, δικηγόρους, καθηγητές, δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και από ευκατάστατους εμπόρους, γεωργούς, κτηνοτρόφους και επιχειρηματίες. Αυτοί συνετέλεσαν να προσελκυσθεί και ένα μικρό ποσοστό απληροφόρητων και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου Βλαχόφωνων, οι οποίοι επάνδρωσαν ως ένοπλοι τη Ρωμαϊκή Λεγεώνα.[6]

Αμέσως μετά τον Διαμάντη, αρχηγός και εκπρόσωπος των Βλάχων της Κάτω Βαλκανικής, ο πρώτος ιεραρχικώς, βρίσκεται ο Νικόλαος Ματούσης, γνωστός δικηγόρος της πόλης και «προοδευτικός» εκείνης της εποχής, αφού διετέλεσε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και αργότερα στέλεχος του Αγροτικού Κόμματος του Παγκούτσου, ο οποίος ασκούσε μεγάλη επιρροή στους Βλαχόφωνους.

Χωρίς τον Ν. Ματούση και τους συνεργάτες του που υπέγραψαν το Μανιφέστο της 1 Μαρτίου 1942 [7], ο Διαμάντης ίσως δεν κατόρθωνε να πετύχει αυτά που πέτυχε με τη συνεργασία αυτών: την οργάνωση του ‘Πριγκιπάτου της Πίνδου’, την παγίδευση αφελών βλαχόφωνων και τη στρατολόγηση εκείνων που συγκρότησαν το ένοπλο τμήμα της Λεγεώνας, τους γνωστούς Λεγεωνάριους.

Η δράση της Λεγεώνας θα έχει ως αντικείμενο την κατάδοση στους Ιταλούς Ελλήνων –Βλαχόφωνων και μη- που κατείχαν όπλα, ακόμα και κυνηγετικά, τα οποία κατέσχεσαν. Μάλιστα οι επιδρομές θα συνοδευτούν από ιταλικά τμήματα καραμπινιέρων με τους οποίους συλλάμβαναν, βασάνιζαν απάνθρωπα, φυλάκιζαν και μέσω των ιταλικών αρχών εξόριζαν στην Ιταλία όσους αντιστέκονταν στους ανθελληνικούς τους σκοπούς. Ταυτόχρονα λήστευαν νόμιμα ή όχι τις περιουσίες των Ελλήνων, Βλαχόφωνων και μη. [8]

Τη συνεργασία με τους Ιταλούς την αξιοποιούσαν ενσυνείδητα για τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό τους. Οι δικηγόροι ως έχοντες τα «μέσα» στους κατακτητές να προσελκύουν πελατεία, ενώ οι έμποροι υπό την σκέπη των κατακτητών αγόραζαν μισοτιμής ή τζάμπα, δια της μεθόδου της επιτάξεως, κατασχέσεως ή και αρπαγής, τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα των χωρικών.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε πως από την αρχή του έτους έχουν αντικατασταθεί σε αρκετά χωριά τα κοινοτικά συμβούλια με πρόσωπα της αρεσκείας της Λεγεώνας.[9] Το ίδιο θα συμβεί και με την αναδιοργάνωση του σώματος της Αγροφυλακής «συμφώνως προς τας σημερινάς συνθήκας». Έτσι πολλοί λεγεωνάριοι διορίσθηκαν ως αγροφύλακες.[10]

Αυτές οι ορδές των λεγεωνάριων βοήθησαν τους Ιταλούς να ανακαλύψουν όπλα, κυνηγετικά και πολεμικά, που είχαν στην κατοχή τους οι Έλληνες, για να μην πέσουν στα χέρια ανταρτών που είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στην περιοχή. Ταυτόχρονα εκβίαζαν τους κτηνοτρόφους να τους παραδίδουν το γάλα και μέσω συνεργατών-τυροκόμων τους να το εμπορεύονται οι ίδιοι. Δεν έλειπαν φυσικά και οι επιδρομές σε συγκεκριμένα σπίτια αντιστασιακών όπου, αφού πρώτα τα λεηλατούσαν, στη συνέχεια τα έκαιγαν και βασάνιζαν τους συγγενείς τους.[11]

H ίδρυση και δράση του ΕΑΣΑΔ (Eθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσης) Η οργάνωση θα προστάτευε τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αγροτών όπως ήταν η αγροτική ιδιοκτησία ταυτιζόμενη με την πατρίδα, η οικογένεια, η θρησκεία και οι τοπικές παραδόσεις δηλ. «τα ιερά και τα όσιά τους» από κάθε προσβολή και ιδιαίτερα από την κομμουνιστική ιδεολογία.

Αυτοί οι στόχοι του ΕΑΣΑΔ συγκινούσαν τα μέλη του και ιδιαιτέρως τους επικεφαλής του στη Θεσσαλία. Κάποιοι βέβαια από αυτούς κάλυπταν και τους ιδιοτελείς υπολογισμούς τους: το ξεκαθάρισμα παλαιών λογαριασμών με τον γείτονα ή και την ευκαιρία εύκολου πλουτισμού.

Τον πρώτο ένοπλο πυρήνα του ΕΑΣΑΔ αποτέλεσαν 17 ταγματασφαλίτες που έφθασαν στον Βόλο από την Αθήνα στα τέλη Μαρτίου 1944. Σκοπός τους να βοηθήσουν στην τήρηση της εσωτερικής ασφάλειας. Η άφιξή τους ανακοινώθηκε με καθυστέρηση, στις 27 Απριλίου 1944, από το ραδιόφωνο της Αθήνας. Σκοπός τους «είναι η καταστροφή του κομμουνισμού και η εξουδετέρωση όλων των κινήσεων που ήταν πιθανό να βλάψουν τα εθνικά συμφέροντα.»[12]

Ως αρχηγός φερόταν ο Τάκης Μακεδών, Σκοπελίτης. Στην πόλη του Βόλου εγκαταστάθηκαν στην οικία Καρτάλη, και άνοιξαν γραφεία στην πλατεία Ελευθερίας. Ως φυλακές χρησιμοποιούσαν την «Κίτρινη αποθήκη», άλλοτε καπναποθήκη. Μετά τον Βόλο, ομάδες ενόπλων ΕΑΣΑΔ εμφανίστηκαν σε όλες τις πρωτεύουσες των νομών της Θεσσαλίας, ιδιαιτέρως στη Λάρισα.[13] Επικεφαλής τους είναι και μόνιμοι αξιωματικοί.[14]

Στον ΕΑΣΑΔ κατέφυγαν, επίσης και άλλοι, που προηγουμένως ήταν ενταγμένοι στον ΕΔΕΣ ή ακόμα και στο ΕΑΜ,[15] οι οποίοι ,κατά καιρούς, είχαν εκδιωχθεί από τις γραμμές του. Αυτοί εντάχθηκαν στο ΕΑΣΑΔ για να αποφύγουν τις διώξεις και την εξόντωσή τους και για να εκδικηθούν τους διώκτες τους. Σ’ αυτό το μόρφωμα θα προσέλθουν και οι οικονομικώς δεινοπαθούντες, με την ελπίδα ότι οι αποδοχές που ανέμεναν από την ένταξή τους θα ανακούφιζαν τη δυστυχία τους καθώς και πολλά περιθωριακά στοιχεία που διείδαν «λούφα» και πλιάτσικο.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας δυσφήμισης του ΕΛΑΣ ήταν και η εσφαλμένη απόφαση του Σιάντου, τον Ιανουάριο του 1944, για οργάνωση στρατοπέδων συγκέντρωσης «αντιδραστικών»,(Μαρτυρία Κώστα Κουτίνα, κατοίκου Αργυροπουλίου Τυρνάβου:» Το 1944 οι ‘βασιλικοί’ και ‘μεταξικοί’ του χωριού οδηγήθηκαν από τον Εφεδρικό ΕΛΑΣ του χωριού στη Βερδικούσια για ‘απομόνωση’. Αυτό διήρκησε λίγο χρονικό διάστημα καθώς αυτή η απόφαση δημιούργησε αντιδράσεις στους ίδιους τους κόλπους του ΕΑΜ. Έτσι σύντομα επέστρεψαν στο χωριό αλλά βρίσκονταν πάντα υπό την επιτήρηση της οργάνωσης»..) Έτσι αυτή η δυσφήμιση του ΕΛΑΣ έπιασε τόπο και η κατάταξη στα Τάγματα Ασφαλείας φαινόταν σωτήρια.

Τα ΕΑΣΑΔ πραγματοποιούσαν τις επιδρομές τους κατά των κωμοπόλεων και των χωριών της περιφέρειάς τους κατά κανόνα, με τη συνοδεία ένοπλων γερμανικών τμημάτων, τα αυτοκίνητα των οποίων μετέφεραν τους ενόπλους του, όπως και τα προϊόντα των αρπαγών τους, τα οποία μοιράζονταν κατά συμφωνημένα ποσοστά.[17]

Εασαδίτες πέρασαν από στρατοδικείο του ΕΛΑΣ δύο μήνες αργότερα. Είχε προηγηθεί η επίθεση του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων του ΕΛΑΣ στο Φανάρ-Μαγούλα, στις 25 Μαΐου 1944, όπου μία ομάδα από 29 ΕΑΣΑΔίτες έπεσαν στα χέρια των ανταρτών. Παραπέμφθηκαν στο στρατοδικείο της 1ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ και η δίκη τους έγινε στις 19, 20, 21 Ιουλίου 1944. Από τους κατηγορουμένους 9 καταδικάστηκαν σε θάνατο, 9 σε ισόβια δεσμά, 2 κηρύχθηκαν ένοχοι λόγω σύγχυσης και οι υπόλοιποι αθωώθηκαν. Οι καταδικασθέντες ζήτησαν χάρη από την ΠΕΕΑ. Άγνωστη η περαιτέρω τύχη τους.[18]

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ Α) Η δίκη της ‘Λεγεώνας’ Εδώ έλαβε χώρα και η δίκη των πρωτεργατών της Λεγεώνας (Αλκιβιάδη Διαμάντη και Νικολάου Ματούση και άλλων σαράντα τριών). Μάρτυρες κατηγορίας σ’ αυτή τη δίκη ήταν, κυρίως, επιφανείς Βλάχοι, τους οποίους η Λεγεώνα καταδίωξε αγρίως, επειδή όχι μόνο δεν προσχώρησαν σ’ αυτή αλλά και αντιτάχθηκαν στη δράση της.[19]

Το δικαστήριο δίκασε τους Αλκιβιάδη Διαμάντη, Νικόλαο Ματούση και Δημοσθένη Τσούτρα σε θάνατο, τους Καζάνα Γεώργιο, Μητσιμπούνα Νικόλαο και Στέφανο Κώτσιο σε ισόβια δεσμά και τους Τάχα Κων/νο, Φράγκο Νικόλαο, Πιτένη Περικλή και Αράια Ζήκο σε πρόσκαιρα δεσμά δέκα πέντε (15) ετών. Ενώ για τους Βασιλάκη Γεώργιο, Κόπανο Ιωάννη και Μπαλοδήμο Αθανάσιο φυλάκιση (3) τριών ετών. Διέταξε επίσης και τη δήμευση ολόκληρης της περιουσίας των Αλκ. Διαμάντη , Νικ. Ματούση και Δημοσθ. Τσούτρα.

Ειδικά οι Ματούσης και Διαμάντης δικάστηκαν ερήμην διότι βρίσκονταν εκείνο το διάστημα στη Ρουμανία. Συγκεκριμένα ο πρώτος δικάστηκε δύο φορές εις θάνατον με τις υπ.’ αριθμ.35 της 23/1/1946 και 314 της 13/12/1948 αποφάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων Εφετείου Λάρισας για την εγκληματική δράση που ανέπτυξε: «Στο Βόλο, Λάρισα, Θεσσαλία και Μακεδονία από του μηνός Μαΐου 1941 μέχρι Σεπτεμβρίου 1943, κατ’ εξακολούθησιν και διά πολλών μικροτέρων πράξεων εν συνεργασία και με την βοήθειαν του εχθρού».[20]

Επίσης δικάζεται από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων Εφετείου Αθηνών εις θάνατον με την υπ.’ αριθμ. 535 της 17/6/1948 απόφαση μαζί με άλλους δύο συγκατηγορούμενούς του διότι: «Εγένοντο συνειδητά όργανα του εχθρού προς διάδοσιν της προπαγάνδας του εξαίροντες το έργον του κατακτητού και προκαλούντες την ηττοπάθειαν παρά του ελληνικού λαού και την περιφρόνησιν προς τον εθνικόν και συμμαχικόν αγώνα, ήτοι. Οικειοθελώς ανέλαβαν υπηρεσίαν παρά τη, μετά των Γερμανών στενώς συνεργαζόμενη οργάνωση ΕΣΠΟ συγκαταλεχθέντες μεταξύ των επίλεκτων μελών της οργάνωσης ταύτης». Πρέπει να προσθέσουμε και τα πρόσκαιρα δεσμά 12 ετών με την υπ’.αριθμ.334 της 31/3/1948 απόφασης του ιδίου δικαστηρίου διότι: «είχε διορισθεί έμμισθος ή άμισθος πράκτορας και πληροφοριοδότης του εχθρού εργαζόμενος εις την προδοτικήν οργάνωσιν της Γερμανικής υπηρεσίας <<Μονάς 3000>> και παρέσχον συστηματικώς εις τον εχθρόν πληροφορίας…».[21]

Αξίζει να σημειωθεί πως στη δίκη της ‘Λεγεώνας’ οι κυριότεροι μάρτυρες κατηγορίας υπήρξαν οι Ε. Αβέρωφ , Ε. Ρούσσας και Ν. Ράπτης από τους πρωτεργάτες αποκάλυψης της προπαγάνδας της Λεγεώνας την περίοδο της Κατοχής στη Λάρισα. Ωστόσο οι κατηγορούμενοι λεγεωνάριοι μέσω των συνηγόρων τους, οι οποίοι ζητούν από τον Πρόεδρο την απαλλαγή των πελατών τους ‘λόγω αμφιβολιών’ και ‘λόγω βλακείας’, κατόρθωσαν να πετύχουν διαχωρισμό της δίκης τους και αργότερα να ζητήσουν και να κερδίσουν ανακοπή.

Είναι χαρακτηριστικό πως σχεδόν όλα τα εγκλήματά τους έχουν κοινή αφετηρία τους δύο αρχηγούς. Σ’ αυτούς επισυνάπτονται οι καθολικές ευθύνες των πράξεων της ‘Λεγεώνας’.

Β) Η δίκη των «Εασαδιτών» Η πρώτη δίκη του ΕΑΣΑΔ στη Λάρισα θα γίνει τον Οκτώβρη του 1945 με κατηγορούμενους τους Μπόκαρη, Καραγιώργο, Νάνο (παρών) κτλ. Οι συγκεκριμένοι ωστόσο αρχηγοί δικάζονται ερήμην[22] γιατί δεν «βρέθηκαν» να πιαστούν για να δώσουν λόγο για τα εγκλήματά τους. Ο μεν Καραγιώργος πριν λίγες μέρες οργάνωνε και εκτελούσε με τις συμμορίες του τα μπλόκα στα χωριά Νίκαια, Ζάππειο κτλ. Οι δε Μπόκαρης και Δημητρίου προκαλούσαν τους Λαρισαίους με την παρουσία τους αλλά ήταν ‘επί εγγυήσει’ ελεύθεροι και γι’ αυτό δεν παρουσιάστηκαν.

Το δικαστήριο παραδέχτηκε «μετρία σύγχυση» για τον Νάνο και τον καταδίκασε σε ισόβια δεσμά όπως και τον Ιάκωβο Μπόκαρη, ενώ καταδίκασε σε θάνατο τον Χαρ.Γνησούλη, απόστρατο ταγματάρχη Χωρ/κής.

Γ) Η δίκη της Ε.Ε.Ε. Τον επόμενο μήνα (Δεκέμβριος 1945) θα αρχίσει η δίκη των τριών ηγετών της Ε.Ε.Ε. Ι. Τσιριγγάκη, Β. Σχινά και Ι. Βιανέλλη, οι οποίοι κατηγορούνται για εκβιασμούς, προπαγάνδα υπέρ του κατακτητή, λεηλασίες, βιασμούς και για παράδοση πατριωτών στους Γερμανούς. Ο δε συνήγορος υπεράσπισης (Δ. Χατζηγιάννης) θα διαμαρτυρηθεί έντονα γιατί ο πελάτης του ( Ι. Τσιριγγάκης) έμεινε στη φυλακή υπόδικος 14 μήνες, ενώ ο εισαγγελέας κ. Κόλλιας όχι μόνο δεν βρήκε ενοχή αλλά χαρακτήρισε την οργάνωση Ε.Ε.Ε. ως νόμιμη πολιτική οργάνωση, όπως όλες οι άλλες οργανώσεις και ότι τα μέλη της δεν συνεργάστηκαν με τους κατακτητές.

Τελικά το δικαστήριο αθώωσε τον Ι. Τσιριγγάκη, καταδίκασε τον Β. Σχινά σε 2,5 χρόνια φυλάκιση και τον Ι. Βιανέλλη σε ισόβια δεσμά.

Οι ανακοπές των καταδικαστικών αποφάσεων Όπως είδαμε και προηγούμενα, το άρθρο1 του ψηφίσματος ΙΘ΄/1946 έδωσε τη δυνατότητα και το δικαίωμα της άσκησης του ένδικου μέσου «της ανακοπής» κατά των καταδικαστικών αποφάσεων. Εδώ πρέπει να προσθέσουμε πως ο κατηγορούμενος δοσίλογος θα δικαζόταν τώρα με άλλους δικαστές και όχι με εκείνους που τον ερημοδίκασαν και τον καταδίκασαν. Ακόμη οι μάρτυρες κατηγορίας λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στη χώρα, εξαιτίας της εμφύλιας διαμάχης, ήταν τρομοκρατημένοι και δεν ήταν λίγες οι φορές που δέχονταν απειλές και συστάσεις από τους ίδιους τους κατηγορούμενους για να μην καταθέσουν κάποιο επιβαρυντικό στοιχείο.

Οι πιο χαρακτηριστικές «ανακοπές» ήταν του «Προέδρου» της Λεγεώνας, Νικολάου Ματούση, του εμπόρου-τυροκόμου Γεωργίου Ιωάννη Αγορογιάννη και του Αργύρη Μποχώρη-Μπάσδου που υπηρετούσε στο ένοπλο τμήμα του Βασίλη Ραποτίκα.

Στην τελευταία του δίκη , αρκετοί από τους μάρτυρες κατηγορίας δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο. Όσοι προσήλθαν, με τη νέα τους κατάθεση προσπάθησαν να αμβλύνουν την κατηγορία και να τον βοηθήσουν. Οι δε μάρτυρες υπεράσπισης κατέθεταν ό,τι ήθελε ο κατηγορούμενος. Το δικαστήριο με την υπ’ αριθ.14/21-2-1948 απόφασή του, τον καταδίκασε μόνο για παράβαση του άρθρου 4 του αν. νόμου 533/1945, δηλ. για συνεργασία μετά του εχθρού «κατά τρόπον ανάξιον Έλληνος», «εις φυλάκισιν δύο (2) ετών», ενώ, ένα από τα λαϊκά μέλη του δικαστηρίου μειοψήφησε και ζήτησε να κηρυχθεί αθώος ο κατηγορούμενος λόγω αμφιβολιών.[23]

Οι « ανακοπές» του Νικολάου Ματούση Ο Νικόλαος Ματούσης ενώ βρισκόταν στη Ρουμανία, μετά την απελευθέρωση παραπέμφθηκε στα Ειδικά Δικαστήρια Δοσιλόγων του Εφετείου Λάρισας και Αθήνας. Επακολούθησαν οι δίκες του και οι καταδίκες του, ερήμην δύο φορές σε θάνατο, με τις υπ’ αριθμούς 35/1946 και 314/1947 του Ε.Δ.Δ. Εφετείου της Λάρισας καθώς και τις υπ’ αριθμούς 334 και 535/1948 του Ε.Δ.Δ. του Εφετείου Αθηνών με τις οποίες είχε καταδικαστεί σε δωδεκαετή ειρκτή και σε θάνατο.

΄Ετσι την 25 Ιουνίου 1964 που εκδικάστηκαν οι ανακοπές του, εκδόθηκε η απόφαση 9/1964 απόφαση του Ε.Δ.Δ. του Εφετείου της Αθήνας με την οποία ο Ν. Ματούσης έλαβε και το αποφυλακιστήριό του παραγγελία του ειδικού επιτρόπου με αριθμό 39/25-6-1964 και έτσι αφέθηκε ελεύθερος από τις φυλακές Αβέρωφ. Μόνο για τη μία του πράξη κηρύχθηκε αθώος, ενώ για όλες τις άλλες πράξεις έπαυσε η ποινική δίωξη λόγω παραγραφής. Από τότε ο Νικόλαος Ματούσης και μέχρι τον θάνατό του στις 11 Μαρτίου 1991 έζησε ελεύθερος. Μετά από δύο χρόνια παραμονής στην Αθήνα θα επιστρέψει και θα εγκατασταθεί στη Λάρισα.

Η αποκατάσταση και η χορήγηση αμνηστίας Αφού τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος και σταμάτησε η λειτουργία των Ειδικών Δικαστηρίων Δοσιλόγων, θα χορηγηθεί αμνηστία με το περιβόητο Ψήφισμα ΚΘ΄, η οποία (αμνηστία) αφορούσε τα αδικήματα που είχαν γίνει κατά τη διάρκεια της εχθρικής Κατοχής της χώρας και είχαν σχέση με το «συμμοριακό ή αντισυμμοριακό αγώνα», όπως αναφέρεται σ’ αυτό.

Πολλοί καταδικασθέντες στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια θα εκμεταλλευτούν τις πολιτικές συνθήκες υπέρ τους και θα κάνουν πολλές αιτήσεις αντίρρησης κατά της εκτελεστότητας των αποφάσεων των Ειδικών Δικαστηρίων, οι οποίες παλαιότερα είχαν απορριφθεί με το αιτιολογικό ότι τα αδικήματα συνεργασίας με τον εχθρό εξαιρούνταν από την αμνηστία.

Συγχρόνως όμως έγιναν πολλές αιτήσεις ανακοπής των παλαιοτέρων αποφάσεων, βασιζόμενες στο γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι είχαν καταδικαστεί ερήμην και δεν είχαν λάβει το κλητήριο θέσπισμα λόγω αλλαγής τόπου διαμονής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το δικαστήριο έκανε δεκτή την αίτηση ανάκλησης και εξαφάνισης της απόφασης με το εξής σκεπτικό: «Eπειδή ο ανακόπτων κατηγορούμενος αρκούντως δικαιολογεί την μη εμφάνισίν του κατά την ερήμην δίκην , ήτις προήλθεν ουχί εξ απειθείας αλλά από ανεξάρτητα της θελήσεώς του περιστατικά και εξ ανωτέρας βίας, δέον συνεπώς όπως γίνη αύτη δεκτή, ανακληθή δε και εξαφανισθή η ανακοπτόμενη απόφασις καθ’ όλας αυτής τας διατάξεις πλην της περί τελών τοιαύτης».[24]

Έτσι από τη μελέτη των πρακτικών των Ειδικών Δικαστηρίων αυτής της περιόδου γίνεται φανερή η διάθεση της πολιτείας να αποσύρει τις κατηγορίες των συνεργασθέντων με τις δυνάμεις ξένης Κατοχής, αφού στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου εχθρός του κράτους θεωρούνταν πλέον οι κομμουνιστές και στην προσπάθεια δίωξης των τελευταίων, οι δοσίλογοι έρχονταν ως αρωγοί. Με αυτή τη λογική συνεπώς η δίωξη των Ελλήνων κομμουνιστών νομιμοποιούσε τη δραστηριότητα των μελών της οργάνωσης. «Τα ΕΑΣΑΔ συνειργάζοντο με τους Γερμανούς και κυνηγούσαν τους κομμουνιστάς»[25] είναι μία χαρακτηριστική φράση που απαντά συχνά στις συνεδριάσεις κατά τις οποίες συζητείτο η ανακοπή της κατηγορίας.
[1] Εφημερίς της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ),αρ. φ. 12, 6 Νοεμβρίου 1944
[2] Συντακτική Πράξη 6, «Περί επιβολής κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού», ΦΕΚ 12, 20 Ιανουαρίου 1945
[3] Αν. Νόμος 217/1945 άρθρο 11 ‘Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως διατάξεων τινών της υπ’ .αριθμ.. 6/1945 Συντακτικής Πράξεως’
[4] Εφημερίς της Κυβερνήσεως ΦΕΚ Α 224/1945 ,Αναγκαστικός Νόμος 533/1945 «Περί τροποποιήσεως, συμπληρώσεως και κωδικοποιήσεως της υπ’.αριθμ. 6/1945 Συντακτικής πράξεως περί επιβολής κυρώσεων κλπ. ως έχει τροποποιηθή».
[5] Υπόμνημα-ντοκουμέντο του Αλ. Διαμάντη προς τον πρωθυπουργό Τσολάκογλου την 25/9/1941, ως εκπροσώπου των Βλάχικων Κοινοτήτων της Πίνδου και του Βλάχικου στοιχείου της Νοτίου Βαλκανικής.
[6] Εφημερίδα ‘Ημερήσιος Κήρυκας’ Κυριακή 8/11/1992-‘Η Ρωμαϊκή Λεγεώνα και το μανιφέστο της’
[7] Εφημερίδα ‘Λαρισαϊκός Τύπος’ Πέμπτη 2/4/1942 ‘Επιβεβλημένη Απάντησις’
[8] Δ. Ανέστης ‘Το Κουτσοβλαχικό Ζήτημα’ Λάρισα, 1962 σελ.93-94.- Ντοκουμέντο της Ιταλικής Καραμπινερίας υπ’αριθμ.24/8/1 από 25/11/1941
[9] Εφημ. Λαρισαϊκός Τύπος, 16-1-1942
[10] Εφημ. Λαρισαϊκός Τύπος, 27-1-1942
[11] Κ. Γκόλτσου ‘Στην ανάγκη της ανέμης’ σελ. 32-34
[12]Ό. π,υποσημ.2, σ.121
[13]Εφημ, «Λαϊκή Φωνή», όργανο της περ/κης επιτροπής Λάρισας του ΚΚΕ στις 30-4-1944, εμφάνιση των ΕΑΣΑΔιτών στη Λάρισα.
[14]Υπολοχαγός Χρήστος Κροντήρης, (Πρακτικά Ε,Δ.Δ. Λάρισας ,υπ’ αριθμ. 40/1946)
[15]Αλέξης Σεβαστάκης’’Καπετάν Μπουκουβάλας’’, εκδ. Διογένης, Αθήνα 1978 σ.149(διάλογος του καπετάνιου και του διδασκάλου Κων/νου Καραγεώργου)
[16]
[17]Εφημ. «Λευτεριά, 18-6-1944
[18] Εφημ, «Ρήγας» 7-8-1944
[19] Πρακτικά Ε.Δ.Δ. Εφετείου Λάρισας, 16-23/1/1946
[20] Πρακτικά Ε.Δ.Δ.Εφετείου Λάρισας, 16-23/1/1946 και 13/12/1948
[21] Πρακτικά Ε.Δ.Δ. Εφετείου Αθηνών, 31/3/1948 και 17/6/1948
[22] Εφημ. ‘Αλήθεια’ 18/10/1945 ‘Η πρώτη δίκη Εασαδιτών’
[23]Πρακτικά με αριθμόν 14/1948 του Εφετείου της Λάρισας
[24] Αρχείο Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων Βόλου,τ.Γ΄, απόφαση 61/15-12-1950 στην Εταιρεία συλλογής διάσωσης ιστορικών αρχείων Ν. Λάρισας 1940-1974.
[25] Αρχείο Ε.Δ. Δοσιλόγων Βόλου, τ. Γ΄ πρακτικά συνεδρίασης 18/22-6-1951.


Ενδεικτική βιβλιογραφία:Αρχεία Εθνικής Αντίστασης, εκδόσεις ΔΙΣ/ΓΕΣ
Λάζαρος Αρσενίου, «Η Θεσσαλία στην Αντίσταση»
Α. Βολταιράκης, «Εις την υπηρεσίαν της Γκεστάπο»
Δημήτριος Γατόπουλος, «Ιστορία της Κατοχής»
Woodhouse, «Το μήλος της Έριδος. Η ελληνική αντίσταση και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων»
Σόλων Γρηγοριάδης, «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974»
Στράτος Δορδανάς, «Έλληνες εναντίον Ελλήνων», εκδόσεις Επίκεντρο
Στράτος Δορδανάς, «Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη. Επιβιώσεις του δοσιλογισμού στη Μακεδονία, 1945-1974», εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Στράτος Δορδανάς, «Το αίμα των αθώων. Αντίποινα των γερμανικών αρχών κατοχής στη Μακεδονία, 1941-1944», εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Γιάννης Δουατζής, «Οι Ταγματασφαλίτες», εκδόσεις αδελφών Τολίδη
Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, «Η ελληνική αντίσταση 1941-44 μέσα από τα μυστικά αρχεία της Βέρμαχτ»
Δημήτρης Ιωάννου, «Τάγματα Ασφαλείας. Όλη η αλήθεια», εκδόσεις Ελεύθερος Κόσμος
Νίκος Καρκάνης, «Οι δοσίλογοι της κατοχής. Δίκες - παρωδία», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή
Ι. Κολιόπουλος, «Λεηλασία φρονημάτων», εκδόσεις Βάνιας
Τάσος Κοντογιαννίδης, «Ήρωες & προδότες στην κατοχική Ελλάδα», εκδόσεις Πελασγός
Δημοσθένης Κούκουνας, «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή», εκδόσεις Ερωδιός
Δημοσθένης Κούκουνας, «Ιστορία της Κατοχής», εκδόσεις Λιβάνη
Δημοσθένης Κούκουνας, «Οι Γερμανοί στην Κρήτη 1941-1945», εκδόσεις Μέτρον
Τάσος Κωστόπουλος, «Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη», εκδόσεις Φιλίστωρ
Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, «Ιδού η αλήθεια»
Mark Mazower, «Στην Ελλάδα του Χίτλερ», εκδόσεις Αλεξάνδρεια
Νίκος Μαραντζίδης, «Οι άλλοι καπετάνιοι. Αντικομμουνιστές ένοπλοι στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου», εκδόσεις Εστία
Ι. Μιχαηλίδης-Η. Νικολακόπουλος-Χ. Φλάισερ, «Εχθρός εντός των τειχών», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Γεώργιος Μόδης, «Πόλεμος και κατοχή»
Σταύρος Παπαγιάννης, «Εθνικός Αγροτικός Σύνδεσμος Αντικομμουνιστικής Δράσης. Τα Τάγματα Ασφαλείας της Θεσσαλίας» εκδόσεις Σόκολη
Σταύρος Παπαγιάννης, «Τα παιδιά της λύκαινας. Οι επίγονοι της 5ης Ρωμαϊκής Λεγεώνας κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-1944)», εκδόσεις Σόκολη
Βασίλειος Σταυρογιαννόπουλος, «Η ζωή της κατοχής και τα Τάγματα Ασφαλείας», εκδόσεις Λόγχη
Γεώργιος Τσολάκογλου, «Απομνημονεύματα»
Χάγκεν Φλάισερ, «Στέμμα και Σβάστικα. Η Ελλάδα της κατοχής και της Αντίστασης 1941-1944», εκδόσεις Παπαζήση
Χάγκεν Φλάισερ, Νέα στοιχεία για τη σχέση γερμανικών αρχών κατοχής και Ταγμάτων Ασφαλείας (Μνήμων, τχ.8, 1980-82)
Μενέλαος Χαραλαμπίδης, «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», εκδ. Αλεξάνδρεια
Τάσος Χατζηαναστασίου, «Οι εθνικιστές οπλαρχηγοί στη βουλγαροκρατούμενη Μακεδονία & Θράκη»
Ιάκωβος Χονδροματίδης, «Δωσίλογοι της Κατοχής», εκδόσεις Περισκόπιο
Ιάκωβος Χονδροματίδης, «Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα», εκδόσεις Περισκόπιο
Αθανάσιος Χρυσοχόου, «Η κατοχή εν Μακεδονία : Οι Γερμανοί εν Μακεδονία, 1941-1944»
Περιοδικό «Ιστορία εικονογραφημένη», τεύχος 540, Ιούνιος 2013

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ: Περίοδος ( Σεπτέμβριος 1944 – Αύγουστος 1946)
“ΣΗΜΕΡΙΝΗ”
“ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ”
“ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΧΑΪΑ”
“ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ”

και επίσης φύλλα των εφημερίδων:
“ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ”
“ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”
“ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ” της αντίστοιχης περιόδου.



Ιστότοποι: http://original-fippak.blogspot.gr/2014/08/blog-post






Εθνική Αντίσταση

ΔΣΕ

Copyright Εθνική ΑντίστασηΔ-ΣΕ. All rights reserved.