Δημοκρατία: Κρατεί ο δήμος (=εξουσιάζει ο λαός),
δηλαδή αυτοκυβερνάνται η κοινωνία, όπως συνέβαινε στη μικρή κοσμοσυστημική κλίμακα της κλασικής πόλης-κράτους της Αρχαίας Αθήνας.
Στην -κρατοκεντρική- εποχή μας βρισκόμαστε ακόμα σε ένα επίπεδο, όπου μόλις έχουμε εξέλθει από τις αξιώσεις των κοινωνιών της εσπερίας για κατάκτηση ατομικών ελευθεριών, βρισκόμαστε στην μεταφεουδαλική εποχή.
Η δημοκρατία θέλει το χρόνο της,
ανάγεται ακόμα στο μέλλον…
Αντιπροσώπευση= η αντί προσώπων, διαχείριση των κοινών.
Βρισκόμαστε στην μεγάλη κοσμοσυστημική κλίμακα.
Η βιολογία των κοινωνιών θέτει σε πρώιμο στάδιο την έννοια της αυτοκυβέρνησης, δηλ. της Δημοκρατίας.
Η δημοκρατία θεραπεύει την συλλογική ελευθερία ατομική+κοινωνική+..=πολιτική ελευθερία.
Το πρόβλημα επομένως εντοπίζεται στο ότι η διαχείριση των κοινών υποθέσεων διεξάγεται με όρους αυθαιρεσίας από τους πολιτικούς διαχειριστές, χωρίς τον διαρκή έλεγχο της κοινωνίας και της λογοδοσίας σε αυτήν, οπότε το λογικό αίτημα είναι να πλησιάσουμε στην αντιπροσώπευση, να γίνει πάλι μια προσομοίωση αντιπροσώπευσης (στο ιστολόγιο κοσμοσύστημα του Κοντογιώργη αναλύονται αυτά). (ο σύνδεσμος από τον Άλκη Σαββόπουλο)
Η “θεραπεία” της δημοκρατίας, είναι σα να συστήνει ένας διατροφολόγος και ένας
γυμναστής σε κάποιον παθολογικά υπέρβαρο άνθρωπο, να γίνει μέσα σε 10 ημέρες μοντέλο επιδείξεων για επιδείξεις μόδας. Ή σε έναν αγύμναστο άνθρωπο για πάμπολλα χρόνια, να κάνει 20 έλξεις στο μονόζυγο μέσα σε δυο ημέρες. Έτσι υπονομεύει την προσπάθειά του.
Αυτά προφανώς δεν θέτουν ρεαλιστικούς και επιτεύξιμους στόχους, αλλά “καίνε” τον οργανισμό και εξασθενούν το επιχείρημα αλλά και αδυνατίζουν την προοπτική του.
Η δημοκρατία είναι ο στόχος, αλλά όχι με μαξιμαλιστικούς όρους και άκαιρες προγραφές.
Ανάγεται στο εξελικτικό γίγνεσθαι των κοινωνικών συστημάτων.
Ο Αριστοτέλης καταλήγει στο ότι καταλληλότερος για να κυβερνήσει, είναι ο δήμος (ο λαός), αλλά διαβάζουμε στα Πολιτικά,ότι το πολιτικό αδίκημα είναι βαρύτερο από το κοινό αδίκημα ακόμα και αν είναι το ίδιο, γιατί έχει μεγαλύτερο βάρος, βλάπτει πολλούς/ολόκληρη την κοινωνία.
Οι πολιτικοί αντιθέτως έχουν φροντίσει να μην υπάγονται στο κράτος δικαίου.
Επίσης, η καταχρηστική εκφορά της δημοκρατίας, εξασθενεί το ίδιο το περιεχόμενό της, ώστε ακόμα και εκεί που φαίνεται να προτείνεται ως λύση, τελικά να προβάλλεται η αποδόμησή της.
Όπως και ένας βιολογικός οργανισμός “είναι” ή “δεν είναι”, έτσι και ο άνθρωπος, ή είναι άνθρωπος ή δεν είναι… είναι κάτι άλλο., τραπέζι ενδεχομένως…
Δεν υπάρχει “άμεσος” και “έμμεσος” άνθρωπος.
Έτσι και η δημοκρατία ως σύστημα λοιπόν, δεν είναι άμεση ή έμμεση.
Ή είναι δημοκρατία ή δεν είναι.
Άλλο η αντιπροσώπευση και άλλο πράγμα η δημοκρατία.
Σε πρώτη φάση λοιπόν, το ζήτημα είναι να αποκατασταθεί η έννοια της αντιπροσώπευσης, ώστε να μην παραμένει η κοινωνία “ιδιώτης”, αλλά να έχει λόγο στην διαχείριση των υποθέσεών της.
Η δημοκρατία, θα προκύψει φυσιολογικά.
Παρόλα αυτά όμως, το σύστημά μας -για τους λόγους που ανέλυσα στο αρχικό μου σχόλιο- δεν είναι ούτε καν αντιπροσωπευτικό.
Η φόρτιση με έννοιες και όρους, θα εξασθενίσουν την πράξη και θα οδηγήσουν σε αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα.
Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει προσεκτική εξέταση των φαινομένων, ώστε να μην εκφυλίζεται η προσπάθεια και οδηγούμαστε σε στοχεύσεις που δεν έχουν αντίκρισμα, αλλά καταλήγουμε σε αποσπασματικές αξιώσεις του στυλ “συνταγματική αναθεώρηση”, “δημοψηφίσματα” κτλ…
Απαιτείται αλλαγή του πολιτικού συστήματος και συμμετοχή της κοινωνίας στην σημερινή τεχνοδικτυακή εποχή όχι με όρους χειραγώγησης προσβάσιμους στα κόμματα (στημένα δημοψηφίσματα, διλληματικές ρωτήσεις), αλλά με άλλα μέσα πχ δημοσκοπικούς δήμους, ώστε να πλησιάσουμε σε μια προσομοίωση αντιπροσώπευσης.
Αυτό που έχει τελικά σημασία, είναι η κοινωνία να αντιπροσωπεύεται επαρκώς και όχι να αυθαιρετούν οι κομματάρχες, όπως έκαναν μετά τις εκλογές του 2012, όπου αν ανατρέξει κανείς στα αρχεία των τηλεοπτικών εκπομπών μετά τα αποτελέσματα ο κοινός τόπος όλων των διαπιστώσεων ήταν: “η κοινωνία είπε όχι άλλο μνημόνιο”.
Πιο ήταν το αποτέλεσμα;
Το πασόκ από 45% οδηγήθηκε στην αρχή του τέλους του (από το 13% θα χαροπαλέψει να μπει στη βο(υ)λή), και η ΝΔ έπεσε σε νέο ιστορικό χαμηλό κάτω του 30%.
Η ΔΗΜΑΡ εκμαίευσε ψήφους λέγοντας ότι θα... απαγκίστρωνε “σταδιακά” από το μνημόνιο και ο σύριζα όλο και διολισθαίνει στην ίδια κατεύθυνση.
Που είναι λοιπόν η …αντιπροσώπευση;
Πως “αντιπροσωπεύτηκε” η ψήφος των Ελλήνων πολιτών;
Ζήσαμε αντιπροσώπευση, και θέλουμε να… πετάξουμε κάνοντας άλμα προς τη δημοκρατία;
Δε νομίζω…
Toy personal pinion από το forum του olympia.gr
δηλαδή αυτοκυβερνάνται η κοινωνία, όπως συνέβαινε στη μικρή κοσμοσυστημική κλίμακα της κλασικής πόλης-κράτους της Αρχαίας Αθήνας.
Στην -κρατοκεντρική- εποχή μας βρισκόμαστε ακόμα σε ένα επίπεδο, όπου μόλις έχουμε εξέλθει από τις αξιώσεις των κοινωνιών της εσπερίας για κατάκτηση ατομικών ελευθεριών, βρισκόμαστε στην μεταφεουδαλική εποχή.
Η δημοκρατία θέλει το χρόνο της,
ανάγεται ακόμα στο μέλλον…
Αντιπροσώπευση= η αντί προσώπων, διαχείριση των κοινών.
Βρισκόμαστε στην μεγάλη κοσμοσυστημική κλίμακα.
Η βιολογία των κοινωνιών θέτει σε πρώιμο στάδιο την έννοια της αυτοκυβέρνησης, δηλ. της Δημοκρατίας.
Η δημοκρατία θεραπεύει την συλλογική ελευθερία ατομική+κοινωνική+..=πολιτική ελευθερία.
Το πρόβλημα επομένως εντοπίζεται στο ότι η διαχείριση των κοινών υποθέσεων διεξάγεται με όρους αυθαιρεσίας από τους πολιτικούς διαχειριστές, χωρίς τον διαρκή έλεγχο της κοινωνίας και της λογοδοσίας σε αυτήν, οπότε το λογικό αίτημα είναι να πλησιάσουμε στην αντιπροσώπευση, να γίνει πάλι μια προσομοίωση αντιπροσώπευσης (στο ιστολόγιο κοσμοσύστημα του Κοντογιώργη αναλύονται αυτά). (ο σύνδεσμος από τον Άλκη Σαββόπουλο)
Η “θεραπεία” της δημοκρατίας, είναι σα να συστήνει ένας διατροφολόγος και ένας
γυμναστής σε κάποιον παθολογικά υπέρβαρο άνθρωπο, να γίνει μέσα σε 10 ημέρες μοντέλο επιδείξεων για επιδείξεις μόδας. Ή σε έναν αγύμναστο άνθρωπο για πάμπολλα χρόνια, να κάνει 20 έλξεις στο μονόζυγο μέσα σε δυο ημέρες. Έτσι υπονομεύει την προσπάθειά του.
Αυτά προφανώς δεν θέτουν ρεαλιστικούς και επιτεύξιμους στόχους, αλλά “καίνε” τον οργανισμό και εξασθενούν το επιχείρημα αλλά και αδυνατίζουν την προοπτική του.
Η δημοκρατία είναι ο στόχος, αλλά όχι με μαξιμαλιστικούς όρους και άκαιρες προγραφές.
Ανάγεται στο εξελικτικό γίγνεσθαι των κοινωνικών συστημάτων.
Ο Αριστοτέλης καταλήγει στο ότι καταλληλότερος για να κυβερνήσει, είναι ο δήμος (ο λαός), αλλά διαβάζουμε στα Πολιτικά,ότι το πολιτικό αδίκημα είναι βαρύτερο από το κοινό αδίκημα ακόμα και αν είναι το ίδιο, γιατί έχει μεγαλύτερο βάρος, βλάπτει πολλούς/ολόκληρη την κοινωνία.
Οι πολιτικοί αντιθέτως έχουν φροντίσει να μην υπάγονται στο κράτος δικαίου.
Επίσης, η καταχρηστική εκφορά της δημοκρατίας, εξασθενεί το ίδιο το περιεχόμενό της, ώστε ακόμα και εκεί που φαίνεται να προτείνεται ως λύση, τελικά να προβάλλεται η αποδόμησή της.
Όπως και ένας βιολογικός οργανισμός “είναι” ή “δεν είναι”, έτσι και ο άνθρωπος, ή είναι άνθρωπος ή δεν είναι… είναι κάτι άλλο., τραπέζι ενδεχομένως…
Δεν υπάρχει “άμεσος” και “έμμεσος” άνθρωπος.
Έτσι και η δημοκρατία ως σύστημα λοιπόν, δεν είναι άμεση ή έμμεση.
Ή είναι δημοκρατία ή δεν είναι.
Άλλο η αντιπροσώπευση και άλλο πράγμα η δημοκρατία.
Σε πρώτη φάση λοιπόν, το ζήτημα είναι να αποκατασταθεί η έννοια της αντιπροσώπευσης, ώστε να μην παραμένει η κοινωνία “ιδιώτης”, αλλά να έχει λόγο στην διαχείριση των υποθέσεών της.
Η δημοκρατία, θα προκύψει φυσιολογικά.
Παρόλα αυτά όμως, το σύστημά μας -για τους λόγους που ανέλυσα στο αρχικό μου σχόλιο- δεν είναι ούτε καν αντιπροσωπευτικό.
Η φόρτιση με έννοιες και όρους, θα εξασθενίσουν την πράξη και θα οδηγήσουν σε αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα.
Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει προσεκτική εξέταση των φαινομένων, ώστε να μην εκφυλίζεται η προσπάθεια και οδηγούμαστε σε στοχεύσεις που δεν έχουν αντίκρισμα, αλλά καταλήγουμε σε αποσπασματικές αξιώσεις του στυλ “συνταγματική αναθεώρηση”, “δημοψηφίσματα” κτλ…
Απαιτείται αλλαγή του πολιτικού συστήματος και συμμετοχή της κοινωνίας στην σημερινή τεχνοδικτυακή εποχή όχι με όρους χειραγώγησης προσβάσιμους στα κόμματα (στημένα δημοψηφίσματα, διλληματικές ρωτήσεις), αλλά με άλλα μέσα πχ δημοσκοπικούς δήμους, ώστε να πλησιάσουμε σε μια προσομοίωση αντιπροσώπευσης.
Αυτό που έχει τελικά σημασία, είναι η κοινωνία να αντιπροσωπεύεται επαρκώς και όχι να αυθαιρετούν οι κομματάρχες, όπως έκαναν μετά τις εκλογές του 2012, όπου αν ανατρέξει κανείς στα αρχεία των τηλεοπτικών εκπομπών μετά τα αποτελέσματα ο κοινός τόπος όλων των διαπιστώσεων ήταν: “η κοινωνία είπε όχι άλλο μνημόνιο”.
Πιο ήταν το αποτέλεσμα;
Το πασόκ από 45% οδηγήθηκε στην αρχή του τέλους του (από το 13% θα χαροπαλέψει να μπει στη βο(υ)λή), και η ΝΔ έπεσε σε νέο ιστορικό χαμηλό κάτω του 30%.
Η ΔΗΜΑΡ εκμαίευσε ψήφους λέγοντας ότι θα... απαγκίστρωνε “σταδιακά” από το μνημόνιο και ο σύριζα όλο και διολισθαίνει στην ίδια κατεύθυνση.
Που είναι λοιπόν η …αντιπροσώπευση;
Πως “αντιπροσωπεύτηκε” η ψήφος των Ελλήνων πολιτών;
Ζήσαμε αντιπροσώπευση, και θέλουμε να… πετάξουμε κάνοντας άλμα προς τη δημοκρατία;
Δε νομίζω…
Toy personal pinion από το forum του olympia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου