Η Λιάνα Κανέλλη για τη δίκη-παρωδία (Ακριβοπούλου - Μπογιόπουλο)

Οδηγέ των ακτίνων 

και των κοιτώνων Μάγε, εσύ που γνωρίζεις το μέλλον, μίλησε μου

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν

και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε,

οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων,

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν 

με μπομπάρδες τρικάταρτες μου ρίξανε

αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη... (απομνημονεύοντας Ελύτη)

Κι αν Λιάνα μου η ρηχότητά τους σε διαβάλλει,
αυτή είναι ανίκανη ιδανικά μας & ιδεώδη να προσβάλλει.

Η δειλία ανήκει στους φασίστες, 
στους ρηχούς στη σκέψη, 
σ’ αυτούς που ανήθικα βελάζουν,
σ’ αυτούς που στου τσομπάνη την γκλιτσιά,
θέση ευθείς αλλάζουν. 

Άλκης Σαββόπουλος